وَقَالَ الرَّسُولُ: يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا
ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ [ ﺩﺭﻗﻴﺎﻣﺖ ] ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮم ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ!

💔


✨انتشار برای اولین بار✨


رمان آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_بیست_و_یکم


راوی: سردار شهید قاسم سلیمانی
جزیره ی مجنون جنوبی


یک نمونه ی دیگر از سختی هایی که بچه های اطلاعات متحمل می شدند، مربوط به شناسایی هایی بود که در جزیره ی مجنون جنوبی انجام می دادند.
خب! من به خاطر اهمیت کار اطلاعات سعی می کردم تا همیشه با بچه های این واحد ارتباط داشته باشم و معمولا محل استقرارم را نزدیک آن ها تعیین می کردم تا پیگیر کارشان باشم و حتی بعضی مواقع همراهشان بروم و منطقه را ببینم.


جزیره ی جنوبی، منطقه ای باتلاقی بود و پوشیده از چولان (نی هایی که از درون آب می رویند) و این حرکت بچه ها را خیلی مشکل می کرد.

محمدحسین آمد پیش من و گفت :«ما در این محور مشکل آبراه داریم، یعنی مسیری که قایق یا بلم بتواند در آن حرکت کند وجود ندارد.»

قرار شد یک روز به اتفاق هم برویم و منطقه را از نزدیک ببینیم.
من ،محمدحسین، اکبر شجره و یک نفر دیگر از بچه ها به وسیله ی بلم برای شناسایی رفتیم. آنجا بود که من دیدم این بچه ها چه شرایط سختی را می گذرانند، اما به روی خود نمی آورند.


باتلاق خیلی روان بود و آب تا سینه ی آدم می رسید. چولان ها به قدری کوتاه بودند که اگر به حالت عادی در قایق می نشستی در دید عراقی ها قرار می گرفتی؛ بنابراین مجبور بودند خم شوند و حرکت کنند، از طرفی منطقه پر از جانوران مختلف بود.


همان روز که من همراهشان بودم، وقتی جلو می رفتیم چشمم به یک افعی افتاد که روی یک تکه یونولیت چمبره زده بود.
 نزدیکش که شدیم، متوجه ما شد و سرش را بلند کرد. وقتی به من نگاه کرد، دیدم که چشمان بزرگ وحشتناکی دارد که حتی از چشم های جغد هم بزرگ تر است.
هنگامی که از کنارش رد شدیم، گردنش را کشید و به طرف ما حمله کرد. در همین موقع محمدحسین خیلی عادی آن را با یک تیر خلاص کرد.

وقتی از شناسایی برگشتیم و من پایم را روی خشکی گذاشتم، احساس عجیبی داشتم.
تمام بدنم می سوخت و علتش هم وضعیت آن باتلاق بود. 

محمدحسین و بچه ها شب ها در این باتلاق که پر از وحشت و اضطراب بود، راه می رفتند و فعالیت می کردند....

 یکی از کار های بسیار مهم و در عین حال عجیبی که آن ها انجام دادند، درست کردن آبراه بود؛ کاری که در طول جنگ بی سابقه بود.


آن ها شب تا صبح می رفتند و با داس چولان ها را زیر آب می بریدند تا بتوانند مسیر حرکت قایق ها را باز کنند؛ آن هم نه یک متر و ده متر، بلکه چیزی حدود چهار کیلومتر.

آن چنان با عشق و علاقه کار می کردند که اگر کسی از نزدیک شاهد فعالیت هایشان نبود، فکر می کرد آن ها در بهترین شرایط به سر می برند.

آنچه برای آن ها مهم بود، موفقیت در انجام ماموریت بود که وقتی به نتیجه می رسید، شادی در چهره ی آن ها موج می زد؛ شادی ای که ما را هم خوشحال می کرد.
من مست و تو دیوانه
ما را که برَد خانه
صد بار تو را گفتم
کم خور دو سه پیمانه



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد