(اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یٰا فاطِمَة اِشْفَعی لِی فِی الْجَنَّة) #حضرت_معصومه‌‌ی_قم قبله‌گاه اهل بينش، کعبه‌ی دل‌های دانا تکيه‌گاه خلق گيتی، مَلجأ اعلا و ادنا بوسه‌گاه انس و جان و مأمن حوران جنّت بارگاه «حضرت معصومه‌ی قم» بنت موسا بضعه‌ی موسَی بن جعفر، پرتو چشم پيمبر کز شرف همنام شد با بضعه‌ی سلطان بطحا دخت موسیٰ اُخت شاه توس و روح و جان احمد ميوه‌ی قلب علی و غنچه‌ی گلزار زهرا فاطمه آن اختر عصمت که معصومه‌ست و زيبد چرخ دين را زهره‌ی عفت بوَد چون زهره رَخشا آنکه گرديد از قدومش تيهِ ظلمت، طورِ ايمن وآنکه باشد در پناهش، وادی قم رشک سینا آنکه از وصفش به حيرت گشته روح پاک آدم وآنکه در شأنش کلامِ «اشفعی لی» خوانده حوّا آنکه از قدر و جلالش محترم گرديده مريم وآنکه از فضل و کمالش مفتخر گشته مسيحا آنکه در بحر حقيقت، گوهر ايمان پاکش زينت صد هاجر است و زيور حورا و لعیا هاجر و لعيا و مريم، آسيه، سارا، صفيّه کرده خدمتکاری درگاه اين بانوی عظما درگه ذی‌رفعت باب‌الحوائج، فخر عالم مکتب عفت بوَد بر زمره‌ی نسوان دنيا عالمان در مکتبش چون کودکانِ تازه مکتب فاضلان در محضرش چون طفل، نزد پيرِ دانا خسروان هر يک به‌درگاهش کِهینه چاکر از جان تا ز فيض رحمتش ديهيم‌شان شد گيتی آرا هرکه کوس فضل زد در عرصه‌ی علم و فضيلت می‌نشد افضل ز اَقران تا نجُست اينجا توَلّا مستفيض از فيض جودش سر به‌سر ابنای آدم بهره‌مند از بحر لطفش جمله موجودات و اشيا منبع جود و سخا و مَظهر لطف و کرامت مخزن مهر و وفا و معدن بذل و عطايا در سخاوت سبقت از صد حاتم طايی گرفته در کرامت، رَشک ابر و حسرتِ بحر گهرزا پاسدار بينوايان، پاسبان مستمندان داروی درد فقيران، منجی احباب و اعدا حامی اهل قم از هر گونه بيداد و تجاوز حافظ اين سرزمين از رنج و اندوه و بلايا مَفخر قم، مأمن نيکان، مباهات بزرگان مکتب اهل فضيلت، مَدرس ارباب فتوا روشن از شمس وجودش شد مَه و مهر و کواکب مُکتسب از نور جودش شد يَد بيضای موسا قطره‌ای از بحر احسانش به هر رنجی معالج ذرّه‌ای از مُهر ايمانش، به هر دردی مداوا ساحت جانپرورش در قدر و عزّت، قصر جنت درگه ذی‌رفعتش در عزّ و حشمت، عرش اعلا پايه‌ی کيوان‌اساسش برتر از ناهيد و کيوان گنبد ميناترازش، هم‌تراز سقف مينا معبد اهل طريقت، مسجد خيل حقيقت قبله‌ی ارباب حکمت، کعبه‌ی آمال دل‌ها رَشک چشم مسجدالاقصی بوَد در فضل و شوکت ناسخ بيت المقدس، ناقض دير و کليسا در شُکوه و جلوه باشد همدم نُه طاقِ گردون در جلال و رتبه باشد هم‌سر عرش مُعلّا خاک کوی دلربايش سجده‌گاه اهل عرفان گَرد راهِ عرش‌سايش، توتيای اهل معنا خادم دربار او دافع بوَد بر جرم امّت زائر درگاه او شافع بوَد بر خلق دنيا بر نِعال عِطربيزش از رهِ اخلاص، رو کن چون غبار درگهش باشد عِلاج چشم اعما گر شفا خواهی بيا از صدق در اين بارگه چون بر جهان دارالشّفا باشد؛ مجو زين در تبرّا سر بِنهْ اندر رواقش تا ببينی کز کرامت برتر است از نُه رواق آستان طاق خضرا گوییا يک در ز جنّت، بهر «قم» بگشوده ايزد کاين‌چنين قصر بهشتی را در اينجا کرده بر پا (شمس قم) گفتا مديح حضرت معصومه‌ی قم تا ز شعر خويشتن، افسر نهد بر فرق شِعرا شادروان سید علیرضا شمس قمی https://eitaa.com/shamseqomi

