هدایت شده از خبر فوری سراسری
♨️#سی_ثانیه_نهج‌البلاغه
(قسمت سی و هشتم)
امیرالمومنین علیه السلام بعد از آنکه وضعیت ناگوار جامعه زمانشان را توصیف کردند و به موانعی که پیش روی نیکوکاران وجود دارد، اشاره فرمودند، در ادامه به بیان تقسیم‌بندی چهارگانه انسان‌های فاسد و مُفسِد می‌پردازند، و می‌فرمایند؛
«مردمِ (فاسد) چهار گروه‌اند؛
۱. کسانى که اگر دست به فساد نمى زنند، به خاطر اين است که روحشان ناتوان و شمشيرشان کُند و مالشان اندک است (در ايجاد فساد، شناگران ماهرى هستند، ولى آب پيدا نمى کنند).
۲. کسانى که شمشير کشيده و شرارت و فسادِ خويش را آشکار ساخته و لشکر سواره و پياده خود را (براى اين منظور گردآورى کرده اند).
آنها، باطن خود را براى ظلم و فساد آماده ساخته و دين خود را تباه کرده اند. هدفشان آن است که چيزى از متاع دنيا را به چنگ آورند، يا فرماندهى بر گروهى را براى خود فراهم سازند، يا بر منبرى صعود کنند (و لباس پيشوايى مردم را بر تن کنند و براى آنها، خطبه هاى دروغين بخوانند).
چه بد تجارتى است که تو (اى انسانِ فاسد و طغيانگر) براى خود فراهم ساخته اى: دنيای (پَست) را بهاىِ خويشتن می‌بینی و آن را با پاداشهايى که نزد خدا است معاوضه مى کنى!
۳. کسانى که دنيا را با کارهاى آخرت طلب مى کنند، نه اين که آخرت را با عمل دنيا طلب کنند. (آنها با رياکارى دين خود را به دنيا مى فروشند و آنچه را نتوانستند با ظلم و زور به دست آورند، با تزوير می‌طلبند و براى وصول به اين هدف)، خود را متواضع جلوه مى دهند.
گام‌ها را کوتاه برمى دارند و دامنِ خود را جمع می‌کنند (خود را مبرای از آلودگی‌های دنیوی شان می‌دهند) و خويشتن را به زيور امانتداران مى آرايند، (و در يک جمله) پوشش خدايى را وسيله معصيت قرار می‌دهند.
۴. کسانى که حقارت و ناتوانى و نداشتنِ وسیله‌ی کافى، آنان را از رسيدن به جاه و مقام بازداشته و دستشان را از همه جا کوتاه کرده است، (در حالى که از ديگر فاسدان و مُفسِدان چيزى کم ندارند، ولى به اين حقيقت هرگز اعتراف نمی‌کنند، بلکه) خود را به زيورِ قناعت آراسته کرده و به لباس زاهدان درآمده اند، در حالى که در هيچ زمان - نه به هنگام شب و نه روز - در سِلک افرادِ زاهدِ واقعی نبوده‌اند. (اين چهار گروه همه فاسد و خطرناکند، هرچند در چهره‌های مختلف ظاهر می‌شوند).»
(نهج‌البلاغه، خطبه ۳۲)
📌 #فوری_سراسری
بزرگترین کانال خبری تحلیلی در ایتا
@fori_sarasari
#سی_ثانیه_نهج‌البلاغه
(قسمت هفتاد و ششم)
شکایت امیرالمومنین (علیه السلام) از لشکریان و یارانش؛
«چقدر با شما مدارا کنم!؟ مانند مدارا کردن با شترانِ تازه کار، که از سنگينى بار، پشتشان مجروح مى شود؟! و يا همچون لباسِ کهنه و فرسوده‌ای که هر وقت گوشه‌ای از آن را بدوزند، از جای ديگری پاره می‌شود؟! هر زمان گروهى از لشکريان شام به شما نزديک می‌شوند، هريک از شما در را به روى خود می‌بندد و همچون سوسمار در لانه‌ی خود می‌خزد و يا مانند کفتار - که در خانه‌ی خود پنهان شده است -، مخفى می‌شود. به خدا قسم! ذليل آن کسى است که شما ياورِ او باشيد، و آن کس که به وسيله شما (به سوى دشمن) تيراندازى کند، همچون کسى است که تيرى بى پيکان و بدون پايه پرتاب کند. به خدا سوگند! جمعيّت شما در میدان‌گاه‌هایِ شهر (و مجالس بَزم) زياد است، ولى در میدان ِ نبرد، کم است. من به خوبى می‌دانم چه چيز شما را اصلاح مى کند و کژى هاى شما را راست مى نمايد، ولى هرگز اصلاحِ شما را، با تباه ساختن خويش، جايز نمی‌دانم. خداوند صورت‌های شما را بر خاک مذلّت بگذارد و بهره‌ی شما را (از حيات سعادتمندانه) نابود کند. شما آنگونه که باطل را می‌شناسید، نسبت به حق شناخت نداريد و آنچنان که در راه از بین بردنِ حق کوشا هستيد، براى از بین بردنِ باطل اقدام نمی‌کنید»
(نهج‌البلاغه خطبه ۶۹)
📌 #فوری_سراسری
به بزرگترین کانال ایتا بپیوندید👇
@fori_sarasari