🌹 آخــر من کجــا و شهــدا کجــا! خجالت می‌کشم بخواهم مثل شهدا وصیت کنم. من ریزه‌خوار سفره‌ی آنان هم نیستم.  شهید شهادت را به چنگ می‌آورد، راه درازی را طی می‌کند تا به آن مقام می‌رسد؛ اما من چه! سیاهی گناه، چهره‌ام را پوشانده و تنم را لَخت و کسل کرده. 🔸 حــرکت، جوهره‌ی اصلی انسان است و گناه زنجیر. من سکون را دوست ندارم. عادت به سکون بلای بزرگ پیروان حق است. سکونم مرا بیچاره کرده. در این حرکت عالَم به سمت معبود حقیقی، دست و پایم را اسیر خود کرده. انسان کـر می‌شود، کـور می‌شود، نفهم می‌شود، گُنگ می‌شود و باز هم زندگی می‌کند. بعد از مدتی مست می‌شود و عادت می‌کند به مستی؛ و وای به حالمان اگر در مستی خوش بگذرانیم و درد نداشته باشیم. 🔹 درد را، انسـان بی‌هوش نمی‌کِشد؛ انسانِ خواب نمی‌فهمد. درد را انسان باهوش و بیدار می‌فهمد. راستی! دردهـایم کـو؟ چرا من بی‌خیال شده‌ام؟ نکند بی‌هوشـم؟! نکند خـوابم؟! مثل آب خوردن چندین هزار مسلمان را کشتند و ما فقط آن را مخابره کردیم. قلب چند نفرمان به درد آمد؟ چند شب، خواب از چشمان‌مان گریخت؟ آیا مست زندگی نیستیم ؟! #شهید_عباس_دانشگر