آقا رسول الله صلی الله علیه و آله: أفضَلُ الجِهادِ مَن أصبَحَ لايَهُمُّ بِظُلمِ أحَدٍ برترين جهاد آن است كه آدمى صبح كند و در انديشه ستم به كسى نباشد. 📗كتاب‌من‌لايحضره‌الفقيه ج۴ ص۳۵۳

اولین دختر بسیجی🌺 خلبان 🌺 ماشاالله🤲🌺 💫ظهور نزدیک است 💫 🌱بصیرت افزایی کنیم🌱

🍃🌺🍀🌸🍀🌼🍀🌺🍃 (۵) 🌴بخیل واقعی 🌳عَنِ الحُسِینِ بنِ عَلِیٍّ علیه السلام عَن جَدِّهِ رَسولِ اللهِ صَلَّی اللهُ علیه وآله: البَخِیلُ حَقّاً مَنْ ذَُكِرْتُ عندَه فَلَمْ یصَلِّ عَلَی. 🔸امام حسین علیه السلام از رسول خدا صَلَی اللهُ علیه و آله نقل کردهاند که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: بخیل واقعی كسی است كه نام مرا بشنود ولی بر من صلوات نفرستد. ❇️صلوات با صدای بلند 💌قالَ رَسولُ اللهِ صَلَّی اللهُ علیه وآله: 🌿إرفَعُوا أصواتَكُم بالصَّلاةِ عَلَی؛ فَإنَّها تَذْهَبُ بِالنِّفاقِ. 💌رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: 🔹با صدای بلند بر من صلوات بفرستید؛ زیرا كه نفاق و دورویی را بر طرف میكند. 🍃🌺🍀🌺 🌸صلوات باعث ثابت قدم شدن بر پل صراط میشود🌸 🍀اللهم صل علی محمد وال محمد🍀

🌹هر روز با نهج‌البلاغه 🌼بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ🌼 💎نهی از تندی زبان در مقابل آموزگار ⚪️لا تَجعَلَنّ ذَرَبَ لسانِكَ عَلى مَن أنطَقكَ و بلاغَةََ قولِكَ عَلى مَن سَدّدكَ 🔸با آن كس كه تو را سخن آموخت به درشتى سخن مگو، و با كسى كه راه نيكو سخن گفتن به تو آموخت، لاف بلاغت مزن. 📘#حکمت_۴۱۱ ۱۸۸۱ 🌺🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌺 فقط حیدر امیرالمؤمنین است

تفسیر سوره مبارکه#توبه_آیه۹۱ استماع این آیات شریفه به نیابت از 🌸 شهید ۳ ساله کربلا بی بی رقیه خاتون سلام الله علیها🌸

حکمت ۷۷ على (ع) فرمود: در خبر آمده است که چون ضرار بن ضمرة الضبابى بر معاویه داخل شد معاویه از او در باره امیر المؤمنین(ع) پرسید. گفت: گواهم که او را دربعضی موقیت ها دیدم که شب پرده‌هاى خود را افکنده بود و او در محراب خویش بر پا ایستاده بود محاسن را به دست گرفته چون مار گزیده به خود مى‌پیچید همچون انسان محزون و غمگین گریه مى کرد و مى گفت: اى دنیا! اى دنیا! از من دور شو! آیا برای من خودنمایی می‌کنی یا شیفته من شده‌ای؟ مباد که تو در دل من جاى گیرى هرگز! دیگری را بفریب که مرا در تو هیچ نیازی نیست من تو را سه بار طلاق داده ام و بازگشتی در آن نیست دوران زندگانى ات کوتاه است و اهمیتت اندک، و آرزویت حقیر است آه از توشه اندک و درازى راه و دورى سفر و سختى مقصد. الحکمة ۷۷ قال عليه السلام : ومن خبر ضرار بن ضَمُرَةَ الضُّبابِيِّ عند دخوله على معاوية و مسألته له عن أميرالمؤمنين عليه السلام . قال: فأشهَدُ لقَدْ رَأَيْتُهُ في بعض مواقِفِهِ و قَد أرخى الليلُ سُدُولَهُ و هو قائمٌ في محرابِهِ قابِضٌ على لِحْيتِهِ يَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّليمِ و يبكي بُكاءَ الحَزينِ، و يقولُ: يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عَنِّي، أَبِي تَعَرَّضْتِ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟ لاَ حَانَ حِينُكِّ! هيْهَات! غُرّی غَیری لاَ حاجَةَ لِي فيِكِ، قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلاثا لا رَجْعَةَ فِيهَا! فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ، وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ، وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ. آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ، وَ طُولِ الطَّرِيقِ، وَ بُعْدِ السَّفَرِ، وَعَظِيمِ الْمَوْرِدِ saying 77 Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) said the following: It is related that when Dirar ibn Hamzah (the correct: Damrah) ad-Dibabi (or as-Suda’i) went to Mu`awiyah and Mu`awiyah inquired from him about Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH), he said the following: “I testify that I have seen him on several occasions when night had spread and he was standing in the niche (of the mosque) holding his beard, groaning like a man bitten by a snake and weeping as a grieved man, saying: O world, O world! Get away from me! Why do you present yourself to me?! Or are you eager for me?! You may not get that opportunity to impress me. Deceive some other person. I have no concern with you. I have divorced you thrice after which there is no restitution. Your life is short, your importance is little and your liking is humble. Alas! The provision is little, the way is long, the journey is far and the goal is hard to reach.”

#مرگ_بر_دیکتاتور !!!!!! #زن ! #زندگی ! #آزادی ! دیدن این کلیپ واجب است #هیئت_صاحب_العصر_عج ━━━◈❖✿❖◈━━━ 

بخش بیست و یکم اشاره یَا بُنَیَّ أَکْثِرْ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ، وَ ذِکْرِ مَا تَهْجُمُ عَلَیْهِ، وَ تُفْضِی بَعْدَ الْمَوْتِ إِلَیْهِ، حَتَّی یَأْتِیَکَ وَ قَدْ أَخَذْتَ مِنْهُ حِذْرَکَ، وَ شَدَدْتَ لَهُ أَزْرَکَ، وَ لَا یَأْتِیَکَ بَغْتَةً فَیَبْهَرَکَ. وَ إِیَّاکَ أَنْ تَغْتَرَّ بِمَا تَرَی مِنْ إِخْلَادِ أَهْلِ الدُّنْیَا إِلَیْهَا، وَ تَکَالُبِهِمْ عَلَیْهَا، فَقَدْ نَبَّأَکَ اللّهُ عَنْهَا، وَ نَعَتْ هِیَ لَکَ عَنْ نَفْسِهَا، وَ تَکَشَّفَتْ لَکَ عَنْ مَسَاوِیهَا، فَإِنَّمَا أَهْلُهَا کِلَابٌ عَاوِیَةٌ، وَ سِبَاعٌ ضَارِیَةٌ، یَهِرُّ بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ، وَ یَأْکُلُ عَزِیزُهَا ذَلِیلَهَا، وَ یَقْهَرُ کَبِیرُهَا صَغِیرَهَا. نَعَمٌ مُعَقَّلَةٌ، وَ أُخْرَی مُهْمَلَةٌ، قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا، رَکِبَتْ مَجْهُولَهَا. سُرُوحُ عَاهَةٍ بِوَادٍ وَعْثٍ، لَیْسَ لَهَا رَاعٍ یُقِیمُهَا، وَ لَا مُسِیمٌ یُسِیمُهَا. سَلَکَتْ بِهِمُ الدُّنْیَا طَرِیقَ الْعَمَی وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَی، فَتَاهُوا فِی حَیْرَتِهَا، وَ غَرِقُوا فِی نِعْمَتِهَا وَ اتَّخَذُوهَا رَبّاً، فَلَعِبَتْ بِهِمْ لَعِبُوا بِهَا، وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا.

ترجمه پسرم! بسیار به یاد مرگ باش و به یاد آنچه به سوی آن می‌روی و پس از مرگ در آن قرار می‌گیری به گونه ای که هر گاه مرگ به سراغ تو آید تو خود را (از هر نظر) آماده ساخته و دامن همت را در برابر آن به کمر بسته باشی. نکند ناگهان بر تو وارد شود و مغلوبت سازد و سخت بر حذر باش که دلبستگی‌ها و علاقه شدید دنیاپرستان به دنیا و حمله حریصانه آنها به دنیا، تو را نفریبد و مغرور نسازد زیرا خداوند تو را از وضع دنیا آگاه ساخته و نیز دنیا خودش از فنا و زوالش خبر داده و بدی هایش را برای تو آشکار ساخته است. جز این نیست که دنیاپرستان همچون سگ‌هایی هستند که پیوسته پارس می‌کنند (و برای تصاحب ص: ۶۰۵ جیفه ای بر یکدیگر فریاد می‌کشند) یا درندگانی که در پی دریدن یکدیگرند، در برابر یکدیگر می‌غرند، و زوزه می‌کشند، زورمندان، ضعیفان را می‌خورند و بزرگ ترها کوچک ترها را مغلوب می‌سازند یا همچون چهارپایانی هستند که دست و پایشان (به وسیله مستکبران) بسته شده (و بردگان سرسپرده آنهایند) و گروه دیگری همچون حیواناتی هستند رها شده در بیابان (شهوات) عقل خود را گم کرده (و راه‌های صحیح را از دست داده اند) و در طرق مجهول و نامعلوم گام گذارده اند. آنها همچون حیواناتی هستند که در وادی پر از آفتی رها شده و در سرزمین ناهمواری به راه افتاده اند نه چوپانی دارند که آنها را به راه صحیح هدایت کند و نه کسی که آنها را به چراگاه مناسبی برساند (در حالی که) دنیا آنان را در طریق نابینایی به راه انداخته و چشم هایشان را از دیدن نشانه‌های هدایت برگرفته، در نتیجه در وادی حیرت سرگردانند و در نعمت‌ها و زرق و برق‌های دنیا غرق شده اند، دنیا را به عنوان معبود خود برگزیده، و دنیا نیز آنها را به بازی گرفته است و آنها هم به بازی با دنیا سرگرم شده اند و ماورای آن را به فراموشی سپرده اند.

شرح و تفسیر: دنیای فریبکار و اهل آن دنیای فریبکار و اهل آن امام علیه السلام در این بخش از وصیّت نامه اش به فرزند خود هشدار می‌دهد و تأکید می‌کند که به یاد مرگ و آماده استقبال از آن باشد و فریب کارهای دنیاپرستان را نخورد. نخست می‌فرماید: «پسرم بسیار به یاد مرگ باش و به یاد آنچه به سوی آن می‌روی و پس از مرگ در آن قرار می‌گیری به گونه ای که هر گاه مرگ به سراغ تو آید تو خود را (از هر نظر) آماده ساخته و دامن همت را در برابر آن به کمر بسته ص: ۶۰۶ باشی. نکند ناگهان بر تو وارد شود و مغلوبت سازد»؛ (یَا بُنَیَّ أَکْثِرْ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ، وَ ذِکْرِ مَا تَهْجُمُ عَلَیْهِ، وَ تُفْضِی بَعْدَ الْمَوْتِ إِلَیْهِ، حَتَّی یَأْتِیَکَ وَ قَدْ أَخَذْتَ مِنْهُ حِذْرَکَ [۱]، وَ شَدَدْتَ لَهُ أَزْرَکَ [۲]، وَ لَا یَأْتِیَکَ بَغْتَةً فَیَبْهَرَکَ). [۳] این واقعیّتی روشن است که غالب مردم از آن غافل اند. همه می‌دانند برای عمر انسان تاریخ معینی در ظاهر تعیین نشده و هر لحظه و هر زمان بر اثر حوادث بیرونی، فردی یا جمعی یا حوادث درونی (بیماری‌های ناگهانی) ممکن است انسان از دنیا چشم بپوشد و بسیارند کسانی که این حقیقت را می‌دانند و می‌بینند و از آن غافل می‌شوند. گاه در لحظاتی که در مجالس یادبود عزیزان از دست رفته شرکت می‌کنند، در فکر فرو می‌روند و شاید تصمیماتی جهت آمادگی برای این سفر می‌گیرند؛ولی از مجلس که خارج شدند به دست فراموشی سپرده می‌شود. امام علیه السلام در اینجا تأکید می‌فرماید که این واقعیّت عینی و قطعی را فراموش مکن و برای استقبال از مرگ آماده باش و از آن بترس که غافلگیر شوی و بدون آمادگی چشم از جهان فرو بندی. در خطبه ۱۱۴ در کلام دیگری از امام علیه السلام نیز خواندیم«فَبَادِرُوا الْعَمَلَ وَ خَافُوا بَغْتَةَ الْأَجَلِ؛به انجام اعمال صالح مبادرت ورزید و از فرا رسیدن ناگهانی پایان عمر بترسید. » در دیوان منسوب به امیر مؤمنان علی علیه السلام نیز اشعار پر معنایی در این زمینه آمده است از جمله. ص: ۶۰۷ یا من بدنیاه اشتغل قد غره طول الأمل الموت یأتی بغتة والقبر صندوق العمل «ای کسی که سرگرم دنیایی و آروزهای دراز تو را فریفته، بدان مرگ ناگهان فرا می‌رسد و قبر نگهدارنده اعمال توست». سپس امام علیه السلام در ادامه این سخن هشدار دیگری به فرزندش می‌دهد که فریب کارهای دنیاپرستان را نخورد که آنها همچون حیوانات درنده اند؛ می‌فرماید: «و سخت بر حذر باش که آنچه را از دلبستگی‌ها و علاقه شدید دنیاپرستان به دنیا و حمله حریصانه آنها به دنیا، تو را بفریبد و مغرور سازد»؛ (وَ إِیَّاکَ أَنْ تَغْتَرَّ بِمَا تَرَی مِنْ إِخْلَادِ [۱] أَهْلِ الدُّنْیَا إِلَیْهَا، وَ تَکَالُبِهِمْ [۲] عَلَیْهَا). آن گاه به ذکر دو دلیل برای این سخن پرداخته می‌فرماید: «زیرا خداوند تو را از وضع دنیا آگاه ساخته و نیز دنیا خودش از فنا و زوالش خبر داده و بدی هایش را برای تو آشکار ساخته است»؛ (فَقَدْ نَبَّأَکَ اللّهُ عَنْهَا وَ نَعَتْ [۳] هِیَ لَکَ عَنْ نَفْسِهَا، تَکَشَّفَتْ لَکَ عَنْ مَسَاوِیهَا). آیات متعدّدی در قرآن مجید درباره بی اعتباری دنیا دیده می‌شود از جمله: « وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَیاةِ الدُّنْیا کَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِیماً تَذْرُوهُ الرِّیاحُ وَ کانَ اللّهُ عَلی کُلِّ شَیْءٍ مُقْتَدِراً »؛ (ای پیامبر) زندگی دنیا را برای آنان به آبی تشبیه کن که از آسمان فرو می‌فرستیم و به وسیله آن گیاهان زمین (سرسبز می‌شود و) در هم فرو می‌رود. اما (بعد از مدتی) می‌خشکد به گونه ای که بادها آن را به هر سو پراکنده می‌کنند؛و خداوند به هر چیز تواناست». [۴] ص: ۶۰۸ این مثال برای کسانی است که مراحل مختلف عمر خود (کودکی وجوانی و پیری) را طی می‌کنند؛ولی بسیارند کسانی که چنین امری نصیبشان نمی شود و در مراحل ابتدایی یا میانه به دلایل مختلفی چشم از جهان برمی بندند. اینکه می‌فرماید: دنیا ناپایداری و بی اعتباری خود را برای تو شرح داده، منظور به زبان حال است که تعبیر گویای آن در کلام دیگری از امام علیه السلام آمده است؛آن گاه که دید انسان غافل یا ریاکاری به مذمت دنیا پرداخته و از فریبندگی دنیا سخن می‌گوید امام علیه السلام می‌فرماید: «أَیُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْیَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِیلِهَا... مَتَی غَرَّتْکَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِکَ مِنَ الْبِلَی أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِکَ تَحْتَ الثَّرَی ؛ ای کسی که دنیا را نکوهش می‌کنی و خودت فریفته دنیا شده ای و اباطیل دنیا تو را فریفته... چه زمان دنیا تو را فریب داده (و با چه وسیله ای) آیا به استخوان‌های پوسیده پدرانت در زیر خاک و یا خوابگاه مادرانت (در درون قبرها) ».

غرق نعمت‌های مادی و زر و زیور و عابدان درهم و دینارند و برای به دست آوردن دنیا گاه آتش جنگ به پا می‌کنند و گاه سلاح‌های کشتار جمعی ساخته و به قیمت گزاف در اختیار این و آن قرار می‌دهند و آنها را به جان هم می‌اندازند. دنیا بازیچه آنهاست و آنها هم بازیچه دنیا و به همین دلیل، خدا و روز حساب و برنامه‌های آخرت را به کلی فراموش کرده اند. امام علیه السلام، فرزند دلبندش را هشدار می‌دهد که خود را از این چهار گروه دور دارد؛نه فقط فرزند امام علیه السلام بلکه همه انسان‌ها مخاطب کلام اویند. «عقول»در جمله «قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا» جمع عقل به معنای خِرَد است؛ولی بعضی آن را جمع عقال (پای بند شتران) دانسته اند که مفهوم جمله چنین می‌شود: آنها پای بندهای خود را گم کرده و به همین دلیل در بیابان زندگی سرگردانند؛ولی با توجّه به جمله بعد «وَ رَکِبَتْ مَجْهُولَهَا» معنای اوّل مناسب تر است. اضافه بر این، «عقول»جمع عقل است نه جمع عقال زیرا جمع عقال ص: ۶۱۲ «عُقل»بر وزن قفل و«عُقُل»بر وزن دهل است. به هر حال تقسیمی که امام علیه السلام برای اصناف دنیاپرستان و گروه‌های مختلف آن بیان فرموده، تقسیم بسیار جالبی است که انسان را برای تشخیص آنها و دوری از آنها بیدار و آگاه می‌سازد: ۱. گروه غوغاگران و صاحبان رسانه‌های گمراه کننده. ۲. گروه درندگانی که برای به دست آوردن منابع دنیا با هم در نبردند. ۳. گروه بردگانی که برای رسیدن به مال و مقام، به هر ذلتی تن در می‌دهند. ۴. گروه هوس ران و عیّاش که عقل را رها کرده و در بیابان زندگی سرگردانند؛ خدای آنها زر و سیم و هدفشان عیش و نوش است. ص: ۶۱۳

[۱] به گفته شاعر عرب: هی الدنیا تقول لمن علیها حذار حذار من بطشی و فتکی فلا یغررکم حسن ابتسامی فقولی مضحک و الفعل مبکی «دنیا با صراحت و آشکارا به اهلش می‌گوید: بر حذر باشید بر حذر باشید از حمله و مرگ غافلگیرانه من. تبسم‌های طولانی من شما را نفریبد، سخنانم خنده آور است و اعمالم گریه آور». [۲] آری زرق و برق دنیا نشاط آور است؛ولی هنگامی که به عمق آن دگرگونی ها، بی وفایی‌ها و ناپایداری‌های آن بیندیشیم چیزی جز گریه نخواهد داشت. آن گاه امام علیه السلام در یک تقسیم بندی حساب شده، اهل دنیا را به چهار گروه ص: ۶۰۹ تقسیم می‌کند و می‌فرماید: «جز این نیست که دنیاپرستان همچون سگ‌هایی هستند که پیوسته پارس می‌کنند (و برای تصاحب جیفه ای بر سر یکدیگر فریاد می‌کشند) یا درندگانی که در پی دریدن یکدیگرند، در برابر یکدیگر می‌غرند، و زوزه می‌کشند، زورمندان، ضعیفان را می‌خورند و بزرگ ترها کوچک ترها را مغلوب می‌سازند یا همچون چهارپایانی هستند که دست و پایشان (به وسیله مستکبران) بسته شده (و بردگان سرسپرده آنهایند) و گروه دیگری همچون حیواناتی هستند رها شده در بیابان (شهوات) »؛ (فَإِنَّمَا أَهْلُهَا کِلَابٌ عَاوِیَةٌ [۱]، وَ سِبَاعٌ ضَارِیَةٌ [۲]، یَهِرُّ [۳] بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ، وَ یَأْکُلُ عَزِیزُهَا ذَلِیلَهَا، وَ یَقْهَرُ کَبِیرُهَا صَغِیرَهَا، نَعَمٌ [۴] مُعَقَّلَةٌ [۵]، وَ أُخْرَی مُهْمَلَةٌ). [۶] به راستی تقسیمی است بسیار جالب و دقیق، زیرا: گروهی از مردم دنیا همچون سگانی هستند که کنار جیفه ای آمده اند و هر کدام سعی دارد جیفه را در اختیار خودش بگیرد، پیوسته بر دیگری فریاد می‌زند و با فریادش می‌خواهد او را از جیفه دور سازد. نمونه روشن آن همان ثروتمندان از خدا بی خبری هستند که پیوسته سعی دارند ثروت بیشتری را تصاحب کنند و دیگران را از آن دور سازند؛گاه بر سر آنها فریاد می‌کشند گاه به دادگاه‌ها متوسل می‌شوند و از طریق وکلای مزدور و پرونده سازی به تملک اموال دیگران می‌پردازند. در میان دولت‌ها نیز گاه چنین رقابتهایی وجود دارد که از طریق جنگ سرد و تبلیغات پر حجم دروغین سعی می‌کنند بازارهای مصرف دنیا را در ص: ۶۱۰ اختیار خود بگیرند. گروهی از مردم دنیا که نمونه آن در عصر ما دولت‌های نیرومند و زورگو هستند (یا ثروتمندانی که از آنها پشتیبانی می‌کنند) پیوسته در رقابتی ناسالم تلاش و کوشش می‌کنند که منابع ثروت را از چنگال یکدیگر بربایند و برای رسیدن به مقصود خود گاه جنگ‌های خونینی به را بیندازند که هزاران انسان بی گناه در آن به خاک و خون کشیده می‌شوند و شهرها و آبادی‌ها را ویران می‌سازند. آری این گرگانِ خون خوار بر سر جیفه دنیا پیوسته می‌غرند و زوزه می‌کشند و آنها که نیرومندترند ضعیفان را پایمال می‌کنند و آنها که بزرگ ترند کوچک ترها را نابود می‌سازند. بنابراین گروه سوم گروه بی دست و پایی هستند که برای تحصیل متاع دنیا به هر ذلتی تن در می‌دهند و اسیر و برده جهان خواران می‌شوند در حالی که گروه چهارم همچون حیوانات سرکشی هستند که در بیابان به هر سو می‌روند و به تعبیر امام علیه السلام در ادامه این سخن: «عقل خود را گم کرده (و راه‌های صحیح را از دست داده اند) و در طرق مجهول و نامعلوم گام گذارده اند آنها همچون حیواناتی هستند که در وادی پر از آفتی رها شده و در سرزمین ناهمواری به راه افتاده اند»؛ (قَدْ أَضَلَّتْ عُقُولَهَا، وَ رَکِبَتْ مَجْهُولَهَا سُرُوحُ [۱] عَاهَةٍ [۲] بِوَادٍ وَعْثٍ). [۳] سپس می‌افزاید: «نه چوپانی دارند که آنها را به راه صحیح هدایت کند و نه کسی که آنها را به چراگاه مناسبی برساند (در حالی که) دنیا آنان را در طریق نابینایی به راه انداخته و چشم هایشان را از دیدن نشانه‌های هدایت برگرفته در نتیجه در وادی حیرت سرگردان شده و در نعمت‌ها و زرق و برق‌های دنیا غرق ص: ۶۱۱ شده اند، دنیا را به عنوان معبود خود برگزیده و دنیا نیز آنها را به بازی گرفته و آنها هم به بازی با دنیا سرگرم شده اند و ماورای آن را به فراموشی سپرده اند»؛ (لَیْسَ لَهَا رَاعٍ یُقِیمُهَا، وَ لَا مُسِیمٌ [۱] یُسِیمُهَا، سَلَکَتْ بِهِمُ الدُّنْیَا طَرِیقَ الْعَمَی، وَ أَخَذَتْ بِأَبْصَارِهِمْ عَنْ مَنَارِ الْهُدَی فَتَاهُوا [۲] فِی حَیْرَتِهَا، وَ غَرِقُوا فِی نِعْمَتِهَا، اتَّخَذُوهَا رَبّاً، فَلَعِبَتْ بِهِمْ وَ لَعِبُوا بِهَا، وَ نَسُوا مَا وَرَاءَهَا). این همان گروهی هستند که در هر زمان به خصوص در دنیای امروز وجود دارند؛ جهان را جولانگاه خود قرار داده و همه جا را به فساد می‌کشند؛علاقه بی حد و حصر به مال و ثروت و جاه و مقام، چشم آنها را از دیدن حقایق کور کرده و گوش آنها را برای شنیدن سخن حق کر کرده است.

نهج البلاغه خوانی

تفسیر سوره مبارکه#توبه_آیه۹۲ استماع این آیات شریفه به نیابت از شهید 🌸 سید مجتبی ابوالقاسمی🌸

حکمت ۷۸ و از سخنان آن حضرت است، چون مردی از اهل شام از او پرسید: آیا رفتن ما به شام، قضا و قدر خداوند است؟ امام با کلمات طولانی پاسخ او را داد که گزیده‌اش چنین است واى بر تو! شاید قضاء لازم و قدر حتم را گمان کرده‌اى اگر چنین بود پاداش و کیفر باطل بود بشارت و تهدید هم ساقط می‌شد خداوند بندگان خود را از آنجا که اختیار داشتند فرمان داده است ونهى کرده تا بترسند احکام آسانی را واجب کرد و چیز دشواری را تکلیف نفرمود در برابرعمل اندک،پاداش‌هاى بسیار داده است و از روی ناتوانی مغلوب معصیت کاران نشده است و خداوند به اکراه اطاعت کرده نمی‌شود پیامبران را به بازی نفرستاد و کتاب را براى بندگان بیهوده فرو نفرستاده است و نه آفرینش آسمان‌ها و زمین و آنچه میان این دو است به باطل نبوده است این گمان کسانى است که کافر شدند واى بر آنان که کافر شدند از آتش دوزخ. الحکمة ۷۸ وَ مِنْ كَلاَمٍ لَهُ علیه السلام لِلسَّائِلِ الشّامِيِّ لَمّا سَاَلَهُ: اَكانَ مَسِيرُنا إِلَى الشّامِ بِقَضاءٍ مِنَ اللَّهِ وَ قَدَرٍ؟ بَعْدَ كَلامٍ طَوِيلٍ هَذا مُخْتارُهُ: وَيْحَكَ! لَعَلَّكَ ظَنَنْتُ قَضَاءً لاَزِماً، وَ قَدَراً حَاتِماً وَ لَوْ كَانَ ذلِكَ كَذلِكَ لَبَطَلَ الثَّوَابُ و الْعِقَابُ، وَ سَقَطَ الْوَعْدُ وَ الْوَعِيدُ إِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ أَمَرَ عِبَادَهُ تَخْيِيراً، وَ نَهَاهُمْ تَحْذِيراً، وَ كَلَّفَ يَسِيراً، وَ لَمْ يُكَلِّفْ عَسِيراً، وَ أَعْطَى عَلَى الْقَلِيلِ كَثِيراً، وَ لَمْ يُعْصَ مَغْلُوباً، وَ لَمْ يُطَعْ مُكْرِهاً، وَ لَمْ يُرْسِلِ الانْبِيَاءَ لَعِباً، وَ لَمْ يُنْزِلِ الكتابَ لِلْعِبَادِ عَبَثاً، وَ لاَ خَلَقَ السَّماوَاتِ وَ الاَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا بَاطِلاً، ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا، فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النّارِ. saying 78 A man inquired from Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) saying, “Was our going to fight the Syrians destined by Allah?” Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) detailed his reply, a selection from which is here: Woe unto you! You take it as a final and unavoidable destiny (according to which we are bound to act). If it were so, there would have been no question of reward or chastisement and there would have been no sense in Allah’s promises or warnings. (On the other hand) Allah, the Glorified One, has ordered His servants to act according to their free will and has cautioned them (from evil) to fear. He has placed easy obligations on them and has not put heavy obligations. He gives them much (reward) in return for little action. He is disobeyed, not because He is overpowered. He is obeyed but not by force. He did not send prophets just for fun. He did not send down the Book for the people without a purpose. He did not create the skies, and the earth and all that is in between them in vain. That is the imagination of those who disbelieve: “... then woe unto those who disbelieve because of the fire” (Holy Quran, 38: 27).

گاهی اینقدر درگیر روز مرگی و دنیا می‌شویم که از بعد انسانی و ملکوتی خود غافل می‌شویم... سنگین می‌شویم گرفته و کدر می‌شویم... از یاد خدا خالی‌ می‌شویم ... ناکام و مضطرب می‌شویم اینجاست که باید از خداوند تغسیل روح بخواهیم ... که وجود کدر شده ی ما را بشوید ... این شستشو دو چیز لازم دارد ۱.حب الله ۲.اشک نیمه شب‌ و هر دوی اینها موهبت الهیست او باید بِکِشَد او باید بخواهد... برای اینکه شامل این موهبت بشویم در طول روز با خدا معامله کنید ... مثلا : خدایا با عشق تو به فلان بنده ات کمک میکنم ... خدایا به عشق تو چشمم رو مهار میکنم خدایا به عشق تو دائم الوضو میشوم... یا... اینجاست که خدا برای تو جبران می‌کند عشق می‌دهد نورانیت و صفای قلب میدهد‌‌‌... حرارت و جذبه میدهد ... خضوع و خشوع میدهد‌... سبکی و لذت میدهد... التماس دعا