#قصه‌دلبری #قسمت‌بیست‌‌و‌چهارم زنگ زدم حرم امام زضا(ع) همان که خیرم کرده بود برایش .چشمانم را بستم.با نوای صلوات خاصه،خودم را پای ضریح می دیدم. در بین همهمهٔ زائزان،حرفم را دخیل بستم به ضریح:《ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا/حلوا به کسی ده که محبت نچشیده》همه را سپردم به امام(ع)🙃 هنذفری را گذاشتم داخل گوشم. راه می رفتن و زوضه گوش میدادم.رفتم به اتاقم با هدیه هایش ور رفتم:کفن شهیدگمنام،پلاک‌شهید.صدای اذان مسجد بلتد شد. مادرم سر کشید داخل اتاق و گفت:《نخوابیدی؟برو یه سوره قرآن بخون!》 ساعت شش شش و نیم صبح خاله ام آمد. با مادرم وسایل سفرهٔ عقد را جمع می کردنو. نشسته بودم و بر و بر نگاهشان می کردم،به خودم می گفتم:《یعنی همهٔ اینا داره جدی میشه؟》خاله ام غرولندی کرد که《کمک نمیکنی حداقل پاشو لباست رو بپوش!》 همه عجله داشتند که باید زودتر عقد خوانده شود تا به شلوغی امامزاده نخوریم. وقتی با کت و شلوار دیدمش،پقی زدم زیرخنده🤣 هیچ کس باور نمیکرد این آدم،تن به کت و شلوار بدهد. از بس ذوق مرگ بود،خنده ام گزفت. به شوخی بهش گفتم:《شما کت و شلوار پوشیدی یا کت و شلوار شمارو پوشیده😂؟》 در همهٔ عمرش فقط دوبار با کت و شلوار دیدمش:یک بار برای مراسم عقد،یک بارهم برای عروسی. در و همسایه و دوست و آشنا با تعجب می پرسیدند:《حالا چرا امامزاده؟!😕😳》 نداشتیم بین فک و فامیل کسی این قدز ساده دخترش را بفرستد خونهٔ بخت! #ادامه‌دارد...