باری تعالی ما رو برای خودت بساز برای خرج شدن بیهوده تو دنیا حقیقتا حیفیم. :)

یه جا هست امام تو تعریف از شهدا میگن: خوشا به حالِ اونایی که این گوهر ها رو تویِ دامن های خودشون پرورش دادند! یعنی عزیزِ من، یک زن، یک مادر؛ تا این حد توی اسلام تاثیر گذار و جریان سازه، به شرطی که خود اون زن ریلِ زندگیش تویِ مسیر تقوا باشه! مثل مادرانِ شهید همت ها.. اون زمان که طفلِ خودش رو نذر سیدالشهدا می‌کنه و سال ها بعد همون پسر با خونِ خودش اسلام رو برای حضرت حجت بیمه می‌کنه! دامنِ پاکِ زنِ مسلمان، تاریخ رو رقم می‌زنه :)

توی کربلا هر کسی اسم حسین رو صدا زد، جوابش نیزه و شمشیر بود.. حالا تو میترسی از بلاک و آنفالو و قطع رابطه رفیقت؟! بخاطر این ترس، اسمی از مولا نمیاری و مثلا چیزی نمیگی؟! مگه توی زیارت عاشورا قول ندادی به مولا: حرب لمن حاربکم و سلم لمن سالمکم «دشمن دشمنتم.. دوست دوستت..»

اگر بخواهید بی‌ خوف و هراس در مقابل باطل بایستید و از حق دفاع کنید و ابرقدرتان و سلاح‌های پیشرفته آنان و شیاطین و توطئه‌های آنان در روح شما اثر نگذارد و شما را از میدان به در نکند، خود را به ساده‌زیستی عادت دهید امام خمینی (ره)

مدال افتخار یک مرد غیرت اوست و مدال افتخار یک زن حیا و عفتش تا زمانی که به اسم ازادی بخواهید این دو را از مردم بدزدید ... به خدای علی سوگند دهانتان را سرویس میکنیم.✌️

✅نحوه برخورد، مهمتر از پاسخ دادنه این کلیپ چند کلاسِ درس است! ببینید وببینانید💯 🔺علامهٔ فرزانه، متفکر و فیلسوف نامدار از شیوهٔ عملی احترام به نفوس انسان‌ها می‌گوید.

سلام می‌خوام مناظره و بحث من با یه ملی گرا و کوروش پرستان رو اینجا قرار بدم بینی و بین الله چیزی کم و کاست نمیکنم ممکنه طولانی باشه اما جذابه ؟ بدونید اینا حرفی برای گفتن ندارن فقط تکرار و تقلید و پزعلمی دارند👇👇

