#سپاس‌معلم آنجا نشست روی زمین، پیش بچه ها سرد و نمور،مثل کلاس عشایر است با مهر خویش سردی غمبادها زدود اما دلش، ز خرمنِ بیدادها شکست وقت طلوع،دیدمش آنجا نشسته بود با کودکی نحیف، که گویا پدر نداشت لبهای طفل، تشنه ی علم است و بی امان او لقمه لقمه،نان الفبا نمود چاشت پروانه بود سوخته از آتش ملال اما برای عشق، نشان از وفا کشید قیمت نداشت جنس صفا و محبتش غوغای مهربانی اش تا عرش می رسید ‌ باور مکن که نیک و بد ، قصه درهم است تدبیر و ذوق، میوه ی ایثار می شود دنیا معلم است و همه نمره های ما روزی به روی پرده،پدیدار می شود... شعر از: خانم تابنده مدیر مدرسه مرضیه جرم افشار