#امام_علی #مدح_امام_علی #قصیده @shere_aeini   می‌کشدم تا قلم به صفحه‌ی دفتر مرغ دلم می‌کشد به سمت نجف پر روح مرا می‌برد به مقبره‌ی نوح فکر مرا می‌برد به دیدن آن فر فر چه بگویم شکوه عرش معلی جنت و فردوس پیش اوست محقر تاک چنان است دور مضجع آن بت مست شود هرکسی به قدر مقدر آدم و نوحند دور او چو محافظ حال بگو با که‌اش کنیم برابر نفس نفیس نبیّ احمد محمود شخص شخیص ولی و والی و رهبر آن‌که به مدحش دو صد هزار قصیده قدر رباعی‌ست بلکه باز سبک‌تر ِآن‌که ز مهرش کشیده سینه‌ی ما تیر بهمن مدحش مرا نشانده به آذر آن‌که زره شد رسول را همه‌ی عمر زخم به روز احد شده‌ست سراسر آن‌که پی مرگ رفته در شب هجرت خفته به جای رسول در دل بستر حبل متین آن ضمیر لحمک لحمی روز قسم خوردن است جان پیمبر منزلتش نزد احمد است چو هارون والد شبّیر و شبّر است و مشبّر مرتبه اش را مگر خدا بنویسد هرچه بگویم بخوان هزار برابر صوت خداوند وقت لیله السراء دست خداوند وقت کندن خیبر چشم خداوند وقت دیدن زهرا گوش خداوند در شنیدن کوثر راز خداوند وقت خلق عوالم نور خداوند وقت ظلمت اکبر وقت دمیدن به خاک روح خداوند عبد خداوند تا به لحظه‌ی آخر معجزه‌ی احمدی نه کاغذ و خط است معجزه‌ی احمد است حضرت حیدر اوست که قران ناطق است به دنیا اوست که قران جاری است به معبر برق نگاهش دلیل روشنی روز شمس جمالش چراغ عرصه‌ی محشر یک نفس اعجاز او به وقت جوانی‌ست بردن خورشید در غروب به خاور بذل چنان کرد در خویش به سائل خویش اولوالامر شد گدای توانگر جن و ملک را امام کیست به جز او حیدر و صفدر امیر اول و آخر همسر صدیقه کیست جز یل صدیق طاهره را شوو مباد غیر مطهر هجرت و جنگش شکوه هر دو عمل بود ابن اخ حمزه و برادر جعفر بسته به ابروی او توازن هستی ارض و سما را علی‌ست یک تنه لنگر وقت ملاقات با یتیم چو کودک وقت نبرد است آن‌جناب غضنفر صف به صف از هول صفدرند فراری وز غضبش قبض روح هر جگرآور دیده علی را هرآن‌که باخته دل را عبدودش باخت بعد دیدن او سر ضربت او افضل از عبادت عالم از متقدم گرفته تا متاخر مرحب آن دم که دید تیغ علی را گفت فقط مرحبا و شد حب و شد مر اینکه پیاده است در نبرد عجب نیست! شیر خدا را چه حاجت است به استر حال بگو با تمام آن‌چه که گفتم کیست وصی خود علی‌ست یا کس دیگر آدم عاقل کجا قیاس نماید حیدر را با دو پیرمرد سبک‌سر آن دو فراری به کوه از دل پیکار آن دو دهان پاره آن دو بی در و پیکر آن دو لقب دزد بلکه آن دو فدک دزد آن دو منافق همان دو غاصب منبر آن دو نفر صاحبان منکر معروف آن دو که معروف بوده اند به منکر ننگ به من باد اگر شبیه ببینم آن دو نفر را به موی استر قنبر غرق شد آن‌کس که سمت جوی دگر رفت شیعه‌ی مولاست در غدیر شناور ((حق و علی مدقمند و لایتجزا حق و علی با‌همند و لایتغیر)) گفت علی باب شهر علم رسول است کاش قبولم کند شوم سگ آن در گفت ببیند مرا هرآنکه بمیرد کاش بمیرم ببینمش دم آخر شوق حریمش گرفته صبر و قرارم چون هوس کودکی به سینه‌ی مادر حاصل طبعم همین چکامه‌ی سست است هدیه نمودم رطب به نخل تناور او که زمین کاغذ است شان کمش را کی کُنَدَش مدح این قصیده‌ی لاغر مدح علی کار هیچ همچو منی نیست اوج هنر مر مراست شرح ابوذر فهم علی قدر عقل ناقص من نیست طایر این عرصه نیست مالک اشتر رخصت اگر داده است تا که بگویم اندکی از فضل او اگر چه به ابتر خاک درش را رسانده است به خورشید ذره ام از لطف بوتراب شدم زر 🔸شاعر: #سید_محمد_حسین_حسینی ========================= 🔹کانال اشعار ناب آئینے🔹 @shere_aeini

