💔


✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_پنجاه_و_چهار



اینها آدم شده اند!


قبل از عملیات والفجر هشت بود، اطراف ساختمان نیروهای اطلاعات ،کنار نهر علی شیر قدم می زدم که محمدحسین را بیرون مقر دیدم.
سلام و احوالپرسی کردیم و او دست مرا گرفت و داخل ساختمان برد؛ در همان اتاقی که بعد ها مورد اصابت راکت شیمیایی قرار گرفت.

وقتی وارد اتاق شدم، دیدم گویا بچه ها مشغول خواندن دعای توسل یا کمیل بوده اند و تازه دعا تمام شده بود. هر کس مشغول کاری بود، بعضی هنوز در حال و هوای دعا بودند.

گوشه ای نشسته بودم در حالی که با محمدحسین صحبت می کردم، بچه ها را هم زیر نظر داشتم ، دو نفر از آنها خیلی توجه مرا جلب کرده بودند.
 محمدرضا کاظمی و حمیدرضا سلطانی که با هم مشغول صحبت بودند، حالت عجیبی داشتند،😳 انگار اصلا توی این عالم نبودند، در حال و هوای دیگری سیر می کردند🤔

 با آنکه فاصله زیادی با آن ها نداشتم، اما آن قدر آهسته و آرام صحبت می کردند که اصلا حرف هایشان را نمی شنیدم. 


محمدحسین متوجه شد من خیلی به آن ها خیره شده ام. به همین خاطر سعی کرد حرفی به میان بیاورد و ذهن مرا از توجه به آنها منحرف کند.

ابتدا حواسم پرت شد، اما طولی نکشید که دوباره به آن ها خیره شدم. صورت های هر دو مثل زغال سیاه شده بود، انگار که قیر مالیده باشند.😳😱

سعی کردم با دقت بیشتری به حرف هایشان گوش کنم شاید بفهمم که چه می گویند، بی فایده بود. فقط پراکنده چیزهایی می شنیدم.


حمیدرضا سلطانی سوال می کرد و محمدرضا کاظمی برایش توضیح می داد.
صحبت هایشان به طور کلی به حرف های عادی و دنیوی نمی خورد. 

خوب که دقت کردم، دیدم مثل اینکه دارند از برزخ و قیامت حرف می زنند، اما با حالتی آن قدر عجیب که گویی حرف نمی زنند، بلکه دارند صحنه ای را پیش رویشان تماشا می کنند.😳😳


سایر افرادی که داخل اتاق بودند، بی توجه به آن دو همچنان مشغول کار خودشان بودند. در این فاصله محمدحسین دائم سعی می کرد تا با حرف هایش ذهن مرا از توجه به آن ها باز دارد، اما فایده ای نداشت.
من آن قدر محو آن دو شده بودم که نمی توانستم چشم برگردانم.... 🙄




#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد