💠 منافات عزاداری بر اهل بیت (علیهم السلام) با صبر سؤال: آیا توصیه آيات و روايات به صبر در برابر مصائب، با برگزاری مجلس عزاداری و گریه شیعیان بر امام حسین (علیه السلام) منافات دارد؟ 📝 پاسخ: 🔹با نگاهی به آیات و روایات می توان دریافت مراد از صبر در حوادث ناگوار، گریه و عزاداری نکردن نیست بلکه منظور جزع و فزع و اظهار سخنان بیهوده و باطل و اظهار نارضایتی نسبت به قضا و قدر الهی است، چنانکه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در مصیبت فرزندش، ابراهیم، به شدت گریه می کرد و در مقابل اعتراض اصحاب فرمود: «این گریه خشم و نارضایتی نیست بلکه گریه رحمت و رافت است و کسی که رحم نکند مورد رحمت واقع نمی شود.» (1) لذا عزاداری و گریه ای که از روی خشم نسبت به قضای الهی باشد مخالف صبر است اما گریه عاطفی که نشانه محبت و دلرحمی انسان است مصداق صبر نکردن نیست. 🔹برگزاری مجلس عزا عامل تسلی دل غم ديدگان است فلذا در روایات توصیه شده پس از مرگ مسلمان، سایر مسلمانان جمع شده، به بازماندگانش تسلی داده، آنان را به صبر توصیه کنند و برای از دنیا رفته، قرآن تلاوت کرده و درخواست آمرزش نمایند. 🔹کارکرد دیگر برگزاری مجلس عزا بزرگداشت یاد و خاطره شهدا، علما و اندیشمندانی است که با نثار جان خود جامعه اسلامی را حیات دوباره می بخشند، به ویژه شخصیتی همچون امام حسین که به خاطر ویژگی های خاصی که داشت روایت های متعددی برای بزرگداشت هر ساله حماسه ایشان وارد شده که نشانگر عدم منافات این مجالس با توصیه به صبر می باشد. 🔹مراسم و عزای امام حسین (علیه‌السلام)، یک حرکت دینی- سیاسی و اعتراض بر قاتلان و طرفداران آنها در تمام تاریخ می باشد تا هم نهضت حسینی و اهداف قیام آن حضرت همچنان در میان مسلمانان زنده بماند و هم جنایات یزید و هواداران او بر کسی پوشیده نگردد و این حوادث به شاخصی برای تشخیص حق از باطل تبدیل شود. 📚 پی نوشت: 1⃣. محمد باقر مجلسي، بحارالانوار ، (بيروت، داراحياء التراث العربي، چاپ سوّم) 1403 هـ 1983، ج 79، ص 90 ، ذيل روايت 43. پاسخ کامل در لینک زیر: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9440/ 🆔 @spasokh

💠 جنگ امام حسین (علیه‌السلام) در ماه حرام شبهه: با اینکه محرم جزء ماه هاي حرام است، چرا امام حسين (علیه‌السلام) در اين ماه جنگ کرد؟ 📝 پاسخ: پيش از اسلام در ميان ماه هاي قمري، چهار ماه (رجب، ذي القعده، ذي الحجه، محرم) ماه حرام نامیده می شد که در آن بر طبق سنت حتي در جاهليت جنگ و خون ريزي حرام و پيکار در آن زشت شمرده مي شد و هر قبيله اي هم که با هم جنگ داشتند، مانند: اوس و خزرج که 120 سال با هم نزاع و پيکار مي کردند، در اين چهار ماه متارکه مي کردند. از طرفی اسلام نیز بر این حرمت مهر تایید زد و جنگ در این چهار ماه را حرام اعلام نمود مگر اینکه دشمنان حرمت این ماه را شکسته و وارد جنگ شوند که در نتیجه مسلمانان حق مقابله به مثل با آنها را دارند و کار حرامی صورت نگرفته است.(1) 🔹در جریان حوادث مرتبط با شهادت امام حسین، امام (علیه‌السلام) که پس از امتناع از بیعت یزید به مکه رفته بود، به منظور جلوگیری از ریخته شدن خونش در ماه حرام، در روز هشتم ذی الحجه مکه را به سمت کوفه ترک کرد، اما یزیدیان، راه وی را در دوراهی کوفه بسته و او را به کربلا هدایت کردند و به دستور ابن زیاد آماده جنگ با امام شدند، در این میان امام حسین (علیه‌السلام) برای حفظ حرمت ماه حرام، طی نامه ای به عمر بن سعد، آیات مربوط به ممنوعیت جنگ در این ماه ها را متذکر شد، اما این هشدارها در وی اثر نکرد و در روز عاشورا نه تنها وارد جنگ با امام حسین (علیه‌السلام) شد بلکه اعلام کرد که آگاه باشید که من اولین کسی هستم که تیر به لشکر حسین (علیه‌السلام) انداختم. 👌از این روی آنکه در کربلا حرمت ماه حرام را شکست و وارد جنگ شد لشکر یزید بود و امام حسین ع به دلیل اینکه در حال دفاع بود عملش مطابق با نص قرآنی و فاقد هر گونه اشکالی بود. 📚 پی نوشت: 1⃣ بقره/194. پاسخ کامل در لینک زیر: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9441/ 🆔 @spasokh

💠آگاهی امام حسین (علیه‌السلام) از شهادت شبهه: آگاهي امام حسين (علیه‌السلام) از شهادتش در كربلا، چگونه با آيه «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ» توجيه مي‌شود؟ 📝 پاسخ: روایت های متعددی حاکی از آن است که پیامبران گذشته، پیامبر اسلام، حضرت علی (علیه‌السلام) و حتی خود امام حسین (علیه‌السلام) از واقعه کربلا خبرداده اند. از این روی در اینکه امام حسین (علیه‌السلام) خبر داشتند که پایان کار ایشان با شهادت خواهد بود تردیدی نیست. با این حال، امام حسین (علیه‌السلام) در ماجرای کربلا بر اساس علم طبیعی خویش حرکت کردند، با یزید بیعت نکردند، به مکه رفتند، بر طبق احتمالی که در مورد احتمال ترورشان در موسم حج می دادند روز هشتم ذی الحجه از مکه خارج شدند و با توجه به دعوت کوفیان به سمت کوفه و نه کربلا حرکت کردند، اما روند حوادث به گونه ای شد که ایشان را به کربلا کشاند. بر این اساس روند حرکت امام از مدینه تا کربلا، صرفا بر اساس علم غیب نبوده و قابل محاسبه منطقی و عقلانی بوده است که توجه به آن اصل شبهه را از بین می برد. با این حال حتی اگر امام حسین (علیه‌السلام) بر اساس علم غیب و آگاهی به شهادت، به کربلا رفته باشد باز هم عمل ایشان انداختن جان خود در هلاکت نمی باشد زیرا: 🔹«القاء جان در هلاکت» در آیه 195 سوره بقره شامل کسانی که با ایثار و فداکاری در راه اسلام به شهادت می رسند نمی باشد، چون در این دنیا اهداف مقدسی وجود دارد که جان انسانها در برابر آن ارزشی ندارد همچون دین و حتی کسانی که اینگونه مسیر شهادت را بر می گزینند بر طبق آیات قرآنی دارای اجر عظیمی نزد پروردگار هستند.(1) 🔹 هلاکت مرگ بدون دلیلی است که باعث می شود تا انسان هم در این دنیا و هم جهان آخرت متضرر شود و مورد نکوهش همگان نیز قرار می گیرد ولی شهادت سرمایه ای است که طی آن اگر چه حیات زودگذر دنیوی را از دست می دهد اما هم حیات جاوید آخرت را می خرد و هم در دنیا به الگو و سرمشق برای انسانها تبدیل می شود. 🔹از جهت بعد توحیدی، تمام جهان هستی ملک پروردگار است و تمام دستورات او مصلحتی دارند و از این روی اگر پروردگار متعال به فردی اذن شهادت داده باشد، عمل به این دستور و اذن، نه تنها هلاکت نیست بلکه حیات جاوید و مطابق با امر پروردگار است. 📚 پی نوشت: 1⃣ (نساء/100) پاسخ کامل در لینک زیر: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9442/ 🆔 @spasokh

#امامت_امام_سجاد_علیه_السلام 📝شبهه: اگر حضرت علي اكبر (علیه‌السلام) از صحنه كربلا زنده بيرون مي آمد به خاطر شباهت هایی که با پیامبر صلی الله علیه و آله داشتند به مقام امامت می رسیدند و مانع از امامت امام سجاد (علیه‌السلام) مي گرديد. پاسخ: 1⃣ امامت ادامه رسالت است و همانطور كه نبوت يك مقام و منصب الهي است و امكان ندارد مثلا فردي از طريق گزينش مردم به مقام نبوت برسد، امامت نيز مقامي الهي است و تنها از طریق نصب الهی تعیین می گردد[1] چرا که نبی و امام باید معصوم باشند و تشخیص معصوم نیز فقط توسط خداوند متعال صورت می گیرد حتی بنا بر روایات، اختیار انتخاب امام در دست ائمه نیز نمی باشد[2] بلکه این امر به وسیله خداوند متعال به رسولش و از طریق او به امام علی (علیه‌السلام) ابلاغ شده و هر امامی نیز آن را به امام بعد ابلاغ می کند؛[3] بر این اساس است که در کتاب شریف اصول کافی، علاوه بر تصریح به انتصابی بودن امامت، روایات مربوط به تصریح هر امام به امام برگزیده بعد از خود از جانب پروردگار نیز بیان شده است؛ از جمله این موارد وصیت امام حسین (علیه‌السلام) در مورد امامت حضرت سجاد (علیه‌السلام) می باشد. [4] 2⃣ حضرت علی اکبر علیه‌السلام از مقام و منزلت ارجمندی برخوردار بودند واز جهات خلقیات و شکل و شمائل نیز بسیار شبیه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بودند اما این بدین معنا نیست که ایشان معصوم و افضل هم بوده باشند؛ امام سجاد علیه‌السلام هم معصوم بودند و هم به لحاظ علم امامت و سایر ویژگی های لازم برای امامت افضل از حضرت علی اکبر علیه‌السلام بودند چنانکه در روایات وارده به عنوان جانشین امام حسین (علیه‌السلام) از او نام برده شده بود. از این روی حضرت علی اکبر (علیه‌السلام) حتی اگر در کربلا شهید نمی شد باز هم امام چهارم، امام سجاد (علیه‌السلام) بودند. پی نوشت: 1. سبحاني، جعفر، الهيات و معارف اسلامي، ص 352. 2.صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ج 1، ص 422. 3. ر.ك: همان، ص 439، باب 22. 4. کلینی،محمد بن بعقوب،اصول کافی،اسوه،سوم،1375، ج2،ص360-388. پاسخ کامل در لینک زیر: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9443/ 🆔 @spasokh

