#امام_علی علیه‌السلام #غزل 🔹صدای مولا باش🔹 دل من! در هوای مولا باش یار بی‌ادعای مولا باش گر نشد یاورش شوی همه عمر گاه گاهی برای مولا باش به گدایی تو هر کجا رفتی یک سحر هم گدای مولا باش دست من! دست‌گیر مردم باش پینهٔ دست‌های مولا باش پهن کن سفره‌ای برای یتیم مستمند دعای مولا باش پا به پایش اگر نشد بروی لاأقل ردپای مولا باش جان من! تا که در بدن هستی باش اما فدای مولا باش ای نَفَس! می‌روی به سینه برو چون برآیی صدای مولا باش از یمن، از دمشق و غزه بگو شیعهٔ زخم‌های مولا باش خار در چشم‌های مولا بود چشم من! در عزای مولا باش... 📝 #یوسف_رحیمی 🌐 shereheyat.ir/node/1464 ✅ @ShereHeyat

#بیت_الغزل(٢٣) #امام_علی علیه‌السّلام دهان کعبه را با نقره پر کردند، می‌دانند که از اسرار صاحبخانه و مهمان، خبر دارد من از جهل عرب حیران، که شق‌الکعبه را دیده و از پیغمبر خود خواهش شق‌القمر دارد! علی را این و آن «نون لنا» خواندند و فهمیدم چرا عمری‌است مولا با خودش تیغ دو سر دارد... محمدحسین ملکیان

#بیت_الغزل(٢۴) #تلنگر #مدح_واقعی #امام_علی علیه‌السلام ابیاتی درخشان از یک قصیده‌واره 🔶 در هر یک از ابیات منتخب زیر، به یکی از صفات الهی مولا امیرالمؤمنین (علیه الصلاة و السّلام) اشاره شده است. اشعاری چون این قصیده‌واره، در حکم حجتی مؤکد و غیرقابل انکار است، برای همهٔ ما ذاکران و شاعران اهل بیت، که باور کنیم، برای مدح مولا امیرالمؤمنین و دیگر حضرات معصومین (علیهم السّلام) نیازی به: ارائهٔ مضمون‌های غیرمعمول، شبهه‌برانگیز، حاوی استحسان و برداشت‌های ذوقی و سطحی، یا عبارات غلوآمیز، یا اشارات عامیانه، یا فانتزی نیست؛ و مع‌الاسف، این شیوه‌ها در روزگار ما مرسوم شده است... ابیاتی چند از این قصیده‌واره را با هم مرور می‌کنیم، که هر بیت آن، الگویی از مدح واقعی ( روشنگرانه و نشاط‌انگیز) را ارائه می‌کند. 🔶 این شعر، با استفاده از شیوه «اقتباس» (تضمین و درج) آیات نورانی قرآن، پیوند «قرآن صامت» و «قرآن ناطق» را به تصویر می‌کشد: آیت‌الکرسی به اسم اعظمش مستمسِک است ای مسلمانان به‌قرآن «عُروةُ‌الوُثقی» علی‌ست... 🔶 در کنار طرح مضمون: «نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت»، باید همواره در نظر داشت که والاترین مقام مولا علی (علیه السّلام) «عبودیت» او در برابر خالق است: از «أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَنی آدَمَ» بپرس تا بدانی در وفای عهدِ حق «اَوْفی» علی‌ست. 🔶 همه بر این باوریم که: «فقط حیدر امیرالمؤمنین است» آری، مولا علی (علیه السّلام) طبق روایات، از وجوه مختلف بر مؤمنان «امیر» است. مولا رزق دنیوی، معنوی و بویژه علمی مؤمنانش را تکفّل کرده است؛ یعنی عنایت مولا (طبق فرمایش حضرت امام موسی بن جعفر علیه السّلام) علاوه بر جنبه معاش مردم، از نظر غذاى روحى و زندگى علمى و معنوى افراد مورد توجه است و اختصاص به مؤمنین هم دارد؛ زیرا تنها ایشانند که از علوم آن حضرت استفاده مى‏‌کنند: آسمان «رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَيْنا مائِدَه» سفره‌دار «اَنْتَ خَیْرُ الرّازقین» مولا علی‌ست 🔶 علی (علیه السّلام) اول «مجاهد فی سبیل الله» است و فدایی پیامبر و پیشگام در مسیر صراط المستقیم: در طریقت، رایت «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبيل» رهنمای «اَلّذِينَ جاهَدُوا فينا» علی‌ست. 🔶 دستی که موی پریشان یتیمان را نوازش می‌کرد و دل‌هایشان را سامان می‌بخشید، تیغی دو دم نیز در دست داشت‌ برای هلاک مشرکان و منافقان... یک زبان زندگی، یک زبان مرگ، ذوالفقاری سخن‌گوی در مشت: تیغش «أَنْزَلْنَا الْحَديد» و ضربتش «بَأْسٌ شَديد» بهترین توصیف فتحش «لا فتی الا علی»ست. 🔶 معرفی دشمنان و حاسدان علی (علیه السّلام) و برائت پنهان از دشمنان مولا، از ضروریات شعر ولایی است. بیت پایانی این شعر، اشارتی پنهان به غصب یکی از القاب مولا دارد: ذوالفقار، اثبات حق و نفی باطل می‌کند بی‌گمان فاروق اعظم در جهان تنها علی‌ست... شاعر: سیدمحمدرضا_یعقوبی_آل متن کامل این شعر را می‌توانید طبق لینک ارائه شده مطالعه کنید: 🌐 shereheyat.ir/node/3923 ✅ @ShereHeyat