خانم معصومه سادات شاکری، متولد 1362 در نیشابور است که از سال 1381، سرودن شعر را آغاز کرده است، او با شعر کلاسیک پا به عرصه ادبیات گذاشته است، ولی انگار ذهن و زبان او با شعر سپید ( یا شعر شاملویی گونه‌ای از شعر نو فارسی ) سنخیت بیشتری داشته است. از این شاعر نیشابوری دو کتاب به چاپ رسیده است: 1- «سایه هایی که کوتاه می شود» 1386 و 2- «چمدانی از حرف های نگفته» 1392. خانم شاکری در بیش از پنجاه کنگره و جشنواره ی شعر کشوری به عنوان شاعر برگزیده حضور داشته است که از جمله آنها: شعر عاشورایی، شعر رضوی، فرهنگی ادبی بانوان، روح الله، بشردوستی و… آثار او همچنین در مطبوعات و چندین کتاب چاپ شده است. بانو شاکری سال جاری ( 1401 ) نیز در هفتمین کنگره ملی ادبی « ملک ملکوت » و در بخش شعر با موضوع ادبیات پایداری، رتبه نخست کنگره را کسب نموده اند #معرفی_شاعر #معصومه_سادات_شاکری 📜 @sheraneh_eitaa

من از طعم قفس،اين راه راه سرد،لبريزم! گناهم چيست،عمري را اگر با غم گلاويزم!؟ شبيه تك درختي پير در يك جنگل متروك تنم مي لرزد از روزي كه با طوفان درآويزم نه دردل شورشيريني،نه برلب نامي از فرهاد مگر با دست هاي تو،از اين اندوه بگريزم هنوز از چارچوب در،صداي درد مي آيد ازاين غم نامه همچون برگ،در چنگال پاييزم! تو خوب مطلقي،من هم زمستاني ترين فصلم بهار من! رهايم كن از اين روح غم انگيزم كه اين طفل زمين افتاده،چشم از مادرش دارد كمك كن زانوانم را مگر از خاك برخيزم! اگرچه ناسپاسي مي كنند اين قوم دريا را ولي من از نگاه روشن ات هرگز نپرهيزم قلم هرچند كم مي آورد از وصف اقيانوس منِ ساحل نشين،بانو!به دامان كه آويزم!؟ #معصومه_سادات_شاکری #شعر 📜 @sheraneh_eitaa