سید جلال الدین عضد یزدی معروف به جلال عضد و متخلص به «جلال» شاعر سدهٔ هشتم هجری و ستایندهٔ برخی امیران چوپانی و آل اینجو بوده است. وی فرزند سیدِ عَضُدِ یزدی از شاعران سدۀ هفت و هشت هجری، و از رجال دورۀ ابوسعید بهادر و وزیر امیر مبارزالدین و بزرگ سادات یزدی بود. تاریخ تولد و وفات جلال به درستی روشن نیست. در تذکرة الشعرای دولتشاه سمرقندی حکایتی از نبوغ وی در کودکی نقل شده است. از دیوان وی برمی‌آید که وی مدتی در شیراز اقامت داشته و به این ترتیب مدتی هم همدوره و هم همشهری شاعرانی چون حافظ و خواجو بوده است. در بخشی از اشعارش به تنگدستی خود در بخشی از زندگی اشاره کرده است. محل وفات او را یزد نوشته‌اند. او را همچون پدرش از وزرای آل مظفر نوشته‌اند. فرزندش نیز به شاعری اشتهار داشته است. دیوان جلال عضد بالغ بر چهارهزار بیت است. وی کتاب «سندبادنامه» را نیز به نظم درآورده است که به کوشش دکتر محمدجعفر محجوب منتشر شده است. #معرفی_شاعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa

به صحن گلشن گیتی ز اعتدال بهار صبا بساط زمرّد فکند دیگر بار به عاشقان گل و سنبل همی دهند نشان ز رنگ و چهره معشوق و بوی طرّه یار بساط سبزه نمودار چرخ وانجم شد ز بس گهر که ببارید ابر گوهربار عروس غنچه سوی حجله می رود گویی که فرش جمله حریر است و راه جمله نثار ز خاک تیره هوا را به دل غباری بود درآمد ابر و به کلّی فرونشاند غبار سپیده دم گذری کن به باغ تا بینی ز رنگ و بوی ریاحین طراوت گلزار اگر نه غالیه سوده ست خاکدان چمن چراست غالیه بو هر گلی که آرد بار به شکل لاله نظر کن که گویی افکندند درون حلقه لعل بدخش مشک تتار فروغ چهره گل بین و مهد زنگاری چو آفتاب برین چرخ لاجوردی کار شده ست تازه مگر خون میان لاله و گل که هست آب زره پوش و بید خنجردار کنند شام و سحر همچو عاشق و معشوق شکوفه خنده شیرین و ابر گریه زار بدین صفت که جهان سبز گشت و خرّم شد نه از نسیم شمال است و اعتدال بهار به دور تربیت عدل شاه ملک آرای به چارسوی جهان سبز شد در و دیوار جمال چهره اقبال شیخ ابواسحق که آستان در اوست قبله احرار خدا یگان فلک حشمت ستاره حشم جهان پناه ممالک ستان گیتی دار قضا نفاذ و قدر قدرت و فلک شوکت زمانه حکم و زمین حلم و آسمان مقدار سماک رمح و سها ناوک و هلال کمان زحل مکان و قمر عزم و مشتری دیدار ستاره شرف و کان جود و بحر سخا سپهر لطف و جهان وفا و کوه وقار بشسته چشمه تیغش سپیدی از رخ روز زدوده خنجر تیزش سیاهی از شب تار زهی نعوت جلالت برون ز حدّ بیان خهی صفات کمالت فزون ز حدّ شمار ز خطبه تو بلند است پایه منبر ز کنیت تو درست است سکه دینار مثال کلک تو جاری ست بر سیاه و سپید ز شرق و غرب جهان تا به روم و هندوبار ز رشک سرعت کلک و نفاذ منشورت همی بپیچد بر خود سپهر چون طومار به نزد همّت تو نه فلک چه وقع آرد بلی حباب چه وزن آورد به جنب بحار ز حکم و حلم تو پیدا شد آسمان و زمین بدان دلیل که آن ثابت است و این سیّار قضا که هیچ کس آگه نشد ز اسرارش نهاده است کنون با تو در میان اسرار زفان فتنه ز قدر تو هست یک نقطه محیط دایره این هفت قبّه دوّار منم که مادح این حضرتم به شام و سحر منم که داعی این دولتم به لیل و نهار مراست در دو جهان نیم جانی و آن نیز به خاک نعل سمند تو کرده ام ایثار درین جهان به وجود تو دارم آسایش در آن جهان به تولاّت دارم استظهار چو خاطر تو بر اسرار غیب مطّلع است چه حاجت است که اخلاص خود کنم اظهار به حضرت تو فلک را مجال قربت نیست هزار شکر که دارم بر آستان تو بار مرا که طوق غلامی ات هست بر گردن عجب مدار ز من کز سپهر دارم عار هزار سال اگر شکر نعمتت گویم هنوز هرچه بگویم یکی بود ز هزار مرا که سایه تو بر سر است غم نخورم که چرخ با من و بخت من کند پیکار به خواب در نرود چشم بخت من هرگز که پاسبانی من کرد دولت بیدار همیشه تا که بود خاک را ثبات و درنگ همیشه تا که بود چرخ را مسیر و مدار به رکن تخت تو بادا قرار دولت و دین به گرد چتر تو بادا مدار هفت و چهار جهان به کام و ستاره غلام و دولت رام فلک مطیع و سعادت قرین و دولت یار هزار قرن تو سلطان و من کمینه غلام هزار سال تو مخدوم و بنده خدمتکار #شعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa

چنان با غم عشق خو کرد دل که گویی که عشق است خود جان ما #شعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa

در غم جانان به ترک جان بگوی زان که جان اینجا و بال دیگر است #شعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa

چون مرا بر رخ خوبت نظر افتاد آتش عشق توام در جگر افتاد پای چون در ره عشق تو نهادم در سرِ من هوس ترک سر افتاد جان ز من خواسته ای بر تو فشانم چون ترا چشم بر این مختصر افتاد بر رخم دیده هر آن قطره که بارید گوهری بود که بر روی زر افتاد پیش ازین رسم تو دلجویی ما بود خود چه افتاد که این رسم بر افتاد چون گهر رسته دندان تو دیدم گوهر اشک خودم از نظر افتاد در چمن سرو چو بالای ترا دید شد سراسیمه و از پای درافتاد آمد از طالع خود نیک غریبم که ترا نزد غریبان گذر افتاد چون جلال از ازل آمد به جهان مست لاجرم تا به ابد بی خبر افتاد #شعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa

عید نوروز است و عالم سبز و خندان گشته است بوستان در حسن چون رخسار جانان گشته است باد عیسی دم چو کرد احیا اموات خاک را سبزه ها شد خضر و باران آب حیوان گشته است غنچه مستور کز باد هوا آبستن است از حیا در پرده زنگار پنهان گشته است خنده شیرین گل تا دید باد کوهکن بس که چون فرهاد در کوه و بیابان گشته است شد بنفشه در لباس نیل تا نرگس نماند رعد هم نالان و چشم ابر گریان گشته است باز پیک عاشقان فرّاشی گل می کند بلبل از سودای گل فریاد و غلغل می کند بزم ازین پس چون نگارستان چین باید نهاد سنبل و گل بر یسار و بر یمین باید نهاد ور بهار جنّت فردوس داری آرزوی رخ به بزم پادشاه ملک و دین باید نهاد خسرو اعظم جمال الدّین که داغ حکم او از تفاخر انس و جان را بر جبین باید نهاد شیخ ابواسحق آن شاهی که روز بار او آسمان را هفت جا سر بر زمین باید نهاد گر سلیمان و سکندر با جهان آیند باز هر دو را بر دست او تیغ و نگین باید نهاد ای حضیض بارگاهت اوج گردون آمده عشری از اقلیم جاهت ربع مسکون آمده گر ز خاک پای تو گردی به گردون بر شود دولتش سرسبز گردد دیده اش انور شود کلک و رایت گر نپردازد با نظم جهان فتنه ها بی خواب گردد آسمان بی خور شود قرص خور بی سکه نام تو کی یابد عیار؟ تا نیابد کیمیا را مس چگونه زر شود؟ گر نسیم لطف تو بر کوه و صحرا بگذرد خار و خارا در حضیض و تل و گل گوهر شود ور سموم قهر تو روی آورد بر بحر و بر از نهیبش آب و آتش باد و خاکستر شود ز آستان حضرتت تا آسمان آگاه گشت بنده این آستان شد خاک این درگاه گشت باد عُنفت چشمه خور را مکدّر می کند خاک پایت توتیا در چشم اختر می کند ابر دست گوهرافشان تو در روز عطا آستین آرزو پر درّ و گوهر می کند قدّ تو بر هفت مسند چار بالش می زند تیغ تو دارایی اندر هفت کشور می کند شمع این نُه طارم فیروزه یعنی آفتاب خانه عالم ز بهر تو منوّر می کند آن سعادتها که مکتوب است بر پیشانیت هر شبی تا روز سعد اکبر از بر می کند تا شمار عنصر آب و آتش است و خاک و باد دولتت چون آب و آتش باد و دشمن خاک و باد بنده ای از بندگان حضرتت جمشید باد ذرّه ای از آفتاب خاطرت خورشید باد گاه رزم و بزم تو با دشمنان و دوستان تیغ زن بهرام باد و چنگ زن ناهید باد باد سبز و تازه و دایم نوبهار دولتت تا وزد بر گل نسیم و تا جهد بر بید باد چرخ و اختر را به اقبالت بسی امّیدهاست هر که را جز بر تو امّید است ناامّید باد جاودان بر مسند عزّ و سریر سلطنت کامرانی کن که عزّ و دولتت جاوید باد تا شمار عنصر آب و آتش است و خاک و باد دولتت چون آب و آتش باد و دشمن #جلال_عضد #شعر 📜 @sheraneh_eitaa

عمرم همه در آرزوی روی تو بگذشت و آشفتگی حال من از موی تو بگذشت افسوس بر آن نیست که بگذشت مرا عمر افسوس بر آن است که بی روی تو بگذشت خون شد دلم از حسرت و از دیده بپالود چون در دل من غمزه جادوی تو بگذشت در حسرت خاک سر کوی تو شدم خاک بادا خنک آن باد که در کوی تو بگذشت چون ماه نُوَش خلق به انگشت نمایند آن را که خم پشت ز ابروی تو بگذشت در رُفتن خاک ره و بوسیدن پایت باد سحر از حلقه گیسوی تو بگذشت در چشم جلال است جهان تیره و دلگیر تا در نظرش طرّه هندوی تو بگذشت #شعر #جلال_عضد 📜 @sheraneh_eitaa