#رمان_پناه #قسمت_پنجاه_نهم

‍ #رمان_پناه 🌸 #قسمت_پنجاه_نهم به چادر و سجاده ای که زهرا خانوم روزهای اول آمدنم داده بود و هنوز بعد از مدت ها دست نخورده روی میز گوشه ی اتاق است نگاه می کنم. چندسال شده که رو به قبله نکرده ام و قامت نبسته ام؟ده سال...دوازده سال...چهارده سال...کمتر یا بیشترش را نمی دانم اما خیلی وقت گذشته.فقط نمازهایی که با چادر خودم و در کنار عزیز یا مادرم می خواندم به مذاقم خوش می آمد.هنوز به یاد دارم عزیز پای سجاده صبح می کرد شب هایی را که حال مادر وخیم بود.ورد زبانش هم توسل و توکل بود...کاری که من هیچ وقت نکردم! شیر آب را باز می کنم و دستم را می شورم.من وضو گرفتن را خوب بلدم! چون بجز من،تمام اطرافیانم همیشه مشغول عبادت و راز و نیاز بوده اند. وضو می گیرم و تازه یادم می آیم که ته مانده ی آرایشم را پاک نکرده بودم...چه اشکالی دارد؟!حالا بعد از سال ها به همین قدر هم کفایت می کنم.به قول لاله "اگه هوسه،یه بار بسه!" چادر نماز را برمی دارم و روی هوا بازش می کنم.عطر آشنای زهرا خانوم ریه ام را پر می کند وقتی پارچه اش را به صورت خیسم می چسبانم سجاده را پهن می کنم و می نشینم. تسبیح دانه درشت زرشکی رنگ را چند بار دور دستم می پیچم و باز می کنم. انگار بلد نیستم باخدا حرف بزنم! یاد ذکر گفتن های حاج رضا با تسبیحش می افتم و شروع می کنم به صلوات فرستادن. نمی فهمم که آرامش دارم یا دل آشوبه... هم حس خوبی دارم از این خلوتی که بعد از مدت ها و بی هیچ دغدغه و اجباری نصیبم شده و هم بغض کرده ام از اینهمه فاصله و دوری و تنهایی... احساس می کنم خدا هیچ علاقه ای به من گناهکار ندارد.به منی که مدت هاست هیچ کاری برای او نکرده ام. سرم را روی مهر می گذارم و اشک هایم مثل آبی که پشت سد جا مانده باشد،راه باز می کند و بدون هیچ حرفی تا می توانم فقط زار می زنم دردهای تلنبار شده ی درونیم را... ساعت هنوز ده نشده و بالاخره کتاب را تمام کرده ام.با چشم های پف کرده و بدون آرایش کتاب به دست در خانه حاج رضا را می زنم.انگار مجبورم به شهاب ثابت کنم که نظر و پیشنهادش تا چه حد برایم مهم بوده! فرشته با تاخیر در را باز می کند و بعد از خمیازه ای طولانی می گوید: _سلام،سحرخیز شدی +سلام.خواب بودی؟ _آره خسته ام هنوز +یعنی مامانت اینام تا حالا خواب بودن؟ _نه بابا فقط من خونه ام +بقیه کجان؟ _کارشون داری؟بیا تو +نه مرسی _بابا که سرکاره،مامانم مولودی دعوت بود. از شهاب نمی گوید و مجبورم خودم بپرسم: +آقا شهاب چطور؟ _اونم صبح رفت ماموریت و چند روزی نیستش +ماموریت؟! _آره خب همیشه میره،چیزی شده؟ متعجب نگاهم می کند و من مجبورم صحنه سازی کنم!شانه بالا می اندازم و می گویم: +نه،آخه بهم این کتابو داده بود خواستم پس بدم _ببینم،عه اینو چند وقته داده بود بهم تا برسونم دستت من هی یادم رفت!آخرش خودش داد پس +خیلی کتاب خوبی بود _تا دلت بخواد شهاب تو کار فرهنگی و معرفی کتاب و این چیزاست.ببخشید تو رو خدا پناه،دیشب جون نداشتم یه قدم بردارم بعد از اینکه عمو اینا رفتن مجبور شدم شهابو بفرستم که برات کیک بیاره +دستت درد نکنه،واجب نبود که.لطف کردی _آخه مامان میگه اگه چیزی رو به نام کسی کنار بذاری و نرسه دستش دهنش تاول می زنه!خرافاتی نیستم جان تو ها...ولی خب دیگه.بعدم بهت اینجوری نشون دادم که قهرم +چرا؟! _چون نموندی و رفتی +عزیزم همینقدرم که بودم زیاد بود _جز من،مامان خیلی براش مهم بود که باشی +چرا؟ خمیازه می کشد و می گوید: _نمی دونم حتما دوست داشته دیگه +از بس مهربونن اما شک دارم که زهرا خانوم بدون هیچ فکر و تاملی کاری بکند! ادامه دارد... #الهام_تیموری #رمان 🌸「شاخ ݩݕاٺツ」