یکشنبه‌های #نهج_البلاغه_خوانی 📜 خطبه صد و نود و سه (خطبه هَمام) امام در این سخن، پارسایان را توصیف می‌کنند: لَايَرْضَوْنَ مِنْ أَعْمَالِهِمُ الْقَلِيلَ وَ لَايَسْتَكْثِرُونَ الْكَثِيرَ. فَهُمْ لِأَنْفُسِهِمْ مُتَّهِمُونَ وَ مِنْ أَعْمَالِهِمْ مُشْفِقُونَ.‏ إِذَا زُكِّيَ‏ أَحَدٌ مِنْهُمْ خَافَ مِمَّا يُقَالُ لَهُ فَيَقُولُ: «أَنَا عْلَمُ بِنَفْسِي مِنْ غَيْرِي وَ رَبِّي أَعْلَمُ بِي مِنِّي بِنَفْسِي اللَّهُمَّ لَاتُؤَاخِذْنِي بِمَا يَقُولُونَ وَ اجْعَلْنِي أَفْضَلَ مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لِي مَا لَايَعْلَمُونَ». از عملکردهای اندک، رضایتمند نمی‌شوند و رفتار فراوان را فراوان نمی‌شمارند؛ لذا خویشتن را متهم می‌کنند و از کارهای خود هراسان‌اند. هرگاه یکی از آن‌ها ستوده می‌شود، از ستایشی که در شأن او شده، هراس دارد؛ لذا می‌گوید: من از دیگری به خودم آ گاه‌ترم و پروردگارم از من به من آ گاه‌تر است. خدایا! مرا با آنچه درباره‌ام می‌گویند، به حساب و عقاب مگیر و مرا از آنچه گمان می‌برند، برتر ساز و آنچه را دربارۀ من نمی‌دانند، ببخشای. #بر_شانه‌های_اقیانوس 🖋 #علی_رهبر برای خرید کتاب کلیک کنید👇 https://ketabejamkaran.ir/110960 @ketabeJamkaran