📸همخوانی سرود #سلام_فرمانده در اجتماع ۱۰۰هزار نفری ورزشگاه آزادی تهران ✌️با حضور فرزندان: 🇮🇷شهید مدافع‌حرم #محمد_آژند 🇮🇷شهید مدافع‌حرم #اکبر_شهریاری 🇮🇷شهید مدافع‌حرم #جواد_الله_کرم 🇮🇷شهید مدافع‌حرم #علی_آقاعبداللهی❤️ 🇮🇷شهید مدافع‌حرم #حجت_الله_نوچمنی #سلام_امام_زمانم #سلام_فرمانده #شهادت_امام_صادق #شهید_علی_آقاعبداللهی #ابوامیر #شیرخانطومان @shahidaghaabdoullahi

حضور آقا امیرحسین آقا عبداللهی در سرود سلام فرمانده 😎✋ #شهید_علی_آقاعبداللهی #سلام_امام_زمانم #سلام_فرمانده #شهادت_امام_صادق @shahidaghaabdoullahi

السلام علی شهدای #کربلا ❤️❤️ سلام به دوستان ✋ امروز هم به مدد شهدا ، کارمون رو شروع میکنیم... طبق فرمایش امام خامنہ اے ؛ « زنده نگہ داشتن یاد #شهدا ، کم تر از #شهادت نیست ... » ╔━━━━๑ღ🖤ღ๑━━━━ @shahidaghaabdoullahi ╚━━━━๑ღ🖤ღ๑━━━━╝ اللهم عجل لولیک الفرج ──┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅──

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ 🌹🕊 #زیارتنامه‌ی‌شهدا 🕊🌹 🌷اَلسَّلامُ عَلَیکُم یَا اَولِیاءَ اللهِ وَ اَحِبّائَهُ ، 🌷اَلسَّلامُ عَلَیکُم یَا اَصفِیَآءَ اللهِ وَ اَوِدّآئَهُ ، 🌷اَلسَلامُ عَلَیکُم یا اَنصَارَ دینِ اللهِ ، 🌷اَلسَلامُ عَلَیکُم یا اَنصارَ رَسُولِ اللهِ ، 🌷اَلسَلامُ عَلَیکُم یا اَنصارَ اَمیرِالمُومِنینَ ، 🌷اَلسَّلامُ عَلَیکُم یا اَنصارَ فاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِسآءِ العالَمینَ ، 🌷اَلسَّلامُ عَلَیکُم یا اَنصارَ اَبی مُحَمَّدٍالحَسَنِ بنِ عَلِیٍّ الوَلِیِّ النّاصِحِ، 🌷اَلسَّلامُ عَلَیکُم یا اَنصارَ اَبی عَبدِ اللهِ ، بِاَبی اَنتُم وَ اُمّی طِبتُم ، وَ طابَتِ الاَرضُ الَّتی فیها دُفِنتُم ، وَفُزتُم فَوزًا عَظیمًا ،فَیا لَیتَنی کُنتُ مَعَکُم. فَاَفُوزَمَعَکُم #شهید_علی_آقاعبداللهی @shahidaghaabdoullahi

#سلام_امام_زمانم ❤️ روزی دیگر از روز ها🗓شروع شد 🌹 این روز را میخوام با یاد و نام شما شروع کنم‌💐 چون نام شما زیبا ترین نام#جهان است🎉 #یا_صاحب_الزمان_(عج) 🌹🍃🌹 @shahidaghaabdoullahi

الحمدالله با عنایت عزیزان یک ختم قرآن هم به پایان رسید.

زندگی نامه شهید عبدالحسین برونسی #قست_صد_و_هشتم پدرش شد. آخرش هم هر طور بود راضی اش کرد که ببردش جبهه. همه ي کارها را خودش روبراه کرد و بعد از تمام شدن مرخصی، دوتایی با هم راهی جبهه شدند.سه، چهار ماه بعد، خدا بیامرز پدرش برگشت. یکراست آمده بود مشهد و بعد هم خانه ي ما. از خوبی هاي جبهه، گفتنی زیاد داشت. او می گفت و ما می شنیدیم. تو این مابین کنجکاو شده بودم از اخلاق و طرز برخورد عبدالحسین بپرسم. پرسیدم. گفت: «عمو، نمی دونی شوهرت چقدر دقیق و حساسه.» «چطور؟» گفت: «وقتی رسیدیم جبهه، یک اورکت به ما داد، دیروز که می خواستم بیام مرخصی، همون اورکت رو گرفت و داد به بسیجی هاي دیگه!» چشمهام گرد شد.معمولاً لباسی را که به رزمنده ها می دادند، بعد از مدتی استفاده کردن، مال خودشان می شد.تعجبم از این بود که چرا اورکت را از پدرش گرفته!» چند روز بعد، خود عبدالحسین آمد مرخصی. بعد از سلام و احوالپرسی گفتم: «آخه اورکت هم یک چیزي هست که بدي به پیرمرد و بعد ازش بگیري؟» خندید و گفت: «معلوم نیست بابام برات چی گفته.» ازش خواستم جریان را بگوید. گفت: جبهه که رسیدیم هوا سرد بود. ملاحظه سن و سال بابا را کردم و یک اورکت نو به اش دادم که بپوشد.من تو اتاقم یک اورکت کهنه داشتم که چند جاش هم وصله خورده بود. دیدم اورکت خودش را گذاشت تو ساك و همان کهنه را که مال من بود، برداشت. سه، چهار ماهی را که جبهه بود، با همان سر کرد. وقتی می خواست بیاید مرخصی، اورکت نو را از تو ساکش در آورد و پوشید که سر و وضعش به اصطلاح «نونوار» شود. به اش گفتم: «بابا، کجا ان شاءاالله؟» گفت: «می رم روستا دیگه، مرخصی دادن.» گفتم: «خوب اگه می خواین برین روستا، چرا همون اورکت کهنه رو نپوشیدین؟» منظورم را نگرفت. خیره ام شده بود و لام تا کام حرف نمی زد. من هم رك و راست گفتم: «این اورکت نو رو در بیارین و همون قبلی رو بپوشین.» #قسمت_صد_و_نهم اولش اعتراض کرد که: «مگه مال خودم نیست؟» گفتم: «اگه مال خودتون هست، باید از روز اول میپوشیدین.»... بالاخره هم راضی اش کردم که هواي بیت المال را داشته باشد و اجر خودش را ضایع نکند. عبدالحسین آخر حرفش، با خنده گفت: «خودم هم کمکش کردم تا اورکت را در بیاورد.» بعد از عملیات همسر شهید پدرش سکته کرده بود. رفتیم روستا و آوردیمش مشهد. پیش چند تا دکتر بردیم. حرف همه شان یکی بود. بعد از معاینه می گفتند: «این دیگه خوب شدنی نیست.» غیر مستقیم هم اشاره می کردند که روزهاي آخر زندگی اش است. همان وقتها، یک روز عبدالحسین از جبهه زنگ زد. جریان مریضی پدرش را به اش گفتم. گفت: «براش دعا می کنم.» به اعتراض گفتم: «یعنی چی؟ شما باید بیاین مشهد.» گفت: «من براي چی بیام؟ شماها خودتون ببریدش دکتر.» «یعنی می شه که ما تا حالا دکتر نبرده باشیمش؟!» چیزي نگفت. انگار حدس زد باید خبرهایی باشد. به ناراحتی ادامه دادم: «دکترها گفتن خوب نمی شه، الانم حالش خیلی خرابه، تا حتی...» می خواستم بگویم امکان مردنش هست، صدام لرزید و نتوانستم. چند لحظه اي ساکت ماند. بعدش غمگین و گرفته گفت: «این جا شرایط طوري هست که نمی تونم بیام عقب، حتماً باید بمونم، حتی اگر بابا فوت کنه!» با پرخاش گفتم: «این چه حرفیه شما می زنی؟» «ملاحظه ي جبهه و جنگ از هر چیز دیگه اي واجبتره.» «پس اگه خداي نکرده بابات طوري شد، چکار کنیم؟!» آهسته و به اندازه گفت: «ببرین دفنش کنید.»... چند روز بعد همین طور شد، پدرش مرحوم شد، ولی ما جنازه را دفن نکردیم. برادرها و خواهرها، و تمام قوم و خویشش منتظر ماندند تا او بیاید. عملیات میمک تازه شروع شده بود. به هر زحمتی که بود، با چند تا واسطه پیدایش کردم و بالاخره تلفنی باهاش حرف زدم. گفتم: «بابات به رحمت خدا رفت.» آهسته از پشت تلفن گفت: «اناالله و اناالیه راجعون.» گفتم: «ما هنوز جنازه رو دفن نکردیم.» «براي چی؟» «این جا همه منتظرن شما بیاین، بعد دفنش کنن.» گفت: «اون دفعه که زنگ زدي، هنوز عملیات شروع نشده بود، حالا که شروع شده، دیگه اصلاً نمی تونم بیام.» «مگه می شه؟! بیست و چهار ساعت بیا و زود هم برگرد.»