در رثای رهبر کبیر انقلاب امام خمینی (ره) #پیـــر_مـــراد ‌تــا بـــه دامِ سـرِ زلــفِ تــو گــرفـتــــار شدم دل پــریشـان‌تــر از آن طـــرّه‌ی طـــرّار شدم دلِ دیــوانــه چـو در حلقـــه‌ی گیسـو بسـتی پـای، در سلــسلـه ، سرحلقــه‌ی احـــرار شدم گرچه مجنــون تو بــودم به بیــابــان فـــراق لیـــلیِ حسن تـــو را دیـــدم و هشـــیار شدم یوسفا جــلوه‌ی حسنت سر بــازار چه سود؟! زآنکــه نــادیــده جمــال تـو خـــریــدار شدم بـه خــــریـــداری آن حســن خـــداداد همــی نقـدِ جان بر سر دست است و به بــازار شدم قــدر وصــل تو ندانسـتم و بـودم در خــواب وایِ مــن کــز پس هجـــران تـو بیـــدار شدم دردنــوش مــیِ عشـق تــو شــدم ، از آغــــاز گرچـه دور از خــم و خمخـانه و خَمّــار شدم زاهـــد از روی و ریــا عشـق تـو را منــع نمود کـز وی و زهـــد وی و صـومعــه بیـــزار شدم غیـر عنّـــاب لبـت ، نیست شفــابخــش دلــم چـونکــه بیمــــار از آن نـرگـس بیمـــار شدم دسـت بــــردار چــو نبــــوَد سرِ بیــــدار ز تو ســر بــه‌دارت شـــده مشــتاقِ ســرِ دار شدم راهِ عــرفــان تـو پــوییــده‌ام ای عـــارف راز کــه بــه یُمــنِ کــرمــت واقــفِ اســرار شدم (شمس قم) پیرو آن پیرِ مراد است که گفت: "من به خــال لبـت ای‌دوست! گـرفتــار شدم" شادروان سید علیرضا شمس قمی 1368 @shamseqomi

شادروان سید علیرضا شمس قمی @shamssaghi

✅ به‌مناسبت بیستمین سالگرد درگذشت پدر گرانقدرم، شاعر اهل‌بیت علیهم‌السلام "شادروان سید علیرضا شمس قمی" که در غروب هفتم تیرماه 1382 چشم از جهان فروبست و به لقای حضرت معبود پیوست. بیست سال است که با حسرت و اندوه گذشت‌ ‌گرچه مــانـده به دلــم غصــه‌ی انبـوه ، گذشت “7 تیر 1402“ #وداع دلبـــر بــرفــت و بـــر رخِ زردم نظــــر نکرد بــا ایـن خــــزان رســیده وداعِ سفـــر نکرد نــاگــه ز مــن بـــریـــد کمنـــــد وصــــال را حتـی مـرا ز لحظـــه ی رفتـــن خبــــر نکرد دسـتِ دعــــا همیـشه بـرایـش بلنـــد بـــود واحسرتـا که ذکــر و دعــــایـــم اثــــر نکرد در آن غـــروبِ تیـره که از ما بــرید و رفـت چشم از جهان ببست و شبش را سحر نکرد ابــروی چون هـــلالِ وی از دیده شد نهــان چون مــاهِ یک شــبه، نظــری در گـــذر نکرد او رفت و رفت مهــــر و وفــــا از میان مــا دیگر صفــای سایه ی مهـــرش به سـر نکرد از چشمه ی دو چشم، فشاندم سرشک غــم آن دم کـه از شــتاب گسـسـتن حــــذر نکرد زآن زخمـــه ‌ای که بـر دل من چنــگ می‌زند زخمــی بــزد که بــر دلِ چنــگی دگـــر نکرد یـک ســال جــان‌گـــداز گـذشـت از وداع او گــویــی