💥خودم کوروش: نگاهی به تاریک‌ترین زوایای تاریخ با تکیه بر منابع داخلی تصویر کوروش به عنوان یک قهرمان ملی و نماد عدالت و بزرگواری، عمدتاً ساخته و پرداخته دوره‌های معاصر است. در این متن، با استناد به برخی منابع معتبر داخلی، به بررسی نکات تاریک و جنبه‌های کمتر شناخته‌شده‌ی شخصیت کوروش و دوران هخامنشی می‌پردازیم. ۱. کوروش؛ فاتحی که با خون حکومت کرد حسن پیرنیا (مشیرالدوله)، از نخستین تاریخ‌نگاران مدرن ایران و نویسنده کتاب تاریخ ایران باستان، در جلد اول این کتاب به تناقضات شخصیتی و رفتارهای جنگ‌طلبانه کوروش اشاره می‌کند. او درباره لشکرکشی کوروش به لیدیه می‌نویسد: > «کوروش در جنگ با کرزوس (پادشاه لیدیه) دستور داد سربازانش شهر را به طور کامل محاصره کنند و غنائم به دست آمده را به عنوان حق سربازان تقسیم کنند» (تاریخ ایران باستان، جلد اول، ص ۱۳۲). پیرنیا همچنین اشاره می‌کند که پس از پیروزی، کوروش با سیاست‌هایی دوگانه تلاش کرد تا رهبران محلی را تضعیف و مردم را به تسلیم وادار کند. این نشان می‌دهد که عدالت او صرفاً برای تثبیت قدرتش بود. ۲. برده‌داری و ظلم به طبقات پایین جامعه عبدالحسین زرین‌کوب، نویسنده و مورخ برجسته، در کتاب دو قرن سکوت با اشاره به ساختار طبقاتی جامعه هخامنشی، از بهره‌کشی شدید از بردگان و طبقات پایین‌تر در ساخت بناهایی مثل تخت جمشید سخن گفته است: > «کارگران تخت جمشید، در واقع اسیران جنگی بودند که در ازای کار طاقت‌فرسا، جیره‌ای ناچیز دریافت می‌کردند. این جیره‌ها به هیچ وجه برای زندگی روزمره کافی نبود» (دو قرن سکوت، ص ۵۶). زرین‌کوب این ساختار را ناشی از سیاست‌های کوروش و جانشینانش می‌داند که به جای رفع نابرابری‌ها، بر طبقه‌بندی اجتماعی تاکید می‌کردند. ۳. تحریف منشور کوروش احسان یارشاطر، پژوهشگر برجسته تاریخ و ادبیات ایران، در مقالات مختلف خود به تحریفات تاریخی درباره کوروش پرداخته است. او در مقاله‌ای در یغما (شماره ۲۳، سال ۱۳۴۰) به تحلیل منشور کوروش می‌پردازد و آن را بیشتر یک ابزار تبلیغاتی می‌داند تا مدرکی برای حمایت از حقوق بشر: > «متن منشور کوروش صرفاً به مدح خود و توجیه اقدامات سیاسی و نظامی‌اش می‌پردازد. از آزادی دین یا عدالت اجتماعی هیچ اثری در آن نیست. این منشور چیزی جز سندی برای تثبیت قدرت در بابل نیست» (مجله یغما، شماره ۲۳، ص ۱۹-۲۱). ۴. تبلیغات پهلوی و اسطوره‌سازی کوروش دکتر فریدون آدمیت، در کتاب ایدئولوژی نهضت مشروطه، به تلاش‌های حکومت پهلوی برای ساختن یک اسطوره ملی از کوروش اشاره می‌کند: > «در دوران پهلوی، تاریخ کوروش به طرز گزینشی بازخوانی شد. جنبه‌های منفی یا متناقض او کنار گذاشته شد و به جای آن، چهره‌ای ایده‌آل و افسانه‌ای از کوروش به مردم ارائه شد» (ایدئولوژی نهضت مشروطه، ص ۲۸۸). آدمیت این روند را ناشی از نیاز حکومت پهلوی به تقویت هویت ملی می‌داند، که بسیاری از حقایق تاریخی را تحت‌الشعاع قرار داد. ۵. نگاهی انتقادی به طرفداران کوروش دکتر علی شریعتی، در سخنرانی‌ها و نوشته‌هایش، به انتقاد از ناسیونالیسم افراطی و کوروش‌گرایی می‌پردازد. او در کتاب بازگشت به خویشتن می‌گوید: > «ملت ما به جای پرداختن به واقعیات تاریخی، خود را به اسطوره‌های خیالی مانند کوروش سرگرم کرده است. این گونه قهرمان‌سازی‌ها چیزی جز تلاشی برای فرار از مشکلات واقعی نیست» (بازگشت به خویشتن، ص ۵۹). شریعتی تاکید می‌کند که اسطوره‌سازی از کوروش، بیشتر ناشی از نیاز روانی جامعه به قهرمان‌پروری است تا شناخت واقعیت‌های تاریخی. جمع‌بندی: بازخوانی بدون تعصب تاریخ کوروش و هخامنشیان، مانند هر دوره دیگری، پر از تناقض‌ها، پیچیدگی‌ها و حتی ظلم است. برخلاف تصویر آرمانی که در ذهن بسیاری از ما شکل گرفته، کوروش هم یک پادشاه با اهداف سیاسی و نظامی بوده که برای تثبیت قدرت خود از روش‌های مختلف، گاه انسانی و گاه بی‌رحمانه، استفاده کرده است. پذیرش این واقعیت‌ها نه تنها از ارزش‌های تاریخی ایران نمی‌کاهد، بلکه ما را به شناخت دقیق‌تر و آگاهانه‌تر از گذشته‌مان نزدیک‌تر می‌کند.

