#از_خویش_گریزانم_و_سوی_تو_شتابان #نیمه_ی_اول این روز ها خیلی ها را دیدم که برایشان قابل تصور نبود در دو سالی که اربعین به کربلا رفتیم حتا یک بار هم وارد حرم امام حسین(ع) نشدیم و باز هم می خواهیم به این روند ادامه بدهیم. اما واقعیت دو چیز است. اول این که طبیعتا ما نمی رویم که برای مستحبی، به حرامی مرتکب شویم. اختلاط غیر قابل فرار در نزدیکی حرم طبیعی ست و اگر بخواهیم به اطراف یا داخل حرم برویم هر چه هم تلاش کنیم باز هم با نامحرم برخورد پیدا می کنیم. بعید می دانم امام راضی به چنین زیارتی باشد. فلذا در عشق تفاوت نکند بعد مسافت. دوم این که باید تفکیکی قائل شویم میان پیاده روی اربعین و زیارت کربلا! پیاده روی اربعین یک حرکت اجتماعی، دینی، سیاسی و فرهنگی ِ بین المللی است. مثل یک قیام تدریجی ست. هدف رسیدن به تحت قبه یا عکس دست روی سینه در بین الحرمین نیست. اصلا اگر بین الحرمین رویت نشود هم هدف حاصل می شود. هدف فقط خود مسیر است. مسیر را طی نمی کنیم که به حرم برسیم. مسیر را طی می کنیم که مسیر را طی کنیم. فکر کنید با حدود بیست میلیون نفر دیگر دارید از یک قیام اعلام هواداری می کنید. می خواهید واقعا خوب هواداری کنید یا هر طور است بروید از نزدیک به قیام کننده سلام کنید؟ اشتباه ما این است که نمی توانیم میان هدف های امورمان تفاوتی قائل شویم. قبول که وقتی تا آن جا می رویم چه به تر که بتوانیم حرم هم برویم؛ اما هدف، حرم رفتن نیست و وقتی شرایطش مهیا نیست، نرفتنش واقعا جای تعجب ندارد! حتا می شود برنامه را طوری چید که مسیر را سَلانه سَلانه قدم برداشت و مثل خوش طعم ترین نوشیدنی ِ دنیا آن را مزمزه کرد. طوری که هیچ وقت یادمان نرود چگونه لحظه هایمان را در تار و پود این قیام سپری کردیم ... #اربعینیه 🔹ارسالی از کانال وی @sobhnebesht