انسان از صبح که بلند می‌شود و پای درس و کلاسی می‌رود، در همان حال حواسش به این باشد که این استاد که دارد صحبت می‌کند، کیست؟ از کجا آمده؟ چه شده که ما آمده‌ایم این‌جا و او برای ما صحبت می‌کند؟ چقدر خرج شده در زمین و آسمان تا این کلاس برپا شده؟ بنابراین باید قدر این کلاس دانسته شود به این صورت‌که آن‌را نعمت الهی بدانیم. ولذا باید «بسم الله الرحمن الرحیم» او را وارد کلاس بکند. وقت خروج، «الحمد لله رب العالمین» از درون و عقل و قلبش تراوش کند؛ چرا که این استاد، نیم ساعت، یک ساعت تنفس کرد از نفسی که خدا به او داد؛ پس ما مهمان خدا بودیم، تحت تعلیم خدا بودیم، ولو این‌که استاد خودش نداند. این روش اقلّ اقلّ زندگی طلبگی است: به فکر فرورفتن و هیچ‌گاه از این فکر خارج نشدن! #آیت‌الله_خسروشاهی #تفکر_توحیدی #حضور @sooyesama