‌... ‌به گریه‌های دکتر داوری در فراق آوینی نگاه کنیم؛ آیا این گریه‌ها انتظار آوینی‌ها در آینده ما نیست. شهید آوینی در مقاله‌ "ای بلبل عاشق جز برای شقایق‌ها مخوان" در وصف حاتمی کیا می‌گوید: ((حاتمی‌کیا با روح اشیا سر و کار دارد نه با جسم آنها و این مستلزم نحوی «رازدانی و رازداری» است که اصلاً مردم این روزگار سیطره تکنیک و سلطنت ابزار سال‌هاست که با آن غریبه‌اند و بگذارید راستش را بگویم: سینما نیز چه دشوار قالب معرفتی چنین عارفانه واقع می‌شود؛ اما شده است. حاتمی‌کیا توانسته است که بر تکنیک پیچیده سینما غلبه کند، حجاب‌های تصنع و تکلف و صورتگرایی و انتلکتوئلیسم را بدرد، از سطح عبور کند و به عمق برسد و با سینما همان حرفی را بزند که «حزب‌الله» می‌گوید. رودربایستی را کنار گذاشته‌‌ام؛ زدن این حرف‌ها شجاعتی می‌خواهد که با عقل و عقل‌اندیشی و حتی ژورنالیسم جور درنمی‌آید، چرا که حزب‌الله حتی در میان دوستان خویش غریبند، چه برسد به دشمنان. اگرچه در عین گمنامی و مظلومیت، باز هم من به یقین رسیده‌ام که خداوند لوح و قلم تاریخ را بدینان سپرده است.)) آوینی از لوح و قلم تاریخ می گوید آنجا که قصه‌ای برای حضور انسان نگاشته می‌شود و آنکس که در وهم توسعه نیافتگی است از این معنا بی خبر است. با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی تا بی خبر بمیرد در درد خود پرستی #قصه_انقلاب #قصه_مقاومت @soha_sima