هدایت شده از رایحه سیب (طب ایرانی اسلامی)
صدای نازنین امام زمان ما الان بلند است که
«یا اهل العالم انا امامکم المنتظر»
«انا الغریب، انا المظلوم»
«هل من ناصر ینصرنی»
آیا کسی هست من را یاری کند؟
این صدا به گوش هیچکس نمی‌رسد! حتّی اگر برسد به اندازه‌ی یک ذرّه دلمان برای غربت امام زمانمان نمی‌سوزد.
چرا نمی‌سوزد؟
چون این دلها برای امام زمانش تنگ نشده و برای امام زمان ارواحنافداه پَر نمی‌کشد. چون بلند نمی‌شود در این دنیایی که اگر کسی هدفش این باشد می‌گوید امروز دنبال امام زمانم بروم شاید آقایم را پیدا کنم.
لذا می‌فرمایند: اگر امامتان را دوست دارید، حدّاقل هر صبح جمعه بنشینید بر غربت و مظلومیت امام زمانتان «فَلْيَبْكِ الْباكُونَ، وَاِيّاهُمْ فَلْيَنْدُبِ النّادِبُونَ، وَلِمِثْلِهِمْ فَلْتَذْرَفِ الدُّمُوعُ، وَلْيَصْرُخِ الصّارِخُونَ، وَيَضِجُّ الضّآجُّونَ، وَيَعِـجَّ الْعآجُّوَن»
ضجّه بزنید، ناله کنید، ندبه کنید، صدایتان را بلند کنید. داد بزنید بگویید آیا هیچ گریه کننده‌ای هست که بنشینیم با هم در فراق امام زمانمان اشک بریزیم؟
#الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج
#غروب_جمعه