در جواب این متن اینو گفت👇👇 والا حسن مشیرالدوله در پایان بندی و جمع بندی زندگی کوروش وی را در زمره بزرگترین و شایسته ترین و محبوب ترین پادشاهان باستان قرار می‌دهد که حتی اسکندر دنبال الگو گیری از وی بوده احسان یارشاطر در کتاب ایرانیکا چاپ ۱۹۶۵ هم از دستاورد های کوروش در جهان باستان تقدیر میکنه! کارتون فقط کات یه قسمت هست و تعمیمش بر کل کارنامه زندگانی کوروش؟ حتی آمیلی کورت و پیر برایان که بیشتر رویکرد انتقاد گرایانه تر دارن بازم کوروش رو ستایش کردن بچسبید به دستاور حیدر کوروش براتون بیش از حد بزرگه

اینو گفتم👇👇 وقتی به تاریخ نگاه می‌کنیم، واقعیت‌هایی که زیر لایه‌های تعصب و احساسات پنهان شده‌اند، چیزی جز تکرار اشتباهات نیست. شما که به تاریخ افتخار می‌کنید، واقعاً به چی افتخار می‌کنید؟ به جنگ‌ها؟ به خون‌هایی که برای یک وجب خاک ریخته شد؟ یا به این که توی هر دوره‌ای به جای قدرت و اتحاد، دعوا و تفرقه نقطه مشترکمون بوده؟ بیایید روشنفکری و وطن‌دوستی‌تون رو شفاف‌تر نگاه کنیم. چرا فکر می‌کنید اگر کسی از نقد تاریخ یا فرهنگ ما حرف بزنه، دشمنه؟ مگه تاریخ فقط برای افتخاراته؟ چرا شکست‌ها، خیانت‌ها، و اشتباهات رو نمی‌بینید؟ چرا نمی‌پذیرید که بزرگ‌ترین دشمن ما، نه "بیگانگان"، بلکه تعصب‌های خودمون بوده؟ "وطن‌پرستی" فقط عاشق خاک بودن نیست، عاشق مردمه. شما که شعار ملی‌گرایی می‌دید، برای رفاه و عدالت مردم چی کار کردید؟ آیا وقتی یه هم‌وطن فقیر یا بی‌پناه تو همین خاک، نادیده گرفته میشه، بازم به خاکتون افتخار می‌کنید؟ یا فقط وقتی حرف از "مرز" میشه، حس وطن‌دوستی‌تون فوران می‌کنه؟ روشنفکری واقعی، سوال کردنه نه ادعا. به جای این که همیشه دنبال توجیه تاریخ باشید، چرا نمی‌پرسید: چرا فلان تمدن شکست خورد؟ چرا فلان دوره طلایی ما، با خیانت و فساد نابود شد؟ روشنفکری یعنی جرأت داشتن برای قبول ضعف‌ها، نه پنهان کردنشون پشت افسانه‌ها و شعارها. حقیقت تلخ اما روشن: ما توی گذشته گیر کردیم. به جای این که یاد بگیریم و جلو بریم، توی افتخارات قدیمی یا عقده‌های تاریخی دست و پا می‌زنیم. انگار هر چی به عقب نگاه کنیم، آینده روشن‌تر میشه! ولی تاریخ فقط یه آیینه‌ست، نه نقشه راه. سوال آخر: شما برای "امروز" چی دارید؟ اگر جوابتون باز هم فقط "گذشته" یا "افتخار به خاک" باشه، باید بگم بازی رو باختید. چون جهان با علم، فرهنگ، و اتحاد جلو میره، نه با افتخار به جنگ‌های صد سال پیش یا مرزهای رسم‌شده روی نقشه.