این روز ها ، قلب های بیقرار مان از هر مبدا که باشد ، مقصد کرمان را می گیرد . . . خوابیدن ، راه رفتن ، خندیدن ، گریه کردن ، درس خواندن و . . . همه و همه آخرش بهانه آن نازدانه های بی‌گناهی که به دست وحوش ترین دشمنان به شهادت رسیدند را می‌گیرند . . . + ریحانه‌ی کاپشن صورتی ، با گوشواره های قلبی . . . عجب حکایتی دارند دختران ِ شیعه با گوشواره :)! + پسر بچه ی پیرهن سبز . . . همان که در روز مادر ، با شهادتش ، مهر افتخار مادر شد . . . + آن بیست دانش آموزی که امروز ، وقت حضور و غیاب ، کنار اسمشان می نویسند ، حاضر ِ مطلق ‌. . . شب های بی قراری مان ، احساس جاماندگی ، بی لیاقتی ، تنهایی . . . و چه حکایت‌ها که آمد تا به ما بیاموزد ، دشمنی که با آن طرفیم ، صرفا دشمن یک عده بسیجی و طلبه نیست، بلکه با همه دشمن است ، با انسانیست دشمن است ، قومی که خدا آن را نفرین کرده ، ذره ای از انسانیت بویی نمی‌ برد و برایش فرقی نمی‌کند، سوریه ، عراق ، لبنان ، غزه یا کرمان ، کارش آدم کشیست . . . و این بی سر و سامانی ها ، این اتفاق ها ، این خون‌ها ، این داغ ها ، جز با ظهور منتقم آل محمد (ص) پایان نمی‌یابد . . . کاش به این حرف باور پیدا کنیم و از ته دل طلبش کنیم ، شاید بی تابش شویم، قدر یک جرعه آب ! [ الهم عجل لولیک الفرج ] ✍🏼به‌قلم#سیددهه‌هشتادی