#غدیر_عیدبزرگ_ولایت #امام_علی #مدح_امام_علی #قصیده @shere_aeini ایوان تو برده است دل شاه و گدا را حیران تو کرده است خدا آینه ها را ایوان نجف سر در ایوان بهشت است یعنی به علی داده خدا عرش عُلا را هستند گدای تو شریفاً و وضیعاً هستند غلام تو صغاراً وکباراً قَدهامَتِ الاوهام ، و قد ذلت الاقدام هرکس به نجف آمده دیده است خدا را عیسی که نشسته است به امّید شفایی موسی که شکسته است در این طور عصا را تا نام علی را پدرم خواند به گوشم دادم به هوای تو دل بی سر و پا را عمری است گواهند طپش های دل من با یاد تو پرپر زدم ایوان طلا را انگار هوای نجف افتاده به جانش پاییده ام امشب دو سه تا کوچه صبا را ما بی حرمت آه کشیدیم ، نسیما ! بردار و ببرسمت نجف این همه ... هاآآآآآآآ را امشب به سرم زد که مدیح تو بگویم با آن که ندارم جگر مدح و ثنا را تا آن که مدد از تو گرفتم که قلم ریخت در گوش من این زمزمه ی روح فزا را قربان حبیبی که به یک گوشه ی چشمش دیوانه ی خود کرده تمام عقلا را قربان نگاری که ازاو زودتر از ما جبریل خریده است به جان درد وبلا را قربان طبیبی که به یُمن نفس او هرکس که رسیده است گرفته است شفا را قربان امیری که سرخوان قناعت با نان جُوی ساخته لیلاً و نهارا ً قربان غریبی که به تاریکی شب ها بردوش کشیده است غذای فقرا را ناز قد و بالاش ، که تاصبح قیامت خم کرده رکوعش قد محراب دعا را با شهد بیانی به گوارایی کوثر کرده است اسیر لب خود آب بقارا دور و برِ هردانه ی انگور ضریحش عالم همه مست اند " وَ ماهُم بِسُکاری " ساقی که علی باشد یعنی به نگاهی درجام جهان ریخته انوار هُدی را یارب به تو سوگند مبادا که بگیری ازخاک سرِکوچه ی حیدرسر ما را "طوبی لَکَ" ای مهر ولایت که درآفاق حکم تو گرفته است همه ارض و سما را تا سایه ی خورشید نجف برسرم افتاد ای ماه سمرقند نداری تو بخارا ! گر پاک نسوزم سراین عشق علی جان "مَن ماتَ عَلی حُبّ" تو آید به چه کارا؟ فانی نشوم در تو اگر باچه کنم طیّ این پیچ و خم تیره ی دالان بقا را؟ درویشم و بردوشم کشکول گدایی است چندی است که آتش زده ام رخت ریا را با سوز غم عشق تو مرهم نستانم با درد تو انداخته ام دور دوا را بگذار نمازم را سمت تو بخوانم برهم نزن ای قبله ی من قبله نما را تامعنی "الله صَمد" را بشناسی کافی است ببوسی در این صحن و سرا را تا دوستی اش اصل نماز است ، مؤذن بی نام علی نعره نزن "حَیّ علی" را احرام نبندید ، بمانید و نگیرید بی سعی و صفای حرمش راه مِنا را توحید علی را احدی درک نکرده است چشمان علی جور دگر دیده خدارا والله که هرکس ز علی روی بتابد یک مرتبه هم سجده نکرده است خدا را او بود که در خانه ی توحید فرو ریخت بر خاک مذلّت هُبل و لات و عُزی را او بود که برداشت چو کاهی درخیبر او بود که آورد به قاموس فَتی را حیثیّت ما درعدم ماست وگرنه درحضرت خورشید چه قدری است سُها را ؟ سرها همه افتاد و سپرها همه افتاد تاتیغ تو چرخید یمیناً و یساراً اعناق صنادید عرب را توشکستی بازوی تو آموخت به شمشیر غَزا را از هیبت نام تو بلرزد دل هستی تا از کمرت باز کنی تیغ دوتا را برگشت به ایمای توخورشید به مشرق پلک تو به هم ریخت قدررا و قضا را روباه چه سنجد که برد دست به شمشیر مرحب چه شناسد جگرشیرخدا را والله که در معرکه ها حیدر کرّار اندازه ی یک پلک ندیده است قفا را حدّ تو به هم ریخته اعصاب قلم را شآن تو بریده است زبان شعرا را تا هست به فرمان تو مِنهاج بلاغت باید که ببندند دکان فصحا را ما هرچه که گفتیم علی برتر ازآن است مانده است قلم مدح امیرالامرا را غیر از اَحَد و احمد ما فوق علی نیست گشتیم "عَلی فَوق ، ومَن تَحتَ ثَری را کفراست بگویید که غالی شده ام من بربنده ی حیدر نزن این تهمت ها را این ها رشحاتی است که وام از توگرفتم ورنه چه کسی داده به من طبع رسا را گر مست و غزل خوان ولای تو نبودم درمن چه کسی ریخته این شور و نوا را ما بی تو چه داریم به جز رویِ سیاهی ما با تو نداریم غم روز جزا را ازعشق تو عمری است که درجوش و خروشم بگذار بمانم به همین حال خدا را 🔸شاعر: #عباس_شاه_زیدی ======================== 🔹اشعار ناب آئینے🔹 @shere_aeini