ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﭘﺮﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎﻱ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻧﻘﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺫﺍﺗﻲ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ. ﺩﻟﺶ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﮔﻨﺠﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﻙ... ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﻑ ﮔﻮﻫﺮﻱ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ. ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ «ﺧﻮﺩﺯﺍ» ﻭﺍﻗﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﻪ ﻱ ﭘﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﻲﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺗﻔﻬﻴﻤﺶ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻤﺶ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ. «ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ» ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻬﺎ، ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺑﺮ ﺍﻓﻠﺎﻙ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ «ﻟﻮﻟﺎﻙ» ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ... ﺁﺭﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﻱ ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺪﺭ، ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﺧﻠﻖﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﻣﻴﻠﺎﺩ گزینش و نور بینش بود.
#پیامبراعظم
ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻣﺒﺪﺃ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻱ ﻓﻴﺾ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﻲ... ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ. ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻱ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ... ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﺕ ﺍﺯﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ... ﺁﻥ ﺁﻗﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ، ﺁﺭﻱ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ،... ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ... ﺁﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ، ﺯﻳﻨﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺧﻴﺮ، ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮﻛﺖ، ﺍﺻﻞ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻣﻨﺸﺄ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺑﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﻌﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻱ «ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ» ﺩﺍﺷﺖ... ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺟﻲ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺭﺍ، ﺁﻥ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻣﺒﺸﺮ ﮔﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲﺯﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؟ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻩ ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩتی! ﭘﺪﺭ ﻣﻲﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻲﺷﺪ. ﺩﺍﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻙ ﺩﻟﺒﻨﺪﺵ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻡ ﻣﻲﺯﺩ، ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﺎﻃﻊ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺴﺎﻥ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺯﻧﺪ، ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻤﺤﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺳﻲ ﻧﺰﻭﻟﻲ ﺩﻭ ﺷﻘﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻠﺎﻝ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﻟﺎﺷﺮﻗﻴﻪ ﻭ ﻟﺎﻏﺮﺑﻴﻪ ﺍﺳﺖ، ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻛﻌﺒﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ.
#پیامبراعظم
ﺁﺫﺭﺧﺶ ﭘﺮ ﺟﻠﺎﻝ ﻋﻈﻤﺘﻲ ﺑﻲ ﺳﺎﺑﻘﻪ. ﻧﻮﺭ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺑﺴﺎﻥ ﭼﺘﺮﻱ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ. ﭘﺴﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﻭﺝﻫﺎ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﺸﻮﺩ. ﮔﺎﻩ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻱ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ، ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﻲﺷﺪ. ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺟﻨﺒﺶ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ... ﺁﺭﻱ ﺻﺪﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﻭ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﺭﻭﻳﺶ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻱ ﺩﺭﺧﺖ، ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﮒ ﻭ ﺭﻳﺸﻪ ﻱ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ... ﺳﺮﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺩﺭ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺯﻣﺮﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻗﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻲﺩﻳﺪﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﮔﻨﮕﺮﻩ ﺩﺍﺭﺵ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻲﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻮﺏ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﻧﻮﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ، ﺩﺭ ﺗﻠﺄﻟﺆ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺘﻪ ﭼﺸﻤﻪی درونی خویش می درخشد.
#پیامبراعظم
ﺁﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: ﭼﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﻲ ﻭ ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻋﺠﺎﺯﻫﺎ... ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﮔﺎﻩ ﻫﻮﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﺍﺣﻴﺎﺀ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ. ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮔﻴﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﺩﺷﺖ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺑﻲ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ. ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ، ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻠﺎﻡ ﻣﻲﮔﻔﺖ. ﺩﺭﻭﺩﺁﺷﻨﺎﻳﻲ... ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻮﺭ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺴﺮﺵ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻣﻲﺑﺮﺩ. ﻣﺤﻤﺪ، ﺁﻥ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻲﺁﻣﺪ... ﺁﻥ ﻛﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﺮﺍﻍ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﮔﻴﺘﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ... ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺨﺸﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﮔﻔﺖ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ، ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﺥ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍز ﺑﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺸﻮﻓﺎﺕ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻥ آن همه سعادت بی مانند شریک می کرد.
#پیامبراعظم
ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاﻱ ﺑﻌﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻨﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻲﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﺶ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﻲﮔﺮﻳﺪ، ﻭ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻲﻛﻨﺪ: ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﻡ، ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﻧﻤﻲ ﺑﻮﺩ... ﺁﺧﺮ ﭘﺴﺮﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻲ، ﺭﻳﺸﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ... ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ... ﺁﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻜﺮﺩ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻱ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﺒﻮﺩ. ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺗﻮﺳﻦ، ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺷﻠﺎﻕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﻬﻤﻴﺰ ﺑﺮﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭﻛﺎﺭ ﭘﺮﺍﺭﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺎﺷﻲ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﭘﺲ باید ﺗﺎﺧﺖ ﺑﺴﻮﻱ ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺳﻦ ﺷﺮﻭﺭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻲﺯﺍﻳﺪ، ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻓﺮﺍ ﺁﻳﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺬﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ و باید ادایش می کرد.
#پیامبراعظم
➕ دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد 👇
-------•••🕊•••-------
@Iran_gavi🌱
-------•••🕊•••-------