_سلام رفیق 😉 من از موقعی که عضو این کانال شدم ، زندگیم متحول شده 😇، اگر دنبال یک کانال خوب هستی که سطح سواد مذهبی ات رو افزایش بده ☺️بیا تو کانال زیر ، انواع کلیپ ، وصیت نامه های شهدا ، و پروفایل های مذهبی در این کانال پیدا میشود . بزن رو لینک متحول بشی : 😁 🆔https://eitaa.com/Mard_Meydan_72

✨پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) فرمودند: هر یک از شما منکرى را دید باید با دست خود آن را تغییر دهد. اگر نتوانست، با زبانش تغییر دهد (اعتراض کند) و باز اگر نتوانست، در قلبش آن را انکار کند و این ضعیف ترین مرحله ایمان است. #امربه‌معروف‌ونهی‌ازمنکر ➕دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد👇 https://eitaa.com/Iran_gavi

🔴 عاقبت کسی که برای امام زمان عج دعا کند ➕دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد👇 https://eitaa.com/Iran_gavi

رو به سوریه کرد خواهر شهید احمد مشلب و گفت: بیا همه عروسک هایم مالِ تو حالا داداشم رو پس میدی..؟! آخه خیلی دلتنگشم:)💔 #شهیدانه🌹 ➕دعــــوت شـــــهــــدا هستیـــــد👇 https://eitaa.com/Iran_gavi

•💚🌿• مے‌نویسم‌عشق، بےتردیدمے‌خوانم‌جنون هرڪسےدیوانہ‌‌تر، السّابِقونَ‌السّابِقونَ... #ڪربلا

بسم الله الرحمن الرحیم کلاس تاریخ اسلام جلسه پنجم

درس پنجم ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻲ‌ﮔﺸﺖ. ﺧﺪﺍﻱ ﻋﺸﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺼﻤﻢ ﻭ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﻙ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ... ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻲ‌ﻳﺎﻓﺖ؟...ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. ﺣﻠﻘﻪ ﻱ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺯﻣﺰﻡ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﺪﻑ، ﻇﻬﻮﺭ ﺁﻥ ﺁﻣﺪﻧﻲ ﺍﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ ﭘﻞ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻳﺴﺖ ﻣﻮﻗﻦ، ﺑﺎﻭﻓﺎ، ﺷﻜﻮﺭ، ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻲ، ﺷﻔﺎﻓﺘﺮﻳﻦ ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺎﻉ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﺷﻌﻮﺭﺵ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻲ‌ﺩﻣﺪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﻴﻔﺘﮕﻲ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺻﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ‌ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ. ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭﻱ ﻣﺮﺍﺣﻠﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮﻩ ﻱ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻭ ﻣﺴﺘﺪﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻣﻲ‌ﮔﻴﺮﺩ. ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ. ﺍﺯ ﻓﻄﺮﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﻃﺒﻊ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﮊﺭﻓﺎﻱ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﭘﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻥ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﻨﻄﻘﻲ «ﺍﺳﺘﻴﻀﺎﺡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻱ ﻳﻘﻴﻨﻲ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻗﺎﻃﻊ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﺣﺠﻴﺖ» ﻧﻘﺸﻲ ﺑﺎﺭﺯ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ‌ﻳﺎﺑﺪ. #پیامبراعظم

ﺍﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﺯ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺁﻣﻮﺧﺖ. ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﻜﺮ ﺑﺸﺮﻱ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻨﻄﻖ ﺻﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻋﻠﻤﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ: ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻨﻄﻘﻲ... ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﺎﺭﺯ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﻲ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺘﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ، ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻱ، ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﻧﮋﺍﺩﻱ ﻭ ﺳﻴﺎﺩﺗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻲ‌ﺷﻜﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ: «ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﻢ، ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻭ ﻣﺮﮔﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﻱ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺘﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺄﻣﻮﺭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻧﻢ». ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺟﺪ ﺍﻋﻠﺎﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﻋﺸﻖ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺗﺒﺎﺭ ﻭ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﺍﻭ... #پیامبراعظم

