🟢انسان موجودی است که فطرتاً دوست می‌دارد عشق بورزد و به او عشق ورزیده شود. با این حساب محبت والدین به فرزندان امری فطری است و چه کسی را سزاوارتر از پارۀ تن انسان می توان یافت که این عشق و محبت بر او نثار گردد و آدمی مهِر و دلدادگي اش را به او ابراز کند؟ حال نکتۀ ظریف اینجاست که اسلام سطح ارتباط حبیِّ میان فرزندان و والدین را ارتقا می‌دهد و محبت میان آنان را از عملی فطری، به عامل تقرّب انسان به حضرت پروردگار مبدّل می‌سازد. پس اگر پدر و مادر بر اساس فطرت خویش به فرزندانشان احسان می‌کنند و با نگاه متداول و متعارف به این امر می نگرند، اسلام از آن ها می خواهد به این مهرورزیِ خویش، رنگ و بوی الهی بدهند و به آن قداست ببخشند. با این نگاه زیبا و متعالی، خواستۀ قلبی پدر و مادر این است که: پروردگارا، اگر من احسانی در حق فرزندانم انجام می‌دهم و خدمتی به آن ها می‌کنم، نیّتم آن است که این کار، عامل تقرّب بیشترم به تو و مقبولیت فزون ترم در پیشگاه تو باشد. محبت من به فرزندانم با این پشتوانۀ اعتقادی است که در حال عبادت هستم و مهرورزی ام به قصد قربت و خشنودی حق انجام می‌پذیرد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۵۳۷-۵۳۶. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۵ @shahid_seyed_mahdy

«نيتّ» به معنای قصد و انگيزه‎ای است که انسان را به کاری وادار می‌کند. نيتّ در معارف اسلام و آموزه‌های دين، مفهومی بس پيچيده و متعالی است و معصومان علیهما السلام بنيان و اساس عمل را بر نيّت نهاده‌اند. اميرالمؤمنين علیه‌السلام می‌فرماید: «الَنِّيَّۀُ أسََاسُ العَْمَلِ». نيت، اساس و ريشۀ عمل است. در حديثی از امام صادق علیه‌السلام آمده است: «إنِّ الله عَزَّ وَ جَلَّ يحَْشُرُ النَّاسَ عَلَي نيِّاتهِِمْ يوَْمَ القْيِاَمَةِ». همانا خداوند عزوجل در روز قيامت مردم را بر نيت‌هايشان محشور می‌کند. درنتيجه مشخص می‌شود که آنچه عمل را بها و ارجمندی می‌بخشد يا به زوال و کاست می‌افکند و به تعبيری بر پيشانی عمل نوشته می‌شود و جايگاه آن را تعيين می‌کند، نيّت است. جملۀ زيبای حضرت امير علیه‌السلام به نيکويی بيانگر اهميت و ارزش نيتّ است: «قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَي قَدْرِ هِمَّتهِِ وَ عَمَلُهُ عَلَي قَدْرِ نيِّتهِِ». ارزش انسان به ميزان همتش است و ارزش عملش به ميزان نيتش. به فرمودۀ معصوم علیه‌السلام، نيّت مؤمن بايد نيکوتر از عملش و مقدّم بر آن باشد: «نيِّۀُ المُْؤْمنِِ خَيرٌْ منِْ عَمَلهِِ» نيت مؤمن از عملش بهتر و مهم‌تر است. پس بايد در هر عملی پيش از هر چيز، باعث و انگيزه، يعنی همان نيّت عمل را سنجيد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۲۱۲-۲۱۰. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۶ @shahid_seyed_mahdy

اين تصور که #ثواب و #بازتاب #اعمال انسان، يک‌جا در قيامت به آدمی می‌رسد نادرست است؛ بلکه بنا به آيات شريفۀ قرآن و روايات، بخشی از اين اجر و ثواب، در همين دنيا به انسان بازمی‌گردد. البته بنا به ماهيت جهان آخرت، آنچه در اين دنيا بازتاب عمل آدمی است با اجر و پاداش اخروی، قياس ناپذير است. بنابراين، چنين نيست که نگاه بندگان صرفاً عُقباگرايانه باشد و بپندارند بازتاب کارهای شايستۀ اجتماعی و مردمی و خيررسانی به دين و بندگان خدا، صرفاً به عالم آخرت بازمی‌گردد. قانون خداوند اين است که در همين دنيا نيز بخشی از اجر عمل دستگير آدمی شود. برای نمونه صلۀ رَحِم از اعمال صالحی است که فوايد آن در اين دنيا نصيب عامل آن می‌شود. امام باقر علیه‌السلام در روايتی، چهار فايدۀ دنيايی و يک فايدۀ اخروی برای صلۀ ارحام برمی‌شمرد: «صلۀ ارحام، اعمال را پاک، اموال را افزون، بلاها را دفع و حساب را آسان می کند و اجل را به تأخير می اندازد». همچنين از امام صادق علیه‌السلام در ثمرات کمک رسانی به مؤمنان نقل شده است: «هركه به فرياد برادر مؤمنِ غم زده و گرفتارش در زمانی که مبتلا به بيماری يا امری دشوار شده است، برسد و اندوهش را بزدايد و در روا شدن حاجتش او را كمك كند، به خاطر اين كار، خداوند هفتاد و دو رحمت خويش را برای او منظور کند، كه یکی از آن‌ها را در همين دنيا برای بهبود وضع معيشتش به او دهد و هفتاد و یک رحمت ديگر را برای هول و هراس‌های روز قيامتش ذخيره كند». ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۲۴۱-۲۳۹. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۶ 🇮🇷شهیدانه @shahid_seyed_mahdy

