🌺 مولا و دوست
🔹شعر
زین سبب پیغمبر با اجتهاد
نام خود و آن علی مولا نهاد
گفت هر کس را منم مولا و دوست
ابن عم من علی مولای اوست
کیست مولا آن که آزادت کند
بند رقیت ز پایت بر کند
چون به آزادی نبوت هادی است
مؤمنان را ز انبیا آزادی است
🔹برداشت
مولانا در مثنوی، ضمن داستانی همه بشریت را گرفتار در صندوقچه ظلمت‌های شهوت و غضب معرفی میکند و پیامبر صلی الله علیه و آله و امام علی علیه السلام را آزاد کننده بشریت از ظلمت و اسارت شهوات و غضب‌ها می‌خواند.
این ابیات اشاره به حدیث متواتر و معروف پیامبر اکرم (ص) درباره امام علی (ع) در غدیر خم است که فرمود: «من کنت مولاه فعلیّ مولاه»
◀️ مولوی در این ابیات، بین مولا و دوست، فرق گذاشته و هر دو کلمه را ذکر کرده تا بفهماند مولا غیر از دوست است.
وی در بیت بعدی مولا را چنین معنا و تفسیر کرده که مولا کسی است که انسان را از بند بندگی شهوت و غضب، رها کند و او را به آزادی و حیات حقیقی برساند. «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَجيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما يُحْييكُمْ» (انفال/24)
سپس مولوی، خطاب به مومنان می‌گوید:
ای گروه مومنان شادی کنید
همچو سرو و سوسن آزادی کنید
یعنی ای جامعه مؤمنان که علی علیه السلام مولای شما شده است شادی کنید و شاد باشید.
سرو و سوسن در بند و زندانی خاک و سنگ هستند، آب که به پای آنها ریخته شود می‌جنبند و از خاک سر در می‌آورند و رشد می‌کنند و شکوفا می‌شوند و آزاد می‌شوند.
می گوید: ای بشریت و ای مومنان شما هم مثل اینها با استفاده از آب ولایت بجنبید و از بند گل و لای طبیعت آزاد شوید و ببالید و شکوفا شوید.
سپس می گوید:
لیک می‌گویید هر دم شکر آب
بی زبان چون گلستان خوش خضاب
باید هر دم و هر لحظه شکر این نعمت و آب ولایت را به جا آورید، آن هم شکر عملی و بی‌زبان، نه فقط شکر زبانی؛ باید عملاً شکر بکنید که ولیّ شما علی علیه‌السلام است؛ در عمل پایبند او باشید؛ در عمل، ولایت علی را بپذیرید؛ اعمال خود را شبیه او کنید؛ نه اینکه در زبان بگویید علی، مولای ما است اما در عمل، خلاف ولایت او رفتار کنید!
این بیت ممکن است کنایه به کسانی باشد که در غدیر خم به امام علی علیه السلام فقط تبریک زبانی گفتند اما در عمل، کار دیگری کردند.
@sokhanerfan
🌱به مناسبت #عید_غدیر/ عید #ولایت
🌸 بحثی در #آیه_تبلیغ / 1
يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرين (مائده/ 67)
اى پيامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، كاملًا (به مردم) برسان! و اگر نكنى، رسالت او را انجام ندادهاى! خداوند تو را از (خطرات احتمالى) مردم، نگاه مىدارد و خداوند، جمعيّت كافران (لجوج) را هدايت نمىكند.
مسأله اصلی بین علمای سنی و شیعه در این آیه، تعیین مصداق مأموریتی است که خداوند بر پیامبر اکرم (ص) نازل کرده و ابلاغ آن را (با لحنی شبیه تهدید) خواسته است.
شیعه می گوید: این مأموریت، ابلاغ رسمی ولایت (پیشوایی و وصایت و خلافت بلافصل) امام علی بن ابی طالب (ع) است و این آیه یکی از ادله نصب امامت امام علی (ع) است.
