✅ شرح و تفسیر حکمت ۲۱۰ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 ✨مى‌دانیم #تقوا و #پرهیزگارى 🔸بهترین زاد و توشه سفر آخرت 🔸و والاترین نشانه شخصیت انسان و قرب او در درگاه خدا 🔸و جواز عبور از دروازه‌هاى بهشت است. 💠ولى تقوا مراحلى دارد که بستگى زیادى به #انگیزه‌هاى آن و نشانه‌هایى در #آثار آن دارد و امام (علیه السلام) در اینجا #بالاترین مرحله تقوا را پیشنهاد مى‌کند که پنج وصف در آن موجود است. 1️⃣نخست به شخص #باایمانى اشاره مى‌کند که دامن همت به کمر زده و خود را از #علایق_مادى جدا ساخته است. 2️⃣دومین وصف این است که بعد از آمادگى کامل با جدیت تمام در این مسیر گام برمى‌دارد. 3️⃣سومین وصف این که در عین #جدیت، #با بصیرت و #دقت حرکت مى‌کند و چالاکى را با #فکر و #اندیشه مى‌آمیزد. 4️⃣چهارمین توصیف این که انگیزه او ترس از مجازات الهى به علّت گناهان و یا ترس از پایان یافتن عمر پیش از اندوختن زاد و توشه براى سفر آخرت است. 5️⃣پنجمین وصف این که او دائماً درباره #سعادت_جاویدن و جایگاهش در آخرت و سرانجامِ این حرکت و منزلگاه اصلى که به آن منتهى مى‌شود مى‌اندیشد. ❇️به یقین کسى که با این انگیزه‌هاى بسیار قوى و مؤثر و با آمادگى کامل و تلاش توأم با بصیرت در این راه گام بردارد به #عالى‌ترین درجه #تقوا رسیده است. ✨در تفسیر آیه شریفه «اى کسانى که ایمان آورده‌اید! آن گونه که حق تقوا و پرهیزکارى است، از (مخالفتِ فرمانِ) خدا بپرهیزید، و جز بر آیین اسلام از دنیا نروید» 🔺از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) نقل شده که منظور از به جا آوردن حق تقوا این است که: «که خدا (هرگز) معصیت نشود و به یاد خدا باشند و هرگز او را فراموش نکنند». 🔺در تفسیر همین آیه از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است: «حق تقوا این است که خدا اطاعت شود و معصیت نشود و به یاد او باشند و فراموش نکنند و شکر نعمت‌هایش به‌جا آورند و کفران نکنند».