‍ #کشف_مفاسد _اقتصادی در حکومت امیرالمؤمنین علیه السلام عمدتا در آغاز حکومت است. مربوط به آغاز رسیدن امیرالمؤمنین علیه السلام به حکومت است که این مفاسد قبل از حکومت ایشان بود، چون امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از رحلت پیغمبر صلی الله وعلیه وآله وسلم به قدرت نرسید که یک جامعه ی پاک بر مبنای عدالتی که پیغمبر ایجاد کرده بود را حاکم شود. ۲۵ سال فاصله افتاده بود و در این ۲۵ سال خیلی از ارزش ها از بین رفته و مادی گرایی، دنیاطلبی و فسادهای گسترده ی اقتصادی ایجاد شده بود و جامعه به انحطاط کشیده شده بود. امیرالمؤمنین علیه السلام همان روز اوّل خلافت تصریح می کنند که من می خواهم شما را به همان حال وهوای دوران پیغمبر برگردانم و این کار سختی هم است. حضرت در ادامه می فرمایند اگر هم کسی بخواهد مقابل من بایستد و فتنه ای ایجاد کند سرکوب خواهد شد؛ یعنی به هر صورت باید جامعه را متحول کرد و از این مفاسد دورش کرد. لذا امیرالمؤمنین علیه السلام در موقعیتی روی کار می آیند که فضا فاسد است و در یک چنین فضایی حضرت مسئولانی را در جاهای مختلف منصوب می کند. با اینکه حکومت عدل علوی است، ولی چون موقعیت، موقعیت به ارث رسیده ی فاسد از دوران گذشته است، در همین حاکمیت هم ما می بینیم که تخلفاتی صورت می گیرد و مفاسدی رخ می دهد؛ حضرت چون این قضیه را می دانست به قدری حساس بود که مبادا مسئولان حکومتی به فساد و اختلاس و سوءاستفاده بپردازند، حضرت مأموران بسیار مورد اعتماد و مخفی برای کنترل و نظارت بر مسئولانش حتی در نقاط دوردست تعیین کرده بودند که از این ها به عیون، یعنی چشم های حاکمیت تعبیر شده است. در نامه های امیرالمؤمنین علیه السلام هم مشخص است که به صورت مخفی مسئولان را زیر نظر داشتند و هم موردی داشتیم که به یکی از اصحاب سرشناس فرمانی داده است که برود و به صورت آشکار بررسی کند عملکردها را و به حضرت گزارش بدهد؛ امّا در حکومت امیرالمؤمنین علیه السلام یک موردی از مفاسد اقتصادی و اختلاس داریم که اتفاق افتاد و ایشان از طریق شبکه ی عیون و مأموران مخفی خود مطلع شدند. ماجرا این بود که یزیدبن حُجَیّه، فرمانروای ری بود و از سوی امیرالمؤمنین علیه السلام در آنجا حکومت می کرد. او از بیت المال اختلاس کرد و به قدری امیرالمؤمنین علیه السلام نامحسوس و زیرکانه این قضیه را کشف کرد که طرف نفهمید برای چه امیرالمؤمنین علیه السلام او را به کوفه احضار کرده است. وقتی به کوفه آمد حضرت وضعیت اختلاسش را با مدارکی که بود برای او رو کرد و طرف هم چاره ای جز اعتراف نداشت. امیرالمؤمنین علیه السلام او را به زندان انداخت. البته ایشان می خواستند مجازات درخور برایش داشته باشند که متأسفانه این فرد زندانبان را فریب داد و نزد معاویه به شام فرار کرد. امیرالمؤمنین علیه السلام هم او را نفرین کرد. یا مصقلة بن هبیره ی شیبانی که فرمانروای ناحیه ای در فارس به نام اردشیر خُره[2] و از کارگزاران حضرت بود؛ او پانصد هزار درهم سر مسئله ای به حاکمیت بدهکار بود و چون سر موعد آن را پرداخت نکرد حضرت او را احضار کرد و او هم از ترس برخورد ایشان به سوی معاویه گریخت. امیرالمؤمنین علیه السلام هم خانه ی او را در کوفه خراب کرد. در نهج البلاغه هم هست که او را سرزنش می کنند و می فرمایند: «قَبَّحَ اللَهُ مَصْقَلَة»[3] یعنی خدا روی زشت مصقله را زشت بگرداند که این گونه خیانت کرد و گریخت. امیرالمؤمنین علیه السلام هیچ ملاحظه ای در برخورد با فساد اقتصادی و خیانت در بیت المال نداشت و کوچک ترین تخلف یا خیانتی را با سرعت و جدّیت برخورد و مقابله می کرد. #عید_غدیر ➥ @sheikh_kafi | شیخ احمد ڪـافی