💔 ادامه پست قبل شروع کردم به امن یجیب خواندن؛ انگار اصلا نمی شناختمش؛ او همان مادری بود که یک ماه مردانه ایستاد و زیر بال و پر ما را گرفت، حالا... به خودم که آمدم، نشسته بود به گریه، زانو به زانوی دامادش و می پرسید: _ محمد دلتنگ من نشد؟ نترسید؟ آخه بچه ی من که جنگ ندیده بود! الهی بمیرم، درد هم کشید؟ ناله هایش تبدیل به ضجه شده بود و جوابی جز هق هق گریه نمی گرفت... تلفنم را برداشتم، پیام های محمدرضا را باز کردم، می دانستم دیگر آنلاین نمی شود اما چاره ای نداشتم، پیام دادم: محمد! به دادم برس! من از پس مامان برنمیام، خودت باید بیای! آن شب مادر آنقدر اشک ریخت تا به خواب رفت، دست روی پیشانی اش گذاشتم و شروع کردم به قرآن خواندن، شاید کمی آرام بگیرد... *اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ *أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ  ............ صبح زود چنان با انرژی و سرحال بیدار شد که هیچ‌کدام باور نمی کردیم همان مادر دیشب است..‌. پرسیدم: _ انگار امروز بهتری! _ چرا نباشم؟ دیشب با محمد رفتم زیارت امام رضا، بعد هم منو برد محل شهادتش، خیالم راحت شد... بچه م در ورودی العیس روی خاک ها به خواب رفته، خواب ناز... از لبخند گرم مادر، نفس راحتی کشیدم: _ پس بالاخره خودش را رساند... ______________ * گفتی اندر خواب بینی بعد از این روی مرا ماه من! در چشم عاشق آب هست و خواب نیست #ششمین_سالگرد #یک_آسمان_با_چشمهایت_حرف_دارم #خودت_را_برسان #شهید_محمدرضا_دهقان #لیالی_سعید_چمن_قرار_آقارسول #الحمدلله_که_میگذرد #یاعلی #آھ_اے_شھادت... #نسئل_الله_منازل_الشھداء 💞 @aah3noghte💞