اهل سنت درباره تفسیر آیه اختلاف نظر دارند؛ مشهور آنان، مورد نزول خاصی برای آیه قائل نیستند. از این رو، تفسیر آنان از این آیه با روایاتی که درباره مورد نزول آن نقل کرده اند، یکسان نیست.
شیعه و سنی درباره آیه تبلیغ، مشترکات و اختلافاتی دارند. مشترکات عبارت است از:
1. سوره مائده از آخرین سوره‌های نازل شده است و آیه تبلیغ نیز مدنی است و از سور مکی نیست تا استثنائا در این سـوره قرار گرفته باشد. این آیه جزو آخرین آیات نازله است.
2. تعبیر «بلغ ما أنزل إلیک؛ آنچه را بر تو نازل شده برسان» مجمل است. «ما أنزل» چه بوده؟ روایات اهل بیت (علیهم السلام) بدون استثنا بر این قول متفق‌اند که آنچه بر رسول خدا (ص) نازل شده و مأمور به ابلاغ شده، ولایت امام علی(ع) است. آن دسته از روایات اهل سنت نیز که در مقام بیان معنای این تعبیر و مورد نزول آیه است، بدون استثنا در همین مورد است. (این احادیث از جمعی از صحابه همچون عبداللَّه بن مسعود، عبداللَّه بن عباس، ابو سعید خدری و ... نقل شده است) تنها به ابن عباس قولی دیگری نسبت داده اند که گفته است: مراد از «ما أنزل» در این آیه، اظهار بت معبودهای مشرکان، عیب جویی بر آیین ایشان، قتال با آنان و دعوتشان به اسلام است. این قول که خبری واحد است در تفسیر تنویر المقباس آمده و به لحاظ سند دچار ضعف جدی است و با توجه به ادله فراوان دیگر، مردود است.
3. سبک و سیاق آیه نشان می دهد که رسول خدا (ص) مأمور به ابلاغ پیامی شد که خطراتی داشت. از این رو، خداوند وعده به حفظ داد و فرمود: «… وَ اللهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النّاس …»؛
از نظر شیعه این مأموریت، ابلاغ ولایت امام علی(ع) بود که امکان داشت با تردید و حتی انکار و تکذیب و مخالفت نظری یا عملی برخی رو به رو شود.
از نظر اهل سنت، فخر رازی و بدر الدین عینی، اقوال اهل سنت را تا حدودی جمع کرده و ده وجه درباره سبب نزول این آیه نقل می کنند.
4. شأن نزول ها و دیدگاههای تفسیری و روایات شیعه و سنی که از صحابه و تابعین نقل شده، نشان می دهد که این آیه با بحث درباره یهودیان که پیش از این آیه و پس از آن آمده، ارتباطی ندارد. تنها مقاتل بن سلیمان از تابعین، آیه مورد بحث را درباره یهودیان می داند. پس از وی برخی از مفسران اهل سنت مانند فخر رازی این قول را پذیرفته اند.
برای مطالعه دقیق تفسیر و تحلیل این آیه، به کتب تفسیری شیعه و اهل سنت مراجعه شود.
ادامه دارد...
💢سخن عرفان
@sokhanerfan
🌱به مناسبت #عید_غدیر/ عید #ولایت
🌸 بحثی در #آیه_تبلیغ / 2
1. مفهوم و محتوای آیه تبلیغ از منظر تفاسیر و روایات شیعه روشن است که درباره ابلاغ رسمی ولایت امام علی علیه السلام در غدیر خم بوده است.
اما اهل سنت درباره تفسیر این آیه نظر واحدی ندارند. جمهور آنان بر این باورند که این آیه مورد نزول خاصی ندارد و خداوند به پیامبرش دستور می دهد هر چه را بر او نازل می کند ابلاغ کرده، از هیچ چیزی احساس ترس و خطر ننماید و خداوند وعده داده او را در برابر خطرات حفظ کند.
برخی از اهل سنت به این اجمال، بسنده نکرده و در پی شناسایی مورد نزول آیه بوده اند. برخی به استناد روایات و برخی به استنباط شخصی خود.
2. یکی از این اقوال اهل سنت که پایه اش روایات فراوان است، نزول این آیه درباره علی بن ابی طالب (علیه السلام) است. در منابع اهل سنت، بیشترین روایت درباره شأن نزول این آیه، پیرامون همین قول است.
مفسران اهل سنت، چه آنان که متعرض این قول شده و چه آنان که آن را مسکوت گذشته اند، در صدد رد و ایراد یا انکار اصل این مسئله، یعنی ارتباط آیه تبلیغ با امام علی (ع) بر نیامده اند. حتی فخر رازی این قول را به عنوان یکی از احتمالها آورده و با آنکه شیوه او همواره نقد و رد است، در این باره (مانند سایر احتمالهای دیگر) نقدی ندارد.
3. علمای اهل سنت به نقل از صحابه و تابعین، روایات متعددی درباره نزول این آیه درباره علی بن ابی طالب (ع) ذکر کرده‌اند. به عنوان مثال:
ابن ابی حاتم رازی (م 327 ق) از ابوسعید خدری چنین می آورد: نزلت هذه الایة «یا أیها الرسول بلّغ ما أنزل إلیک من ربّک...» فی علیّ بن أبی طالب.
ابن مردویه (م 410 ق)، واحدی نیشابوری (م 468 ق)، ابونعیم اصفهانی (م 430 ق)، حاکم حسکانی (از دانشمندان قرن پنجم)، ابن عساکر (م 571 ق)، نظام الدین قمی نیشابوری، هر کدام با سند خود از ابوسعید خدری این حدیث را نقل کرده اند.
اقوال دیگر اهل سنت درباره این آیه، اشکالات جدی دارد.
4. عده ای از اهل سنت در برخی از اسناد احادیثی که آیه تبلیغ را در مورد امام علی علیه السلام و روز غدیر می‌داند، تردید کرده و حکم به ضعف سند داده اند، ولی تنها #ابن_تیمیه - تا آنجا که می دانیم - حکم به جعل و کذب این احادیث کرده است.
ابن تیمیه ابتدا عبارت #علامه_حلی در منهاج الکرامه را نقل می کند که می گوید: «همه اتفاق دارند که آیه تبلیغ درباره علی نازل شده است.» آن گاه طبق شیوه معمول خود می گوید: «از اهل هوی هیچ کس مانند رافضه دروغگو نیست. خوارج هرگز دروغ نگفته اند، بلکه آنان با آنکه به بدعت و گمراهی دچار شدند راستگوترین مردم‍اند... اما رافضه دروغگویند. آنان که حدیث شناسند بر این مطلب متفق اند که بسیاری از منقولاتی که در کتابهای حلیة الأولیاء ابونعیم، فضائل خلفا، تفسیر نقاش، ثعلبی و واحدی است، احادیثی دروغین و جعلی است...» (منهاج السنة ج 2 ص 9)
ادعای ابن تیمیه چیزی جز تعصب و اتهام نیست:
یک: تظافر طرق و تعدد اسانید و نیز موافقت مضامین این احادیث با آیه تبلیغ، راه این نوع اتهامات را می بندد و ضعف احتمالی در اسانید روایات (اهل سنت) را جبران می کند.
دو: ابن تیمیه گمان کرده تنها چند نفر این احادیث را آورده اند، در حالی که محدثان اهل سنت که این حدیث را نقل کرده اند، فراوان اند.
سه: رأی ابن تیمیه درباره ابو نعیم و ثعلبی و دیگران که می گوید: آنان از صحت تمام احادیثی که در کتاب خود آورده اند مطمئن نیستند، بلکه باور به ضعف آنها دارند، اتهامی بیش نیست و دلیلی هم بر آن اقامه نکرده است.
چهار: ابن تیمیه چنین پنداشته که دست علامه حلی از روایات با اسانید صحیح در منابع شیعی کوتاه است و ناگزیر به روایت اهل سنت رو آورده است. از این رو، شیعه را متهم به دروغگویی می کند، غافل از اینکه در مصادر شیعی روایاتی با سندهای صحیح در این زمینه هست و اگر امثال علامه حلی به روایات اهل سنت در این باره اکتفا می کنند، برای اتمام حجت و الزام مخالف است.
برای مطالعه بیشتر به کتاب «بررسی تطبیقی تفسیر آیات ولایت در دیدگاه فریقین» نوشته استاد نجارزادگان مراجعه کنید.
💢سخن عرفان
@sokhanerfan
🌱 به مناسبت #عید_غدیر/ عید #ولایت
🌹 بحثی در #آیه_اکمال / 1
الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ دينِكُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي وَ رَضيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دينا (مائده/ 3)
امروز، كافران از (زوال) دین شما، مأيوس شدند بنا بر اين، از آنها نترسيد! و از (مخالفت) من بترسيد! امروز، دين شما را كامل كردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان دین (جاودان) شما پذيرفتم.
علمای شیعه و سنی در مسائلی پیرامون آیه اکمال، اتفاق نظر دارند و در مواردی اختلاف دیدگاه دارند. نقطه اصلی اختلاف آنان در تفسیر این آیه در دو امر: زمان نزول و علت نزول آیه است.
شیعه و سنی در پاره ای از نقاط مؤثر در تفسیر آیه اتفاق نظر دارند:
1. سوره مائده در زمره آخرین سوره‌ها و به اجماع فریقین مدنی است و آیه اکمال به حساب استثناها نیست (که از سوره دیگری در سوره مائده قرار گرفته باشد)، بلکه از آیه اکمال می توان استفاده کرد که سوره مائده آخرین سوره نازل شده است.
2. بدون شک و تردید، آیه اکمال در حجة الوداع نازل شده است.
3. فقره « الیوم یئس الذین کفروا... رضیت لکم الاسلام دیناً» در آیه سوم سوره مائده، از بقیه اجزای همین آیه که درباره حکم خوردنیهاست، جداست و ارتباطی به ماقبل و مابعد خود ندارد. به همین دلیل، شیعه و سنی پیوسته از این فقره جداگانه بحث کرده اند و در روایات معصومان، صحابه و تابعین نیز به طور مستقل آمده است.
مراد از واژه «الیوم» در این آیه، بنابه قول اکثر مفسران و ادله روایی، دوره زمانی نیست (مانند اینکه گفته می شود: کنت شاباً بالامس وعُدت الیوم شیخاً) آن‌گونه که فخر رازی و بیضاوی احتمال می دهند بلکه مراد از آن یک روز خاص و به تعبیر ادبی الف و لام آن برای عهد حضوری است. این واژه در این آیه دو بار تکرار شده و هر دو اشاره به یک روز دارد، نه آنکه دو روز مدنظر آیه شریفه باشد. قرآن درباره این روز خاص اوصافی را بیان می کند که عبارت‌اند از: « یئس الذین کفروا من دینکم»، « اکملت لکم دینکم»، « اتممت علیکم نعمتی»،« رضیت لکم الاسلام دیناً». چون همه این اوصاف مربوط به یک روز مشخص است، باید با یکدیگر پیوند داشته باشند؛ بدین صورت که اکمال دین و اتمام نعمت، موجب یأس کفار و خشنودی خدا از حاکمیت دین اسلام بر جامعه بوده باشد. این روز با این ویژگیهای منحصر به فرد، باید روز حساس و نقطه عطفی در تاریخ اسلام به شمار آید و در آن اتفاقی خاص رخ داده باشد که موجب ویژگیهای چهارگانه مذکور شود.
در مصادر شیعه و سنی تنها دو دسته روایت درباره زمان نزول این آیه وجود دارد: 1. نزول آن در حجةالوداع در عید غدیر خم و 2. نزول آن در حجة الوداع در روز عرفه
در مصادر اهل‌سنت با سند صحیح و با چند طـریق، نزول آیه در روز عرفه (در حجةالوداع) نقل شده است. در مصادر شیعی مانند کافی نیز این مطلب یافت می شود.
روایات دلالت بر نزول آیه در روز غدیر در مصادر شیعی با سند صحیح و طرق متعدد نقل شده اند. در مصادر اهل سنت نیز از صحابه ای که شاهد نزول آیه بوده اند، این احادیث روایت شده اند. هر چند برخی از اهل‌سنت آنها را ضعیف دانسته و یا از مفتریات شیعه شناخته اند. (البته این سخن اهل سنت، مبنای علمی ندارد؛ چون افرادی که در سلسله سند این روایات آمده اند، از نظر رجال‌شناسان اهل‌سنت توثیق شده اند.)
برخی از علمای شیعه و سنی این احتمال را داده اند که آیه اکمال دو بار نازل شده است: یک بار در عرفه و بار دیگر در غدیر و هر دو مرتبط به اعلان ولایت امام علی(علیه‌السلام) است. برخی نیز احتمال می دهند روز نزول آیه، عرفه و روز ابلاغ آن در غدیر باشد.
اگر نتوان این دو دسته روایات را جمع کرد، احادیثی که از نزول آیه در عرفه حکایت می کنند (به ویژه آن دسته احادیث که علت نزول را موردی غیر از ولایت امام علی(علیه‌السلام) می دانند) به دلیل ضعفهای متعدد درون‌متنی و برون‌متنی ساقط خواهند بود.
💢سخن عرفان
@sokhanerfan
🌱 به مناسبت #عید_غدیر/ عید #ولایت
🌹 بحثی در #آیه_اکمال / 2
در متن روایاتی که در مصادر اهل سنت از نزول این آیه در عرفه خبر می دهد (به جز روایت خلیلی و حسکانی که در آن علت نزول را ولایت امام علی(علیه‌السلام) می‌دانند) تصریحی به علت نزول آیه نشده است؛ در آنها مشخص نشده چه حادثه ای در عرفه اتفاق افتاد که موجب نزول این آیه و اوصاف مذکور در آن شد. به همین دلیل، مشهور اهل‌سنت (که بر این باورند این آیه در عرفه نازل شده) در جست‌وجوی علت نزول آن، وجوه متعددی را احتمال داده اند. این وجوه از سوی مفسران شیعی نقد شده است.
در تمام روایات شیعی، اعم از روایاتی که دلالت بر نزول آیه در عرفه و یا دلالت بر نزول آن در غدیر دارد، علت نزول آیه «اعلان ولایت امام علی(علیه‌السلام)» است.
در متن روایاتی که نزول آیه را در غیر عرفه می داند و از شاهدان نزول این آیه یعنی صحابه پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) رسیده است، درباره علت نزول این آیه تنها دو امر ذکر شده است: امر نخست «تطهیر خانه خدا از لوث وجود مشرکان» است که از ابن عباس نقل شده است؛ امر دیگر «ولایت امام علی(علیه‌السلام)» است که از امام علی(علیه‌السلام)، ابوسعید خدری، زید بن ارقم، ابن عباس و ابوهریره حکایت شده است.
با بررسی ادله و شواهد شیعه و سنی، به نظر ما قطعی است که این آیه در ولایت امام علی علیه السلام است و اقوال دیگر، مخدوش و مردود است.
