رهبرمون چه گَنگه 😁😎😎 ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

📲 میدونی قدرت سپاه پاسداران یعنی چی ؟😎 ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

📲 حکمت مرگه😎 ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

شعار نه به #حجاب_اجباری به سبک مریم رجوی عالی بود😂 #جهاد_تبیین بر همه ما واجب است ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

📌چرا امر به معروف می‌کنیم؟ با اینکه فکر از ما ناراحت می شوند؟ #حجت_الاسلام_راجی #دختران_انقلاب ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

سگ دونی به نام آلمان .. بچه بی گناه رو از پدر و مادر مسلمانش میگیرن چون با آموزش‌های همجنس بازی در مدرسه مخالف بودن ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

نشر حداکثری لطفاً 🙏🙏🙏🙏 ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

https://eitaa.com/joinchat/2874933631C97fa09ca83 کمپین بر علیه بی حجابی: لطفا شرکت کنید و لینک رو به دوستان معرفی کنید این هم یک نوع امر به معروف میباشد👆👆👆👆👆👆 ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

مردم آزادند که انتخاب کنند! #رهبرانه ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

درسته خدا ارحمن الراحمینِ ولی جهنم هم دکوری نیست! ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

الا اهل عالم پیامم بگیر... ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

‐بـــســـم‌رَب‌الـجــنـون118♥︎"#دوشنبه_های_امام_حسنی ➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇 -------•••🕊•••------- @Iran_gavi🌱 -------•••🕊•••-------

بسم الله الرحمن الرحیم کلاس تاریخ اسلام جلسه چهارم

درس چهارم زمزم از دل ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ، ﺍﺯ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﻘﺪﺭﺵ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺷﺶ ﻣﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ‌ﺁﻭﺭﺩ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺷﺖ. ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ، ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ. ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﺧﺮﻳﻨﺸﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻮﺩ، ﭘﺪﺭ «ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ». ﻭ ﺷﮕﻔﺘﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﺴﺮﺍﻧﻲ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﺁ. ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ. ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺷﻤﻊ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ. ﺍﻳﻨﻚ ﺳﻴﺎﺩﺗﺶ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻋﺎﻣﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻠﻨﺪﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﺁﻗﺎﻱ ﻗﺒﻴﻠﻪ. ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﻭﻳﮋﮔﻴﺶ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻛﻌﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ. ﺳﻴﺎﺩﺕ ﺁﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﻣﻌﺰﺯ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺫﻳﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺕ ﭘﺮﺷﻜﻮﻩ، ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ، ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺯﻭﺍﺭ ﻏﺮﻳﺐ، ﻫﺴﺘﻪ ﻱ ﻣﺮﻛﺰﻱ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲ‌ﺩﻫﻨﺪ. ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺳﺖ. ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻧﻘﺶ ﻓﻌﺎﻟﺶ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺳﺘﻤﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻱ ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﺁﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ وقف پاسداری صلح و دعوت به دوستی و داد گشته است. #پیامبراعظم

ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺻﺢ ﭘﻴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺛﺮﻭﺗﺶ، ﺩﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﺴﺒﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻴﺮﻱ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮﺩ. ﺿﺎﻣﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻲ ﭼﻴﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻬﺎﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺗﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺑﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺷﺖ.ﺁﻩ... ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻮﺩﻩ ﻱ ﺍﺑﺮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. ﻛﺎﺭ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﺎﻧﻲ‌ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺴﺎﻥ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺯﺭﻳﻦ ﺧﻮﺷﻪ‌ﻫﺎﻱ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﺳﻨﺒﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﻮﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺱ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺣﺼﺎﺩ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻨﺸﺎﻥ، ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻩ، ﻭ ﺁﻥ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻓﺼﻞ ﺧﺮﻣﻦ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ. ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ؟ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭد! ﺁﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻛﺘﻤﺎﻥ می کند و قلبش هر لحظه چهره گرامی او را در برابرش ترسیم می کند. #پیامبراعظم

ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻱ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺗﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ‌ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺭﮔﻬﺎﻳﺶ، ﻣﻮﺝ ﻣﻮﺝ ﺧﻮﻧﺶ ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﻃﭙﺪ؛ ﺁﻩ ﺍﻱ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﻫﺎﻳﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻲ، ﺗﻮ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ. ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﻲ. ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻟﻬﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲ‌ﺯﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ‌ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ، ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﻳﻲ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻲ‌ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ. ﻛﻮﺩﻙ ﺯﺭﻳﻨﺒﺎﻝ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﭘﺪﺭ ﺍﻭﺳﺖ. ﻋﺠﺒﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ. ﭼﻴﺰﻱ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻫﺮﺍﺳﻬﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﻲ‌ﺍﻓﻜﻨﺪ. ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﻫﻤﻮ ﺑﻮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺩﺩ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﻳﺎ ﻛﻤﻲ ﺳﻦ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻓﺎﻋﻲ ﺧﺎﺹ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﻱ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭﺳﻮﺍﺳﻲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺎﻧﻪ ﻣﻲ‌ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺐ ﺳﻮﺩﺍﺋﻲ ﻭ ﻧﺎﺑﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟!! #پیامبراعظم

هر چه ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺭﺍ، ﻋﺸﻖ ﺯﻭﺭﻣﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻓﻊ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ، ﭘﺴﺮﻙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ، ﺑﺎﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﻋﺸﻖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮد! ﻭ ﺩﻗﻴﻘﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻨﺘﺨﺒﺶ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﻋﺸﻖ، ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻨﺘﻘﻢ ﺑﻲ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻛﻪ ﺣﺼﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲ‌ﮔﺰﻳﻨﺪ... ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻘﺪﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﺎﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻩ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺍﺻﺎﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ، ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﮔﻠﻮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺣﺘﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻓﺮﻳﻔﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻋﺸﻖ ﺑﻲ ﭘﺮﻭﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻋﻠﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺳﺘﻲ ﺩﻕ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﮔﺸﻮﺩ. ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺑﻮﺩ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻱ ﺩﻝ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻬﺖ ﻭ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﻣﺤﻮ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﻛﺸﻢ. ﺁﺭﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ. ﺗﻮ ﺭﺍ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﭘﺮﺳﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ. ﺟﺮﺃﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ؟ ﭘﺴﺮﻙ دلبندم را می کشم؟ #پیامبراعظم

ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻴﻠﺎﺏ ﺍﺷﮕﻬﺎﻱ ﻛﻮﺭﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. - ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻙ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺍست!؟ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺎﺩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻱ ﻃﻠﺎﺋﻴﺶ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﭘﺮﻓﺮﻭﻍ ﻣﻲ‌ﺧﻨﺪﺩ؟ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﻏﺶ (ﺁﻳﺎ ﺗﺐ ﺩﺍﺷﺖ)؟ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻱ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲ‌ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ. ﭘﺴﺮﻙ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑﺴﺎﻥ ﺳﺪﻱ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻭﺩ ﮔﺮﺍﻧﺒﺎﺭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ. ﺁﻳﺎ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﺒﻂ ﻋﺸﻖ، ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻏﻢ ﻭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﺮﻱ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺑﻮﺩ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﻘﺎﻳﻘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﻓﻬﻤﻴﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﺮﺩﺩ ﺑﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻫﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﺒﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺳﺮ ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺒﺮ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮﺩ؟ ﭘﺪﺭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺸﺖ ﭼﻴﺴﺖ. ﮔﺎﻩ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺩﺍﺋﻢ ﺟﺬﺑﺎﺕ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ‌ﺭﻭﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻓﻬﻤﻴﺪﻧﻲ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﭘﺪﺭ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻣﻲ‌ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺧﻠﻮﺗﻲ ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﭘﺴﺮﻙ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﻭ زرین میوه هایش می درخشد، شکفته می شود. #پیامبراعظم

ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺩﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﺸﺎﺭﺍﺗﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ‌ﻫﺎ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﻭ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻠﺎﻳﻚ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺼﻪ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻙ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺷﻬﺒﺎﻝ‌ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪﺷﺎﻥ، ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺭﻳﺨﺖ، ﭼﻬﭽﻬﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﺴﺮﺍﺋﻲ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺷﺎﺩﺍﻣﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﻏﻴﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻣﺤﻮ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ‌ﺷﺪ؟ ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﻛﺰ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﺤﺾ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲ‌ﻛﺸﻴﺪ؟... ﻭ ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺁﻥ ﭼﻴﺰ (ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﺎﻟﻲ؟ ) ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺁﺑﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻣﻮﺍﻋﻴﺪﺵ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ؟ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ. ﻏﺮﺍﺋﺐ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﭘﺴﺮﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﮊﺭﻑ ﻭ ﻛﺎﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﮔﺮﻫﻲ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ، ﺑﻪ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﻣﺠﻬﻮﻝ (ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺮ ﻣﻲ‌ﺷﺪ) ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩ #پیامبراعظم

می نگریست و بچه را ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ، ﺳﺨﻨﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲ‌ﺟﻨﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ‌ﺯﺩ. ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ. ﻏﺮﺍﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺘﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻴﺮﺗﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻭ ﺩﻡ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ: - ﺁﺧﺮ ﺑﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﻳﻪ ﻏﻴﺐ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺟﻨﺒﺎﻥ ﺍﻟﻬﺎﻣﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ؟... ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﻟﺪ، ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺣﺮﻳﺮ ﻧﻮﺍﺯﺷﻬﺎﻱ ﺳﺮﻭﺵ ﻏﻴﺐ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﻭﺭﺍﻱ ﺁﻥ ﺣﺠﺎﺏ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺮﺗﻮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺎﺕ ﺑﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﻴﺴﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺍﺭﻱ ﺑﺪهد! ﻧﻪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺷﻬﺎﻱ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻗﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ، ﻛﻮﻩ‌ﻫﺎﻱ ﺑﻄﺤﺎﺀ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ. ﻣﻲ‌ﺩﻭﻳﺪ. ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺩﻧﻴﺎﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺩ ﺍﻣﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﻨﺪﻩ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻫﻴﺎﻫﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ، ﮔﺴﺘﺮﻩ‌ﻫﺎﻱ آزادی می رساند. #پیامبراعظم

ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺧﺎﺭﺍﭘﻮﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺎﺑﻠﺎﻳﺸﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﻮﺗﻪ‌ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ «ﺳﻮﺭﻧﺠﺎﻥ»، ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﻲ‌ﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺎﺑﻠﺎﻳﺸﺎﻥ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ ﭘﺮﻧﺪﻩ‌ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻲ‌ﺭﺳﻴﺪ... ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺑﻨﻔﺶ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻩ ﻫﺎﻳﺶ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ‌ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲ‌ﺯﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ ﺭﻳﮕﻬﺎﻱ ﺷﻨﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺷﺖ ﺷﻨﺎﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ‌ﻏﻠﻄﻴﺪ. ﭼﻮﻧﺎﻥ ﭼﻠﭙﺎﺳﻪ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﻧﺮﻡ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ‌ﺳﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﺳﻪ ﻭ ﺷﻦ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲ‌ﺯﺩ. ﮔﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﻣﺘﻦ ﺁﺑﻲ ﺍﻓﻖ ﻭ ﺩﺷﺖ ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﺋﻲ ﺷﻜﻔﺘﻪ، ﭼﺮﺍ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﺴﺎﺭ ﻣﻲ‌ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ‌ﮔﺸﺖ. ﻳﻚ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮﺍﻗﺒﺶ ﺑﻮﺩ، ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻗﻬﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﮔﻠﻮﻱ ﺑﭽﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺸﻮﺩ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪ. ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﺶ ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺟﻮﺍﻧﻴﺶ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﺷﻜﻮﻓﻪ‌ﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻥ ﺯﻳﺒﺎﺋﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﺤﺮﺍ، ﻣﻴﻮﻩ ﻱ ﺯﺭﻳﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺩﺍﺱ ﻧﺜﺎﺭ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﭘﺴﺮﻙ ﺑﺎﻳﺪ قربان می شد. #پیامبراعظم

پایان جلسه چهارم

با تشکر از توجه و لطف شما، التماس دعا

نیاز به ادمین داریم آیدی https://eitaa.com/Hadiszakrean