#عزت_نفس_کودکان امروزه اهمیت وجود عزت نفس و خودباوری برای رشد شخصیت بارور و سازنده بر هیچکس پوشیده نیست. بعضی از والدین از تاثیر خود برای پرورش این دو عنصر مهم و مثبت شخصیتی در نهاد کودک‌ شان مطلع نیستند یا آن را دست کم می‌گیرند.  کودکی یکی از مهم ترین دوران زندگی برای پایه  ریزی محکم ساختار شخصیت هر فرد است. در این مطلب به نقش والدین و راهکارهایی برای پرورش و رشد این خصایص در فرزندان‌ می‌پردازیم.  1- پذیرش بی قید و شرط:  منظور غرق کردن گاه و بیگاه کودک در محبت نیست، بلکه کودک باید احساس کند که با ارزش است. کودک باید از طرف والدین احساس پذیرش بی قید و شرط داشته باشد.  این پذیرش به معنای لوس کردن فرزندتان نمی ‌باشد بلکه در هنگام خطاهایش باید یادآوری  کنید که مثلا این تنبیه بخاطر ناراحتی ‌تان از کارش است و هر چند او را دوست دارید اما صلاح را در این می ‌بینید که برای مدتی به کارش فکر کند.  پذیرش بی قید و شرط والدین موجب دلبستگی عاطفی سالم در فرزندان می‌ شود که یکی از شاهراه ‌های رسیدن به عزت نفس و خودباوری است.  2- بازتاب ‌های مثبت به فرزندتان بدهید:  به تدریج که کودکان رشد می‌کنند در آن‌هاخودآگاهی شکل می‌گیرد. آن‌ ها از طریق این خودآگاهی به مرور برای خود ارزش‌ های مثبت یا منفی قائل می‌شوند.  مجموع این ارزیابی‌ها عزت نفس کودک را شکل می‌دهد. اگر ایده آلی که برای فرزندتان در نظر گرفته اید با توان کودک‌ تان در تضاد باشد، بهتر است از سرزنش، مقایسه و فشار بر فرزندخود دست بردارید.  با شناختن استعدادهای کودک، کمک، همراهی و تشویق او برای رشد این ویژگی ‌ها می‌توانید تضمین مطمئنی برای رشد مثبت عزت نفس کودک خود داشته باشید. شادکامی و احساس کارکرد مهم رابطه متقابلی دارد.  3- به حرف ‌های او گوش کنید:  احترام گذاشتن به کودک از طریق گوش دادن به او، صحبت کردن با او و ایجاد اعتماد در وی مبنی بر درک و پذیرفته شدن احساساتش نقش سازنده‌ای دارد.  برای آن که کودکان بتوانند به نحو سازنده‌ای با احساسات ‌شان ارتباط برقرار کنند و به طور موثر و کارآمد آن‌ها را حل و فصل کنند؛ ما به شما گوش دادن به حرف‌هایشان را پیشنهاد می‌کنیم.  وقتی شما به حرف‌ های کودک گوش می‌کنید و تنها بازتاب احساسات آن‌ها هستید، آن‌ها در درجه اول احساس می‌کنند که احساسات ‌شان درک شده است و در درجه بعد با همدلی و احساس پذیرش توسط شما حس اعتماد ایجاد می‌شود و کودک می‌ تواند به طرز موثرتری فکر کند و موضوع را حل و فصل کند.  علاوه براین‌ها کودک به مرور یاد می‌گیرد احساساتش را به طور روشن ‌تری ابراز کند.  4- احساسات کودک ‌تان را شرح دهید:  اگر کودک ‌تان برای دعوا با دوستش گریه می‌کند، فریاد زدن برسر او تنها این حس را به او می‌دهد که احساساتش پذیرفته نشده است و احساس امنیت نمی نماید، در نتیجه با شما هم صحبت نمی‌کند.  احساسات چه مثبت و چه منفی بخشی از روند عادی گفتمان خانوادگی است و هیچ گاه نباید پس زده شود. سعی کنید کودک را در مسیر احساساتش همراهی کنید و آینه‌ای برای انعکاس احساسات او باشید.  اگر کودک ‌تان در بیان احساسات ناتوان است ایرادی ندارد حدس بزنید؛ اگر اشتباه حدس بزنید، کودکان شما را در مسیر درست هدایت می‌کنند.  برای نمونه می‌توانید به او بگویید: می‌دانم با دوستت دعوا کرده‌ای و ناراحتی. ماجرا را بگو تا ببینم چطور می‌شود مشکل را حل کرد.