ﺍﻳﻨﻚ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ... ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﻋﻠﺎﺋﻤﻲ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﺩﺛﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻲ ﺑﺮﺩ. ﺍﺧﺒﺎﺭﻱ ﺟﺪﻳﺪ... ﺷﺎﻳﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﻲ ﺑﺴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺟﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺍﻣﻲ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﻌﺒﻪ، ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻄﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺷﺮﻙ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﭼﺮﻙ ﭘﺎﻙ ﻛﻨﺪ... ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﺖ ﺷﻜﻨﻲ ﻧﻮﻳﺪ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺻﻨﺎﻡ ﻭ ﺑﺘﻬﺎ ﭘﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﻤﺮﻭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺸﻜﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ... ﻛﻌﺒﻪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻧﺎﭘﺎﻛﻲ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻟﻬﻲ ﻟﺎﻧﻪ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺟﻮﺷﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻳﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﭙﻴﺪ ﺳﻌﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﺩﻟﻜﺶ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ «ﺑﻄﺤﺎﺀ» ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﻣﻲ‌ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺻﺤﻨﻪ‌ﻫﺎﻳﻲ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ‌ﺩﻳﺪ. #پیامبراعظم

ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﭘﺮﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻧﻘﺶ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺫﺍﺗﻲ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺳﺮﻭﺭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻲ‌ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﻱ ﻣﻠﻜﻮﺗﻲ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﺷﻨﻴﺪ. ﺩﻟﺶ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﮔﻨﺠﻲ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﻙ... ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺪﻑ ﮔﻮﻫﺮﻱ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﻣﻲ‌ﻳﺎﻓﺖ. ﺁﻥ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ «ﺧﻮﺩﺯﺍ» ﻭﺍﻗﻒ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻪ ﻭﺩﻳﻌﻪ ﻱ ﭘﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﻲ‌ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺗﻔﻬﻴﻤﺶ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻤﺶ ﻣﻲ‌ﻧﻤﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ. «ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ» ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻬﺎ، ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ‌ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺑﺮ ﺍﻓﻠﺎﻙ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ «ﻟﻮﻟﺎﻙ» ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻣﻲ‌ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ... ﺁﺭﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺴﺮﻱ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺪﺭﻱ ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﺭ ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭘﺪﺭ، ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﺧﻠﻖ‌ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺴﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﻣﻴﻠﺎﺩ گزینش و نور بینش بود. #پیامبراعظم

ﻣﻮﺟﻮﺩﻱ ﻣﺒﺪﺃ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻱ ﻓﻴﺾ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﭘﺴﺘﻲ... ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﺣﺘﻲ ﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺷﻨﻴﺪ. ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻱ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﻲ‌ﺭﻓﺘﻨﺪ... ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﺕ ﺍﺯﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ... ﺁﻥ ﺁﻗﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀ، ﺁﺭﻱ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ،... ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ... ﺁﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻣﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ، ﺯﻳﻨﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ، ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﺧﻴﺮ، ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺮﻛﺖ، ﺍﺻﻞ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻣﻨﺸﺄ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺑﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﻌﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻱ «ﻣﺤﻤﻮﺩﻱ» ﺩﺍﺷﺖ... ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﻲ‌ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺟﻲ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺭﺍ، ﺁﻥ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻣﺒﺸﺮ ﮔﻴﺘﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ‌ﺯﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻓﺖ؟ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻩ ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩتی! ﭘﺪﺭ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻲ‌ﺷﺪ. ﺩﺍﻳﻪ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻙ ﺩﻟﺒﻨﺪﺵ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎﻡ ﻣﻲ‌ﺯﺩ، ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﺎﻃﻊ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺴﺎﻥ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻣﻲ ﺯﻧﺪ، ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻤﺤﻪ ﺩﺭ ﻗﻮﺳﻲ ﻧﺰﻭﻟﻲ ﺩﻭ ﺷﻘﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻫﻠﺎﻝ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﻟﺎﺷﺮﻗﻴﻪ ﻭ ﻟﺎﻏﺮﺑﻴﻪ ﺍﺳﺖ، ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻛﻌﺒﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. #پیامبراعظم