🔴 ذکری_که_بلا_را_از_انسان دور می کند.
#امام_صادق عليه السّلام:
#رسول_خدا صلّى اللّه عليه و آله روزى به ياران خود فرمودند:
آيا اگر لباسها و ظرفهايتان را جمع كرده و آنها را روى هم بگذاريد به آسمان خواهد رسيد؟
گفتند:نه اى رسول خدا!
حضرت فرمودند:نمىخواهيد چيزى به شما بگويم كه ريشهاش در زمين و شاخهاش در آسمان باشد؟
عرض كردند:چرا اى رسول خدا.
حضرت فرمودند:هركدام از شما بعد از نماز واجبش مىتواند سى بار بگويد:
سبحان اللّه و الحمد للّه و لا إله إلاّ اللّه و اللّه أكبر
⬅️ زيرا ريشه اين ذكرها در زمين و شاخهاش در آسمان است.
🔻 اين ذكرها
🔹️از زير آوار ماندن،
🔸️با آتش سوختن،
🔹️غرق شدن،
🔸️افتادن در چاه،
🔹️طعمه درندگان شدن،
🔸️مرگ بد
🔹️و حادثه ناگوارى كه در آن روز از آسمان فرود مىآيد،جلوگيرى مىكند و اين ذكرها باقيات الصالحات است.
📕 ثواب الاعمال/ص۴۱.
🌟✨🌟✨🌟✨🌟✨🌟✨🌟
🌟✨از حضرت #امام_رضا عليه السلام چنين نقل شده كه:
🌟✨#رسول_خدا صلي الله عليه و آله همواره مىفرمودند:👇
⚡️هرگاه امّت من، انجام امر به معروف و نهى از منكر را به يكديگر واگذار نمايند (و اين چنين از انجام آن سرپيچى كنند) گويا به خـداوند متعال #اعـلان_جنگ داده اند!
(و خود را برای عذابی از سوی پروردگار آماده كنند)
🌟✨حضرت رضا (ع) می فرمايند: پيامبر خدا اين گونه میفرمودند، همواره از ايشان اين گونه شنيده میشد ...
✅ يعني يك بار و دو بار نبوده، #سيره_پيامبر و سبك بيان پيامبر (ص) اين طور بوده كه خيلی وقت ها اين را میفرموده اند كه : 👇
💥هنگامي كه امت من، هم ديگر را #وكيل امر به معروف و نهی از منكر كنند، بايد خود را آماده عذاب خدا كنند🔥🔥🔥
✍ پيام ها و رهنمودها:
وكيل به چه كسی میگوئيم؟🤔
💫به كسي كه كار را می اندازيم گردنش تا او آن كار را انجام دهد ...!
💥اينكه افراد، ديگران را وكيل امر به معروف و نهی از منكر كنند؛ يعنی امر به معروف و نهی از منكر را به گردن يكديگر واگذار كنند و از سر خود واكنند❗️
❌ يعنی: من #تذكر نمیدهم به گناهكار و میگويم : به من چه؟! خانواده اش میگويند!
خانواده اش بگويند، به ما چه؟!
معلّمش بگويد، به ما چه؟!
صدا و سيما بگوید، به ما چه؟!
آخوندها بايد بگويند و همين طور الی آخر ...😐
همه بگويند، به من چه؟! ديگری بايد بگويد! 🤷🏻♂🤷🏻♂🤷🏻♂
آن روز كه مردم اين طور معامله ای با امر به معروف و نهی از منكر كردند، بايد خودشان را برای #عذاب_خدا و خشم خدا آماده كنند🚨🚨🚨
📚وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۱۱۸
بحارالانوا،ر ج۹۷، ص۹۲