که قرن‌هــاست نظــر بر پسـر نکرد هـــرگــز ز جــــورِ چــــرخ ندارم شکــایتــی هر چند اجــــل گذشـت ز مــرگ پـــدر نکرد عمری به راه شعر و ادب شمع جان بسوخت روشــنگری نمـــود و به ظلمــت نظــــر نکرد آزاده‌ای چـــو ســروِ ســرافــــراز بــوســـتان چون تــاک، خَـــم به نزد لئــیمان کمـــر نکرد با خنجـــر زبـــان و قـــلم در مصــافِ ظــلم رسـوا نمود ظــالم و خــوف از خطــــر نکرد در پیـــچ و تـاب پــر تـنـش کار و زنــدگـــی یـک لحظــه خسـتگی تـنـش را بـــه در نکرد "شمس قمی" رهــا شـد ازین دهــر پـرمــلال یــادی دگــر ، ز زنــدگــی فـتـــنـه گــــر نکرد از هجـــر جــانگـــداز تو ای نـــازنیــن پـــدر هـــرگــز نبـود آنکه ز غـــم دیــده تــــر نکرد رفتی و از فـــراق تو جـــانـم به لـب رســید دردی چــو داغ تو بـه جهــــانـم پَکــــر نکرد‌ ‌ ‌(ساقی) چو ریخت باده ی محنت به جام ما دیگـــر خیـــال میکـــده در سـر گــــذر نکرد. سید محمدرضا شمس (ساقی) http://eitaa.com/shamssaghi به‌مناسبت یکمین سال در تاریخ 1383/04/07 سروده شد.

(آیینه ی عبرت) از کاخ سخن ، پایه‌‌گذاران همه رفتند وز بزم ادب ، مشعله‌‌داران همه رفتند افسوس! که از طرفِ گلستانِ معانی با داغِ درون، لاله عِذاران همه رفتند از قهرِ خزان ِ اَجل از گلشن دانش _ مرغان سخنگوی و هَزاران همه رفتند بس غنچه که در حال شکوفایی و نزهت از بَد سَری و کینه‌ی خاران همه رفتند صدحیف که از گلشن علم و ادب و نظم اربابِ سخن ، سوی مزاران همه رفتند مرغان خوش اَلحان چو برفتند ازین باغ زی روضه‌ی جاوید ، نگاران همه رفتند چنگیزِ اجل تاخت چو بر کشور عرفان مردان حق از جهل تتاران همه رفتند خاتم صفتان در کف اهریمن بیداد گوهرمنشان، گنج مداران همه رفتند پژمان و امیری و رهی ، نوح و اوستا پژمان شده در فصل بهاران همه رفتند از رحلت استاد گرانمایه‌‌ی تبریز... مردان ادب ، تعزیه‌‌داران همه رفتند از شهر چو یار ادب و شعر و سخن رفت بس یار که از شهر و دیاران همه رفتند بس شاعر باهر ز جهان رفت و رود نیز گویند سپس ، نادره‌‌کاران همه رفتند بس زبده‌‌سرایان که ازین خاک بر افلاک چون گنج ، ز بدخویی ماران همه رفتند محفوظ بسا مانده زرِ قلب و دریغا با دزد اجل، پاک عیاران همه رفتند ما نیز رویم از پی آنان و پس از ما گویند که آن زار و نزاران همه رفتند ما ، مانده به ره ، هم‌قدم خار مغیلان وآن راهروان ، راهسپاران همه رفتند ماییم چنان زورق وامانده به گرداب آنان به سلامت به کناران همه رفتند ماندند صبوران بلا دیده ، بناچار... آن فرقه‌ی بی‌صبر و قراران همه رفتند این میکده را نشئه و مستی چو ندیدند خُم ها بشِکستند و خماران همه رفتند آوخ ! که نهادند به‌جا محنت و اندوه وآن مجمع اندوهگساران همه رفتند ای همسفر این بیشه خطرخیز بود هان! زین خِطّه، بسی شیرشکاران همه رفتند ای خسته پیاده! مشوی غَرّه، کزین دشت رخ مات شده شاهسواران همه رفتند هان! فاعتبروا یا اولوالابصار! کز این مُلک آن آینه‌‌ی عبرت یاران همه رفتند وقت است که عبرت ز چنان ضایعه گیریم زآن پس که چنان نیک شعاران همه رفتند (شمس قمی) این پیرو آن شعر "بهار" است " کز مُلکِ ادب ، حکم گذاران همه رفتند " شادروان سید علیرضا شمس قمی http://eitaa.com/shamssaghi

