با تو همه چیز خوب بود ولی دروغ چقدر مسخره بود رفتن روزای خوب مثل یک خواب بود شدم از همه دور می خندم به زور

گاهی وقتا خدا نجاتت میده ولی تو شکست حسابش میکنی..

همه از خنده ها م تعریف می کنن می گن جذابه اما....

حتی می شه کوه باشی ولی ابری بالای سرت باشه سایه بندازه روت سایه بشه نور بهت نتابه ابر یه گاز متراکم سبک ولی باد که این ابر بالای کوه اورده بعد چند لحظه هم خودم همین باد ابر می بره و دوباره نور می تابه به کوه وقتی از دور به کوهی نگاه می کنی که تیکه ای ابر روش سایه انداخته تازه می فهمی کجاش خورشید تابیده ابر ها شاید انقدر تعدادشون زیاد بشه حتی بهم بخورن بارون بیاره کوه گریه کنه ولی می دونی خوبیش چیه؟ این که تفاوت بودن یا نبودن تابش می ببینی ابر ها رد می شن می رن منتظر نسیم باش به قسمت های روشن نگاه کن از تاریکی نترس تو کوهی سنگین قوی استوار محکم اون فقط ابر سبک رهگذره

❤️

خیلی خسته م مثل انسانی که یه کوه داره با خودش می بره صبوریم کجا رفته امیدم چه کسی دزدیده؟ دلم یه ذره هوا واقعی می خواد ریه م پر از هوای سنگین سمی ناامیدی شاید دلم هوای حرم کرده مشهد شاید دلم یه قوت قلب می خواد چه جوری ادامه بدم؟

مسئله انتخاب من واقعا احساسم این که هیچی این زندگی درست من نیست شاید دلیل لجبازی منه ولی واقعاً از این وضع اذیتم وقتی یه ذره حرف می زنیم انگار نمی خوان زورم کن پس چرا من این حس ندارم؟ خسته شدم کسی نمی خوام برام تصمیم بگیرن فقط می خوام زندگی کنم حواسم هست آگاهانه دلم می خواد این اجازه دوباره نفس کشیدن داشته باشم پشتوانه می خوام نه قضاوت تحقیر قاضی نه ترد شدن محدود شدن فقط تنهام این حس منه

دیگه واقعا خسته شدم زندگی که من مهم نباشم چه زندگیه؟ حالم از تعریف شون از دین خدا قرآن ابری شده قلبم داره فشرده می شه ولی همین قلب فشرده همین سینه که به تنگ اومده دلش می خواد یه جور دیگه دین تعریف کنه دینی پُر از احترام محبت علاقه نه زورگویی