🔻اهمیت ولایت امام علی علیه السلام
#آیه_تبلیغ و #آیه_اکمال، تأثیر عمیقی در معنای «مولی» در حدیث متواتر «من کنت مولاه فعلی مولاه» دارد؛ آنچه باید ابلاغ می شد به صورتی که اگر نمی شد، رسالت پیامبر انجام نمی شد، و آنچه موجب اکمال دین، اتمام نعمت و یأس کفار از دین شد، تنها دوستی امام علی(علیه‌السلام) نبود، بلکه اعلان رسمی زعامت و امامت علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) در دین و اسلام و مرجعیت و ولایت او در عقاید و اخلاق و احکام و همه شئون فردی و اجتماعی دین بود.
در واقع، اسلامی که کامل است و مورد رضایت خداست مرتبط با ولایت امام علی(علیه‌السلام) است؛ « ...و رضیت لکم الاسلام دیناً...».
📙 برای مطالعه بیشتر به کتب تفسیر شیعه و سنی و مخصوصا به کتاب شریف «تفسیر تطبیقی آیات ولایت، نوشته استاد نجارزادگان» مراجعه شود.
💢سخن عرفان
@sokhanerfan
🌹🌹🌹
عیدی که از همه اعیاد بالاتر است عید ولایت، عید غدیر خم است، چه طور این عید بالاتر است به اعتبار این که چون که صد آمد نود هم پیش ماست.
آیت الله العظمی بهجت
امام رضا(ع): در غدیر، مؤمنان وقتى به یکدیگر مى رسند بگویند: اَلْحَمْدُ للهِ الَّذى جَعَلَنا مِنَ الْمُتَمَسِّکینَ بِوِلایَةِ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ وَالاْئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ.
@sokhanerfan
❇️اقتضای گریه و مراتب آن
🔹عزاداری و گریه بر مصائب اهل بیت علیهم السلام، هیچگاه مجوز برای بی تقوایی و گناه و کارهای خلاف نیست بلکه باید مانع آنها شود.
عزاداری و گریه مانند خواندن قرآن یا اقامه نماز است که انسان را از فحشا و منکرات باز می دارد و او را با محبوب و معشوق پیوند می دهد. هر گریه و نماز به همان اندازه مقبول است که موجب اطاعت پروردگار شود.
🔶مساله اقتضای گریه و مراتب آن
با این مقدمه مساله پاداش گریه را که در روایات آمده چنین توضیح میدهم:
آثاری که برای گریه و تباکی و گریاندن بر مصائب امام حسین علیه السلام در روایات مطرح شده است (همانند آثار و برکاتی که برای تلاوت سور و آیات قرآن، خواندن نماز، دعاها و دیگر اعمال دینی آمده) به این معناست که گریه این شأن و اقتضا را دارد که انسان را رشد دهد، او را با محبوب پیوند داده و به آن برکات و آثار نائل کند. همانطور که در طول تاریخ در بستر مجالس حسینی و گریه‌ها انسانهایی توبه کردند، الهی شدند، به مراتب بالا رسیدند و راه و مرام امام حسین علیه السلام را در حد خود ادامه دادند. اما باید توجه شود که این شأن و اقتضا بسته به درجه معرفت و اخلاص و مراعات شرایط و نبود موانع است. (دقت کنید)
اینگونه روایات در واقع یک جریان را معرفی می‌کنند و یک راه را باز می‌کنند که انسان باید در مسیر آن جریان قرار گیرد و حرکت کند و هرکس به اندازه حرکتی که میکند و مرتبه‌ای که در معرفت و اخلاص و مراعات امور دارد، نصیبی می‌برد. این نصیب هم درجات و مراتب دارد. به عنوان مثال گریه انسان عادی با گریه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یکی نیست و نخواهد بود. آثار گریه انسان عادی با آثار گریه یک ولیّ کامل خدا هیچگاه برابر نیست. چون مراعات شرایط، نبود موانع، معرفت و اخلاص بسیار متفاوت است.
