در حقیقت برای انسان دو #دنیا است: #دنیای_ممدوح و #دنیای_مذموم، دنیای ممدوح دنیایی است که بودن در آن موجب کسب فضائل انسانی و تهیه زندگی سعادتمند ابدی شود. در مقابل دنیای مذموم، دنیای خود انسان است به این معنی که انسان دلبسته و فریفته دنیا شود که منشأ تمام مفاسد و خطاهای انسان است. بنابراین خود دنیا و نعمتهای آن به عنوان مخلوق خداوند، نمی‌تواند شر بوده و مورد مذمت قرار گیرد بلکه عکس العمل انسان در قبال دنیاست که می‌تواند خوب و ممدوح یا بد و مذموم باشد. #حضرت_علی علیه السلام در #نهج_البلاغه چنین می‌گوید: اَلدُّنیا خُلِقَت لِغَیرِها وَ لَم تَخلُق لِنَفسِها؛ دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شد، نه برای رسیدن به خود دنیا. (نهج البلاغه، حکمت ۴۶۳) دلبستگی انسان به دنیا چون باعث دور نگه داشتن از #قرب_الهی می‌شود، دنیای مذموم است و هر چه این دلبستگی بیشتر باشد، حجاب بین انسان و خداوند بیشتر و ضخیم‌تر می‌شود. (#چهل_حدیث #امام_خمینی (ره)، ص ۱۲۱) دنیا همچون نردبانی زیر پای انسان است و انسان یا روی پله اوّل است یا روی پله دوّم یا روی پله سوّم یا ... به هر حال چه روی پله اوّل باشد یا دوّم یا سوّم، بالاخره این نردبان را از زیر پای انسان خواهند کشید. البته کسی که روی پله اوّل است یک مقدار آسیب می‌بیند. کسی که روی پله دوّم است بیشتر و همینطور، انسان هر قدر که به دنیا نزدیک شود و دلبسته و فریفته دنیا شود، پله‌ای از پله‌های آن را پشت سر گذاشته است. (تمثیلات #حائری _شیرازی ، ج ۲، ص ۱۸) #حب_الدنیا #دنیا_طلبی #دنیا_دوستی @ghoharaneh