یکی از مسائل مهم در جامعه های متراکم مدرن این است که کالاهای عمومی را چه کسی تولید کند و به مردم بدهد. مثل درمان، راه، نیرو و... نظریه اول این بود که دولت خودش تولید کند و مردم از طریق مالیات عمومی یا قبوض عمومی هزینه آن را بدهند. بعد گفتند که اصلا چرا دولت تولید کند؟ بخش خصوصی تولید کند و بخش دولتی فقط #نظارت کند.... معروف ترین نقد به این ایده آخر، همین اتفاقی است که در این کلیپ می بیند. بخش خصوصی کالای عمومی و استراتژیک را مثل فرش زیر پایش، یا آبلیموی توی قفسه مغازه اش، #ملک_طلق خودش می داند! و در دنیای جدید بنگاه دار، خودش #گرگ، است و این بنگاه #شمشیری است در مقابل #شغالی به اسم #دولت! که در اصل یا پاکدست بوده و اهل معامله نبوده و یا رشوه بگیر بوده و شکمش سیر نمی شده که دعوایشان شده! خلاصه بخش خصوصی خیلی گران تر است و قدرت و ثروت را یکجا می بلعد! آنچه به اسم خصوصی سازی نیروگاه ها و کارخانه های عظیم مواد اولیه یا مصارف عمومی می شنوید، در بطن خود این چالش عظیم را دارد. کسانی که در نظام حکمرانی این پیشنهاد را دادند، از اول هم از این مشکل خبرداشتند اما مجریان، وقتی دچار چالش کارمند بی مسئولیت و دغدغه و در نهای رشوه بگیر می شوند، چشمهایشان را می بندند و خصوص سازی (مولد سازی!) را امضا می کنند! نویسنده متن روی فیلم، گفته است که این مشکل #دولت_کوچک است! نه برادر! این یک چرخه ترمیم ناپذیر در زیست جهان مدرن است! نهادسازی برای #انسان_سوداگر و پذیرش این اختلال بزرگ در او، در هیچ کجای دنیا یک درمان درست و حسابی که دست آخر همه طرفین، بصورت اخلاقی، جامعه پذیر بشوند ندارد! 🆔 @social_theory