#دعای_44_صحیفه_سجادیه – هنگام فرا رسیدن #ماه_رمضان گاهی انتظار دیدن کسی به قدری هیجان‌انگیز و ویژه است، که آدم نگرانِ کیفیتِ زمان بودنش در کنار او می‌شود! می‌خواهد وقتی دست دور گردنش انداخته، وقتی می‌بوسدش، وقتی سر بر سینه‌اش می‌گذارد، وقتی چشم در چشمش می‌نشیند و نگاهش می‌کند، حرفی نزند، فکری از درونش عبور نکند، کاری نکند که خاطره‌ی ملاقاتشان، بوی طاهرِ عشق ندهد. شبیه علی‌بن‌الحسین علیه‌السلام که به محض حلول رمضان، دلواپسی‌های یک عاشق را از کیفیت ورود به آغوش محبوبش در قالب این دعا، چه زیبا به تصویر می‌کشد؛

متن #دعای_44_صحیفه_سجادیه – هنگام فرا رسیدن #ماه_رمضان اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی هَدَانَا لِحَمْدِہِ، وَجَعَلَنَا مِنْ أَهْلِهِ، لِنَکُونَ لِإِحْسَانِهِ مِنَ الشَّاکِرِینَ، وَلِیَجْزِیَنَا عَلیٰ ذٰلِكَ جَزَاءَالْمُحْسِنِینَ. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی حَبَانَا بِدِینِهِ، وَاخْتَصَّنَا بِـمِلَّتِهِ، وَسَبَّلَنَا فیٖ سُبُلِ إِحْسَانِهِ، لِنَسْلُکَهَا بِـمَنِّهِ إِلیٰ رِضْوَانِهِ، حَمْداً یَتَقَبَّلُهُ مِنّٰا، وَیَرْضیٰ بِهِ عَنّٰا. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی جَعَلَ مِنْ تِلْكَ السُّبُلِ شَهْرَہُ، شَهْرَ رَمَضَانَ‏، شَهْرَ الصِّیَامِ، وَشَهْرَ الْإِسْلَامِ، وَشَهْرَ الطَّهُورِ، وَشَهْرَ التَّمْحِیصِ، وَشَهْرَ الْقِیَامِ‏، ﴿اَلَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ، هُدىً لِلنَّاسِ، وَبَیِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَالْفُرْقانِ﴾. شکر خداوندى را سزاست که ما را به حمد و ستایش خود هدایت فرمود و ما را از سپاسگزاران قرار داد تا نسبت به احسان او سپاس گوییم و او به ما پاداش نیکوکاران را عطا فرماید. و سپاس خداوندى را که ما را براى دین خود برگزید و آیینش را اختصاصاً به ما ارزانی داشت و ما را در طریق احسانش به پیش برد تا با لطف او به سوى رضوانش حرکت کنیم. ستایشی که آن را از ما قبول فرماید و با آن از ما خشنود گردد. و ستایش خدایى را سزاست که یکى از راه‌هاى رضوانش را ماه خودش یعنى ماه رمضان قرار داد، ماه روزه، ماه اسلام، ماه طهارت، ماه پاکسازى درونی و ماه قیام، ماهى که در آن قرآن به عنوان کتاب راهنمایى مردم همراه با حجت‌هاى روشن هدایت و براهین جدا کننده حق از باطل نازل شده است. فَأَبَانَ فَضِیلَتَهُ عَلیٰ سَائِرِ الشُّهُورِ، بِـمٰا جَعَلَ لَهُ مِنَ الْحُرُمَاتِ الْمَوْفُورَةِ وَالْفَضَائِلِ الْمَشْهُورَةِ، فَحَرَّمَ فِیهِ مٰا أَحَلَّ فیٖ غَیْرِہِ إِعْظَاماً، وَحَجَرَ فِیهِ الْمَطَاعِمَ وَالْمَشَارِبَ إِکْرَاماً، وَجَعَلَ لَهُ وَقْتاً بَیِّناً، لاٰیُجِیزُ جَلَّ وَعَزَّ أَنْ یُقَدَّمَ قَبْلَهُ، وَلاٰ یَقْبَلُ أَنْ یُؤَخَّرَ عَنْهُ. ثُمَّ فَضَّلَ لَیْلَهً وَاحِدَةً مِنْ لَیَالِیهِ عَلیٰ لَیَالِی أَلْفِ شَهْرٍ، وَسَمَّاهَا لَیْلَةَ الْقَدْرِ، ﴿تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهٰا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ﴾ سَلامٌ‏ دَائِمُ الْبَـرَکَةِ إِلیٰ طُلُوعِ الْفَجْرِ عَلیٰ مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِہِ بِـمٰا أَحْکَمَ مِنْ قَضَائِهِ. پس خداوند برترى ماه رمضان را بر دیگر ماه‌ها از این راه نشان داده که در این ماه محّرمات زیاد و فضیلت‌هاى آشکار و مشهورى مقرر شده است. و لذا از باب بزرگداشت این ماه، چیزهایى را که در دیگر ماه‌ها حلال است، در ماه رمضان حرام شمرده و به خاطر تکریم آن، خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها را ممنوع فرموده است. و براى آن وقت خاصی مشخص کرده که اجازه نـمی‌دهد خدای بلند مرتبۀ با عزت، که پیش از آن مقدم گردد، و نـمی‌پذیرد که از آن وقت به تأخیر افتد. و فضیلت یک شب از شب‌هاى این ماه را بر فضیلت شب‌هاى هزار ماه دیگر ترجیح داده و نام آن را شب قدر نهاد که در آن فرشتگان و جبـرائیل در مورد هر امرى با اجازه پروردگار نازل مى‌شوند، شبى که تا طلوع سپیده شب سلامت است و هنگام نزول برکات همیشگى بر هر کس از بندگانش که بخواهد و آنچه که حکم و فرمانش اقتضا کند. اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَأَلْهِمْنَا مَعْرِفَةَ فَضْلِهِ، وَإِجْلَالَ حُرْمَتِهِ، وَالتَّحَفُّظَ مِمّٰا حَظَرْتَ فِیهِ، وَأَعِنَّا عَلیٰ صِیَامِهِ بِکَفِّ الْجَوَارِحِ عَنْ مَعَاصِیكَ، وَاسْتِعْمَالِهَا فِیهِ بِـمٰا یُرْضِیكَ، حَتّٰى لاٰنُصْغِیَ بِأَسْمَاعِنَا إِلیٰ لَغْوٍ، وَلاٰنُسْـرِعَ بِأَبْصَارِنَا إِلیٰ لَهْوٍ، وَحَتّٰى لاٰنَبْسُطَ أَیْدِیَنَا إِلیٰ مَحْظُورٍ، وَلاٰ نَخْطُوَ بِأَقْدَامِنَا إِلیٰ مَحْجُورٍ، وَحَتّٰى لاٰتَعِیَ بُطُونُنَا إِلّٰا مٰا أَحْلَلْتَ، وَلاٰ تَنْطِقَ أَلْسِنَتُنَا إِلّٰا بِـمٰا مَثَّلْتَ، وَلاٰ نَتَکَلَّفَ إِلّٰا مٰا یُدْنِی مِنْ ثَوَابِكَ، وَلاٰ نَتَعَاطَى إِلَّا الَّذِی یَقِی مِنْ عِقَابِكَ، ثُمَّ خَلِّصْ ذٰلِكَ کُلَّهُ مِنْ رِئَاءِ الْمُرَائِینَ، وَسُمْعَهِ الْمُسْمِعِینَ، لاٰنُشْـرِكُ فِیهِ أَحَداً دُونَكَ، وَلاٰ نَبْتَغِی بِهِ مُرَاداً سِوَاكَ.