⛔️ مازوخیسم جمعی بین ما ایرانیان و دو راهکار شخصی 🖌 دکتر مجتبی لشکربلوکی 🔅 تجربه عجیبی در سخنرانی‌ها و ارائه ها در جاهای مختلف پیدا کرده‌ام و آن میل شدید جامعه به طرح نکات منفی و ناامیدکننده در مورد ایران است. هرچقدر از مشکلات و وخیم بودن شرایط صحبت کنی مورد استقبال بیشتری قرار می‏گیری. هرچقدر بذر ناامیدی بیشتری نسبت به آینده پراکنده کنی عالم تر قلمداد می‏شوی. اگر نقاط مثبت را هم بگویی یا چشم‏ اندازهای پیشرفت را هم بیان کنی، چنان با دیده تردید در تو می‏نگرند که گویی از حکومت پول گرفته‌ای تا به مردم اطلاعات نادرست دهی. ❗️شگفت است که ما از آزار خود لذت می‏بریم و به آن عادت کرده ایم. ▫️بله باید مشکلات را گفت ولی پیشرفت‌ها را هم دید. آدمی احساس می‌کند که مردم تلافی رفتار حکومت در دهه‏‌های گذشته را می‌خواهند درآورند. شاید به سبب اینکه در گذشته حکومت صرفا پیشرفت‌ها را گزارش می‏کرد و مشکلات را انکار می‏نمود حالا جامعه از این سمت به موضع‏گیری افتاده و صرفاً بر تاریکی‏ ها چشم دوخته است. 🔹واقعیت این است که در کنار تاریکی، روشنی‏ ها هم هست و باید این روشنایی‏ ها را هم دید. خدا نگذرد از کسانی که ما را به جایی رساندند که خوبی‏ های ایران را کم نمایی و خوبی‌های غرب را بیش نمایی (overestimate ) کنیم و به عکس بدی‌های خودمان را بیش‌نمایی و بدی‌های غرب را کم انگاری کنیم. ✅ تحلیل و تجویز راهبردی: آنچه در بالا خواندیم نوشته دکتر علی سرزعیم مشاور مرکز بررسی های استراتژیک بود. من نیز تجربه‌ای به شدت مشابه با وی دارم. نمی‌خواهم من هم دوباره از ایران و ایرانی انتقاد کنم. بس است! فقط این نکته را بگویم که آنقدر جو ناامیدی سنگین است که در جمع های مختلف حتی نمی‌شود از نشانه‌های قطعی پیشرفت نیز سخن گفت. به محض شنیدن یک بهبود رتبه یا افزایش یک شاخص شروع می‌کنند به زیر سوال بردن آمار و ارقام حتی شاخص‌های بین المللی را. انگار یک ولع خاصی دارند که شما از ناامیدی، فلاکت و بدبختی بگویید. وقتی صحبت از مشکلات می‌کنید همه به دیده تحسین در شما می‌نگرند و شما احساس روشنفکری می‌کنید اما وقتی در مورد پیشرفت ها می‌گویید همه به شما به دیده جیره‌خوار حکومت نگاه می‌کنند. امیل سیوران فیلسوف اهل رومانی جمله‌ای گفته است که سخت باید به آن اندیشید: ناامیدی جمعی مهم‌ترین عامل انهدام ملت‌ها است. ملتی كه دچار آن شود هرگز نخواهد توانست دوباره روی پای خود بایستد. من دو راهکار/تکنیک را گاهی (و نه همیشه) برای خودم استفاده می‌کنم و از آن جواب گرفته‌ام که با شما نیز در میان می‌گذارم. ▪️راهکار اول: هر گاه مشکلی را مطرح می‌کنم، برای آن راه حل ارایه می‌کنم. این گونه باعث می‌شود که ذهنم را ورزش دهم که راه حل محور (solution minded) باشد و همچنین از تلخی انتقاد بکاهم و دریچه ای رو به حل مساله و روشنایی در کنار نشان دادن یک تاریکی باز کنم. ▪️راهکار دوم: اگر مشکلی را در جامعه می‌بینم قبل از آنکه از آن انتقاد کنم. خودم آن را ترک می کنم. مثلا به جای آن که در مورد آشغال ریختن در خیابان صحبت کنم خودم آن را ترک می‌کنم و سپس در مورد آن سخن می‌گویم. اگر نتوانستم آن را رعایت کنم، دیگر انتقاد نمی‌کنم. مثلا من چون خودم بد رانندگی می‌کنم هیچگاه در جمع از رانندگی بد دیگران یا رفتارهای زشت ترافیکی انتقاد نمی‌کنم چون خودم هنوز تبدیل به یک راننده منظم و قاعده مند نشده‌ام. 〽️تاکید می کنم که در کنار همه مشکلات، وضعیت کشور با بیست سال پیش قابل مقایسه نیست. من تصمیم گرفته‌ام به جای آن که یک روشنفکر منفی‌نگرِ محبوب باشم، یک تحلیل‌گرِ مثبت اندیش و واقعیت‌گرا باشم. شما را نیز به مثبت اندیشی و مبارزه با مازوخیسم جمعی دعوت می کنم.🌹 ✳️ با دعوت دیگران به این نگاهِ مثبت در حالِ‌خوب فردی و جمعی اطرافیان خود سهیم باشیم. #عزت_نفس #مدیریت_ذهن #مثبت_نگری #تصمیم_گیری #موفقیت #توجه_به_داشته‌ها