#عید_قربان عید قربان است و باید جان کنم قربان او تا ز قربانی و هم جان ، گردم از قربان او گوسپند و گاو و اُشتر از چه قربانی کنند صد هزاران جان نباشد لایق قربان او جان فدای جان آن جانانه کز جانبازی ‌اش گوسپندش گشته قربان چون تویی جانان او خونبهای جان اسماعیل اگر شد گوسپند گو : سِپند جان بسوزد چشم بد از جان او چون ز چوگان وفا ، گویِ محبّت می‌بَرد گویِ سر ؛ بسیار افتد در خم چوگان او مقصد از طوف و صفا و مروه، عرفات و منا عاشقان را درکِ عشق اوست با عرفان او خانه را بگذار و درکِ فیض صاحبخانه کن حاصل حج، قربِ یزدان است نی قربان او چون ز لِلهُ عَلَی النّاس استطاعت یافتی راز حج البیت، مکتوم است در فرمان او زآنکه حج با امر حق واجب بوَد نی عزم خلق ترک باطل کن چو کردی رمیْ، بر شیطان او گر عنان نفس، بعد از این دهی در دست وی در حقیقت می‌شوی خود سلسله جنبان او (شمس قم) قربانی حق کن وجود خویش را تا که در محشر ، بگردی لایق احسان او... شادروان سید علیرضا شمس قمی http://eitaa.com/shamssaghi

(مهربانی) می‌توان تسخیر کرد از مهربانی یار را مهربانی، یار سازد دشمن غدّار را دشمن از احسان و نیکی دوست گردد عاقبت یارِ انسان می‌کند احسان، سگ خونخوار را از مَحبّت، دیو و دد گردد مطیع آدمی نرمخویی آرد از سوراخ ، بیرون مار را تا بچیند پنجه‌ی گلچین گلی از گلسِتان لاجرم باید ببیند جور صدها خار را صحت بیمار را خواهان اگر باشد طبیب می‌کند از جان تحمل، ناله‌ی بیمار را کاروان آسان به مقصد می‌رسد اما اگر نرم پوید چون رهِ هموار، ناهموار را شاهد صلح آن کسی گیرد در آغوش مراد کز اوَل پوید به نرمی عرصه‌ی پیکار را مِهر اُستادی اگر باشد معلّم را به دل زودتر بخشد اثر در طفل، علم و کار را نرمگویی چیره خواهد شد به الفاظ خشن نرمش آب آخِر از جا بر کند احجار را صحبت نیکان، بَدان را زود رسوا می‌کند لطفِ گل، ثابت کند اصل پلید خار را (شمس قم) شعرت اگر خواهی به دل بخشد اثر کن رعایت لطف طبع و نرمی گفتار را شادروان سید علیرضا شمس قمی http://eitaa.com/shamssaghi

(مرده پرستان) ‌ سرشکــم از ســـتمِ روزگـــار می‌ریزد که خونِ دل بوَد از جور یــار می‌ریزد ‌ ‌به زندگی نکند گر وفا ، بوَد چون خار گلی که یــار ، به سـنگ مــزار می‌ریزد ‌ شادروان سید علیرضا شمس قمی @shamseqomi

