شهید مدافع حرم.حمید سیاهکالی مرادی 
🌹🌹
داشتیم صحبت می کردیم که یک نفر را برای تدفین آوردند.خیلی تعجب کردم .تا حالا ندیده بودم کسی را شب دفن کنند.جالب این بود که متوفی از همسایگان عمه بود.حمید گفت:تو اینجا بمون،من یک کم زیر تابوت این بنده خدا رو بگیرم.حق همسایگی به گردن ما داره.
زود برمی گردم.همان جا تنها وسط قبرستان نشسته بودم و با خودم فکر می کردم چقدر به مرگ نزدیکیم و چقدر در همان لحظه احساس می کنیم از مرگ دوریم.سوسوی چراغ های شهر و امامزاده من را امیدوار می کرد؛امیدوار به روزهای آینده ای که برای ماست.
ساعت یازده شب بود که سوار ماشین شدیم.گرسنه بودیم.آن قدر درگیر مراسم و مهمان ها بودیم که از صبح درست و حسابی چیزی نخورده بودیم.آن موقع،اطراف امامزاده غذاخوری نبود.
به سمت شهر آمدیم. چون جمعه بود و دیروقت،هر غذا فروشی اش سر زدیم یا بسته بود یا غذایش تمام شده بود.بالاخره  پایین بازار یک کبابی کوچک پیدا کردیم.جا برای نشستن نداشت.قرار شد غذا را بگیریم و با خودمان ببریم.حمید که کوبیده دوست داشت ،برای خودش کوبیده سفارش داد.برای من هم جوجه گرفت. غذا که حاضر شد،از من پرسید:حالا کجا بریم بخوریم؟شانه هایم را بالا دادم.این طور شد که باز هم آن پیکان قدیمی ما را برد سمت باراجین!
چیزی حدود ده کیلومتر فاصله بود .بالای تپه ای رفتیم .از آن بلندی شهر کاملا پیدا بود.حمید یک نایلون روی زمین انداخت و گفت:اینجا بشین چادرت خاکی نشه.
تا شروع کردیم به خوردن،باران گرفت.اول خواستیم در یک فضای عاشقانه زیر باران شام بخوریم.کمی که گذشت دیدیم نه،این باران خیلی تندتر از این حرف هاست!سریع وسایل را جمع کردیم و به سمت ماشین دویدیم.حمید برای اینکه توجهم را جلب کند،پیاز را درسته مثل یک سیب گاز می زد.خودش هم اذیت می شد،ولی می خندید.چشم هایش را بسته بود و دهانش را ها می کرد.از بس خندیدم،متوجه نشدم غذا را چطور خوردم.حتی موقع برگشت نزدیک بود تصادف کنیم.داشتیم یک دنیای تازه را تجربه می کردیم؛دنیایی که قرار بود من برای حمید و حمید برای من بسازد.حرفی برای گفتن پیدا نمی کردیم.این احساس برایم گنگ و نا آشنا و در عین حال لذت بخش بود.بیشتر سکوت بین ما حاکم بود.حمید مرتب می گفت:حرف بزن خانوم!چرا این قدر ساکتی؟ولی من واقعا نمی دانستم از چه چیزی باید حرف بزنم.خودم هم حس می کردم زیادی ساکت هستم،اما دست خودم نبود.
حمید از هر ترفندی استفاده می کرد تا مرا به حرف بکشد.از دانشگاه گفتم.حمید هم از محل کارش تعریف کرد،ولی باز وقت زیاد داشتیم.چند دقیقه که ساکت بودم،حمید دوباره پرسید:چرا حرف نمی زنی؟وقتی داشتم عسل می ذاشتم دهنت،انگشتم خورد به زبونت .فهمیدم زبون داری،پس چرا حرف نمی زنی؟تا این حرف را زد،با خنده گفتم:همون انگشت روغنی رو میگی دیگه؟
ساعت یک بود که به خانه رسیدیم .مادرم مقداری انگور داخل نایلون ریخته بود که حمید با خودش برای عمه ببرد.انگورها را گرفت و رفت.قرار بود اول صبح به مأموریت برود؛آن هم نه یک روز و دو روز،که سه ماه!من نرفته دل تنگ حمید شده بودم.روز اول محرمیت ما به همین سادگی گذشت؛ساده،قشنگ و خاطره انگیز.

#کتاب_یادت_باشد
#قسمت_بیست_و_چهارم

کانال شهدای گمنام 👇
  @shohaday_gommnam