برخی به خطا روایتی را نقل می‌کنند که «اگر فقر از دری بیاید، ایمان از درِ دیگر بیرون می‌رود»؛ حال آنکه این جمله سندی ندارد و نادرست است. برای فهم بهتر مطلب باید بدانیم که فقر نزد خداوند بر سه گونه است: فقر نکوهیده یا مذموم یا ناپسند «فَقْرُ النَّفْس » است. انسانی که درونش تهی از هر ارزش و کمالی است، گرفتار فقر نفسانی و اخلاقی شده است. این نوع فقر است که درباره‌اش گفته‌اند: «القَْبرَْ خَيرٌْ منَِ الفَْقْرِ» قبر و مردن بهتر از فقر است. در روایت آمده است: «شَرُّ الفَْقْرِ فَقْرُ النفَّسِ» یعنی بدترین فقر، فقر روحی و معنوی است. فقر ممدوح یا پسندیده، فقر امکانی و بندگی است؛ همان که رسول خدا صلوات الله علیه آن را افتخار خویش می‌داند: «الفَْقْرُ فَخْرِي». در این فقر، انسان به جایی می‌رسد که در پیشگاه حضرت پروردگار خود را هیچ می‌بیند و درنتیجۀ خود را ندیدن و هیچ دیدن، به والاترین مراتب و برترین کمالات می‌رسد. اما اگر این فقر در وجود آدمی نیاید و اگر به قدر ارزنی احساس غنا در برابر خداوند متعال در وجود او باشد، سر از بندگی خداوند برمی‌تابد. فقر سوم، فقر اقتصادی است که در پیشگاه حضرت حق نه ارزش به حساب می‌آید و نه ضد ارزش؛ نه ممدوح است و نه مذموم؛ نه داشتنش امتیاز و شایستگی به کسی می‌دهد و نه بی‌بهره بودن از آن عیب به شمار می‌آید. گفتن این مطلب هم رواست که فقر اقتصادی، گرچه نه پسندیده است و نه ناپسند، اگر به خاطر تنبلی انسان‌ها روی دهد، نگاه اسلام به آن انسان‌ها مثبت نیست. این افراد با محرومان اقتصادی که عامل محرومیتشان تنبلی نیست متفاوت‌اند. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۴۱۵-۴۱۴. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۶ @Hedayatnoor

﷽ 🔴برخی به خطا روایتی را نقل می‌کنند که «اگر #فقر از دری بیاید، ایمان از درِ دیگر بیرون می‌رود»؛ حال آنکه این جمله سندی ندارد و نادرست است. برای فهم بهتر مطلب باید بدانیم که فقر نزد خداوند بر سه گونه است: فقر نکوهیده یا مذموم یا ناپسند «فَقْرُ النَّفْس » است. انسانی که درونش تهی از هر ارزش و کمالی است، گرفتار فقر نفسانی و اخلاقی شده است. این نوع فقر است که درباره‌اش گفته‌اند: «القَْبرَْ خَيرٌْ منَِ الفَْقْرِ» قبر و مردن بهتر از فقر است. در روایت آمده است: «شَرُّ الفَْقْرِ فَقْرُ النفَّسِ» یعنی بدترین فقر، فقر روحی و معنوی است. فقر ممدوح یا پسندیده، فقر امکانی و بندگی است؛ همان که رسول خدا صلوات الله علیه آن را افتخار خویش می‌داند: «الفَْقْرُ فَخْرِي». در این فقر، انسان به جایی می‌رسد که در پیشگاه حضرت پروردگار خود را هیچ می‌بیند و درنتیجۀ خود را ندیدن و هیچ دیدن، به والاترین مراتب و برترین کمالات می‌رسد. اما اگر این فقر در وجود آدمی نیاید و اگر به قدر ارزنی احساس غنا در برابر خداوند متعال در وجود او باشد، سر از بندگی خداوند برمی‌تابد. فقر سوم، فقر اقتصادی است که در پیشگاه حضرت حق نه ارزش به حساب می‌آید و نه ضد ارزش؛ نه ممدوح است و نه مذموم؛ نه داشتنش امتیاز و شایستگی به کسی می‌دهد و نه بی‌بهره بودن از آن عیب به شمار می‌آید. گفتن این مطلب هم رواست که فقر اقتصادی، گرچه نه پسندیده است و نه ناپسند، اگر به خاطر تنبلی انسان‌ها روی دهد، نگاه اسلام به آن انسان‌ها مثبت نیست. این افراد با محرومان اقتصادی که عامل محرومیتشان تنبلی نیست متفاوت‌اند. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص ۴۱۵-۴۱۴. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۶ 🇮🇷شهیدانه @shahid_seyed_mahdy