« صنعت تقسیم » #شعر_ادیبانه به نظم و شعر ادیبانه لازم است سه کار یکم فنون و دوم نسبت و سوم پندار فنون و نسبت و پندار را سزد در پی یکم بیان و دوم پاکی و سوم معیار بیان و پاکی و معیار را بوَد شایان یکم قیاس و دوم دقّت و سوم اظهار قیاس و دقت و اظهار را شود لازم یکم کلام و دوم معنی و سوم گفتار کلام و معنی و گفتار را سه فن باید یکم بدیع و دوم صنعت و سوم هنجار بدیع و صنعت و هنجار را کند کامل یکم مداد و دوم دفتر و سوم اشعار مداد و دفتر و اشعار (شمس قم) دارد یکم مقام و دوم شهرت و سوم مقدار شادروان سید علیرضا شمس قمی 1337 https://eitaa.com/shamseqomi

"حَجُّکُمْ مَقبُولْ و سَعْیکُمْ مَشْکُورْ" ✅ سروده‌ی زیر جهت خیرمقدم به شاعر آل الله مرحوم حاج محمدرضا براتی که (در زمان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران) به حج تمتع مشرف شده بودند سروده شده و در مجلس بازگشت ایشان از حج ، توسط شاعر شادروان (شمس قمی) قرائت شده است؛ که بی‌مناسبت با این ایام نیست. #خیر_مقدم ای که از طوف حریم کبریا باز آمدی با تواضع رفته بی کبر و ریا بازآمدی ترک ما و من نمودی، از منا باز آمدی از صفا و مروه با سعی و صفا باز آمدی با دوای درد از دارالشفا باز آمدی با خدا بودی و از بیت خدا باز آمدی خانه را دیدی و آثار خدای خانه را جان چو بر کف داشتی دریافتی جانانه را خیر مقدم شاد زی به به دل‌آراتر شدی با صفا رفتی ولی اینک مصفاتر شدی از خلل بودی مبرا و مبراتر شدی راه حق دانستی و رفتی و داناتر شدی با بصیرت رفتی و برگشته بیناتر شدی بهر اَعمال نکو زین پس مهیاتر شدی آرزو دارم تو را قسمت شود سال دگر تا در آن وادی بیابی باز هم حال دگر دیدی آن وادی که نقشی از معاد و محشر است هر کسی در فکر کار خود نه فکری دیگر است در چنان صحنه فقط سعی و عمل بازیگر است هر سری را هست سودای حقیقت سرور است هر دلی را هست انوار فضیلت مهتر است رنگ یکرنگی نکو در نقش‌بند داور است از سفید و از سیاه، از هر نژاد و هر زبان هست یکسان مَرد و زن، شاه و گدا، پیر و جوان مرحبا آن وحدت و یکرنگی و آن اتفاق حبّذا آن یکدلی، آن یکزبانی، آن وفاق هرکسی سرگرم اعمالش بوَد با اشتیاق می‌دهد با وجد و شوق انجام آن اعمال شاق در چنان قومی نشاید فتنه و جنگ و نفاق در چنان جمعی نزیبد فتنه و قهر و فراق آری آن معنای اسلام است و دین مسلمین گو به ادیان دگر مفهوم دین، این است این باید اَعمالت بوَد مقبول درگاه خدا سِتر اِحرام و طواف کعبه و سعی صفا حج بیت الله و، حج عمره و، حج النّسا مشعر و عرفات و رمیِ جمره در دشت منا هم نماز عشق خواندن در مقام انبیا همچنین در مسجد ختم النبیین مصطفی(ص) ور به عمدا کرده‌ای تقصیر بخشندت خلاف چونکه خون گوسپندی جرم‌ها سازد معاف آه!... کز قربانی آن گوسپندان یاد شد یاد از آن قربانیان مضطر و ناشاد شد گرچه قربانی و ذبحش از طریق داد شد گاهی از اوقات هم قربانی از بیداد شد چون مقصر کرد قربانی ز جرم آزاد شد عید قربان هم از این قربانیان بنیاد شد ما مقصر ، گوسپند بی‌گنه قربان کنند گوسپندان را فدای نخوت انسان کنند هیچ می‌دانی قوی پنجه‌ست دست انتقام کز مکافات عمل، سازد بشر را تلخ کام گوسپندی گر شود قربان ز تقصیر عوام می‌شود قربانی اکنون بس جوان در مصر و شام هند و صهیونیسم سازد