مسلماً شخص با معرفتی که گریه میکند با کسی که هیچ توجه و هیچ معرفتی ندارد و صرفاً دلش سوخته و گریه کرده، متفاوت است و نباید برای این دو، یک اثر قائل شویم. یا کسی که عزاداری میکند اما صرفا از روی عادت یا دلسوزی با کسی که در عزاداری خود را با راه و مرام امام پیوند میدهد و هر گریه و عزاداری اش او را به امام حسین علیه السلام در نظر و عمل نزدیکتر میکند و زندگی اش در همان حد بهتر میشود، متفاوت است.
ما نباید متوقع بشویم که آن تأثیری که گریه در نفس یک ولیّ الهی دارد همان تأثیر را در نفس ما داشته باشد، بلکه باید سعی کنیم که بالا و بالاتر برویم تا از اقتضائاتی که گریه و عزاداری صحیح دارد، بیشتر استفاده کنیم. هر اندازه شرایط را بهتر مراعات کنیم و هر اندازه معرفت و اخلاص خود را بیشتر کنیم، گریه و عزاداری حسینی تاثیر بیشتری روی ما خواهد داشت.
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین
ادامه دارد....
✍️ استاد وحید واحدجوان
❇️کانال سخن عرفان
@sokhanerfan
☑️ فضیلت گریۀ بر سیدالشهدا علیه‌السلام
🔹 اهمیت مجالس روضه حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام در سیره و بیان آیت‌الله بهجت قدس‌سره
✅ حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
آن‌هایی که بُکای(گریه‌ی) مردم را ـ نعوذ بالله ـ امر غلطی می‌دانند، چه می‌گویند؟! این «بُکاء مِن خَشیَة الله؛ گریه از خشیت الهی» عمل انبیاء است. چه می‌گویند؟!
مسئلۀ بکاء(گریه) بر سیدالشهداء المظلومین علیه‌السلام، این هم مثل بکاء از خشیة الله است. این هم همان اجر را دارد. قطره‌اش چقدر [فضیلت و اجر دارد]. بعضی می‌گویند: گریه چه فایده‌ای دارد؟ فایده‌اش این است که اتصال روحی انسان با خود سیدالشهدا علیه‌السلام و با حضرت رسول صلیاللهعلیهوآله و با خدا در ترقی است؛ با همین بکاء‌ها.
📚 رحمت واسعه، چاپ۴، ص۲۷۰
@sokhanerfan
@sokhanerfan
معنای جملۀ: کلُّ یومٍ عاشورا و کلُّ ارضٍ کربلاء
امام خمینی (ره) :
این کلمۀ «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء» یک کلمۀ بزرگی است که اشتباهی می‌فهمند.
آنها خیال می‌کنند که یعنی هر روز باید گریه کرد! لکن این محتوایش غیر از این است. کربلا چه کرد، ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشی را بازی کرد، همۀ زمینها باید آنطور باشند.
نقش کربلا این بود که سیدالشهداء سلام‌اللّه علیه با چند نفر جمعیت و عدد معدود، آمدند کربلا و ایستادند در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار ، در مقابل امپراتور زمان ایستادند و فداکاری کردند و کشته شدند ، لکن ظلم را قبول نکردند، و شکست دادند یزید را.
همه جا باید اینطور باشد. همه روز هم باید اینطور باشد. همه
روز باید ملت ما این معنا را داشته باشد که امروز روز عاشوراست و ما باید مقابل ظلم بایستیم؛ و همین جا هم کربلاست و باید نقش کربلا را ما پیاده کنیم، انحصار به یک زمین نداشته؛ انحصار به یک افراد نداشته. قضیۀ کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و چند نفری و یک زمین کربلا نبوده. همۀ زمینها باید این نقشه را اجرا کنند، و همۀ روزها غفلت نکنند.
تاریخ : ۴/۰۷/۱۳۵۸
@sokhanerfan