مسلمین را قتل‌ عام همچو قربانی استعمار خلق ویتنام کِِشتکار هرکسی از نوع خود آرد به بار شاخه‌ی گل می‌دهد گل، حاصل خار است خار کاش می‌شد این سفر عبرت به افراد بشر این سفر درسی بوَد از بهر ارشاد بشر تا تنبّهْ یابد از این صحنه اولاد بشر بشنوند از راه دل یک لحظه فریاد بشر دادخواهی کرده گیرند از بشر داد بشر شادمان سازند قلب و جان ناشاد بشر کاین سفر انگیزه‌اش غیر از وداد و داد نیست چون بنای داد، جز بر پایه‌ی امداد نیست گو پس از حج بهر ابنای بشر کردی دعا بهر دفع فرقه‌ی بیدادگر کردی دعا بهر ختم جنگ پرخوف و خطر کردی دعا بر رفاه حال زار کارگر کردی دعا بر نجات مسلمین در به در کردی دعا تا شود ظاهر ، امام منتظر کردی دعا حاجیا از بعد حج این‌سان دعا بایست کرد این دعاها گر نکردی حج نکردی؛ بازگرد کاش می‌کردی دعا خورشید دین رخشان شود نور توحید و ولایت، بر جهان تابان شود قائم آل عبا در عرصه‌ی جولان شود کافر دجّال‌‌خو در خاک غم پنهان شود ساحت دین محمد(ص) مأمن ایمان شود بر همه گیتی فروزان مشعل یزدان شود تا به امر مهدی موعود ، عزم حج کنیم گوهر وحدت ز بحر عشق مستخرج کنیم حاجیا آن حج مخوان اکبر که حج اصغر است کن طواف کعبه‌ی دل‌ها که حج اکبر است کعبه سنگ تیره و، دل از گهر والاتر است آن ز ابراهیم برجا این ز حق مستظهر است دل، سرای ایزد و ایزد ز دل مستحضر است پس دلی گر بشکند گویا شکست داور است حاجیا باطل نسازی حج خود را زینهار نشکنی با یک شکستِ دل، دل پروردگار خوب دیدی خانه را آن خانه‌ی ربّ جلی‌ست کز در و دیوار آن نور حقیقت منجلی‌ست خوب فهمیدی چرا زانوار وحدت ممتلی‌ست وز چه کس آن صوت روح افزای لبیک و بلی‌ست زآنکه آن جا زادگاه خانه‌زاد حق ، علی‌ست آن فروغ و آن نوا از شیر حق، شاه ولی‌ست با تولای علی ، اَعمال ما گردد قبول ورنه با هفتاد حج، مارا ست در دوزخ نزول حج بوَد آیین عشق و رأفت و مهر و وفا حج بوَد آداب رفق و شفقت و لطف و صفا حج بوَد مرآت فضل و رحمت و فیض خدا حج بوَد آیات عدل و وحدت و راز بقا حج بوَد مجموعه‌ای از دین ختم الانبیا حج بوَد مستوره‌ای از صحنه‌ی یوم الجزا حاصل و محصولِ حج تعریف و عرفان علی‌ست چون کمال دین حق، مدیون ایمان علی‌ست ادامه: 👇

ادامه: شیعه‌ی مولا، همانا پیروِ مولا بوَد در طریق مذهب و دین رهروی پویا بوَد امر دین را آمر و مأمور در اجرا بوَد نهی دین را ناهی و منهی ولو تنها بوَد مستمندان را پناه از همت والا بوَد بینوایان را نوا از پیر تا برنا بوَد پس بگو با شیعیان این است فرمان علی حج بوَد یک قطره از دریای ایمان علی هر که را مِهر علی و آل، مُهر دل بوَد در دو عالم عشق مولایش علی در دل بوَد بذر عشقش هرکه کِشت احسان وی حاصل بوَد از علی جوید مدد هرکس که در مشکل بوَد سکه‌ی شاهیش بخشد هر کس‌اش سائل بوَد جرم صاحبخانه نبوَد گر گدا کاهل بوَد پس ز پیر معرفت ، مولا ره عقبا طلب تا چو (شمس قم) نگردی گمره و دنیاطلب شادروان سید علیرضا شمس قمی @shamseqomi