📝شبهه چرا بعد از پذيرش دين اسلام حق خروج از آن را نداشته و به عنوان مرتد مجازات مي شويم؟ آیا این با آزادی عقیده منافات ندارد؟ پاسخ 1⃣ از منظر اسلام، پذیرش عقیده از روی اجبار امکان پذیر نمی باشد چرا که دین امری قلبی و درونی است و از این روی كساني نزد خداوند، دين دار و مؤمن محسوب مي شوند كه قلباً دين را پذيرفته، در درون خود به آن اعتقاد داشته باشند و تنها در اختيار خود فرد است كه چيزي را از لحاظ قلبي رد يا قبول كند. از این روی مسلمان ها با اختیار خودشان دین را می پذیرند. 2⃣ با وجود آزادی پذیرش دین، به منظور حفظ مرزهای اعتقادی و جلوگیری از سوء استفاده دشمنان و متزلزل شدن بنیان های دینی مردم، اسلام خروج از دین را ممنوع ساخته است و این اصلی است که یک فرد مسلمان به هنگام پذیرش دین، از آن مطلع بوده و با پذیرش آن وارد اسلام می شود و در نتیجه باید به لوازم آن نیز معتقد باشد که از جمله آنها ممنوعیت خروج از اسلام پس از پذیرش اولیه آن است. 3⃣با وجود ممنوعیت ارتداد، اگر کسی از اسلام خارج شده و عقاید خود را تغییر دهد ولی این عقاید را آشکار نکند احکام ارتداد شامل وی نمی شود، همچنین كساني كه در حال تحقيق باشند نیز مشمول حكم ارتداد نيستند حتي اگر نتيجه تحقيق آنها بازگشت از اسلام و گرايش به آيين ديگري باشد مشروط بر اينكه سخني برخلاف اسلام نگويند. بر این اساس اگر مسلمانی بر فرض محال، با تحقیق کامل به حقانیت دینی غیر از اسلام پی ببرد نزد خدا معذور است، لکن حق ابراز و تبلیغ و انتشار عقیده خود را ندارد. زیرا این امر زمینه ساز تجاوز به مرزهای عقیدتی و فکری اسلام است و اسلام به منظور حفظ امنيت داخلي جامعه اسلامي و جلوگيري از نفوذ بيگانگان و نامحرمان در حريم اعتقادات ديني مردم، مجازات سنگینی برای مرتدینی که به تبلیغ عقاید خود می پردازند در نظر گرفته است. پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9444/ 🆔 @spasokh

📝شبهه نصف بودن دیه زن نسبت به ديه مرد ظلم به زن و نشانه ارزش پایین زن در اسلام است. پاسخ 1⃣ دیه بر خلاف عنوان فارسی آن، «خون بها» نمی باشد، چرا که ارزش انسان، بسیار فراتر از قیمتی است که به عنوان دیه در نظر گرفته می شود، فلذا برای خون انسان نمی توان بهایی در نظر گرفت. نقش دیه این است که از یک سو جنبه بازدارندگی برای جلوگیری از تکرار جنایت دارد و از سوی دیگر، جبران کننده خسارت اقتصادی وارده به خانواده مقتول می باشد. 2⃣ از آنجایی که از یک طرف، در نظام حقوقی اسلام، مرد مسئول تامین معیشت خانواده می باشد و صدمه به او بیش از صدمه به زن، باعث خسارت به اقتصاد خانواده می شود و از جانب دیگر حكم شرعي و قانوني با توجه به وضع غالب تعيين ميشود كه بر اساس آن، مرد تأمين كننده هزينه خانواده و داراي نقش مؤثرتر در وضع اقتصادي و مالي است لذا دیه مرد باید بیشتر از زن باشد، به ویژه اینکه با توجه به تفاوت های روحی و جسمی زن و مرد و نیز خشن و مشقت بار بودن برخی کارها، انجام آن ها خارج ازتوان زنان می باشد و در سایر کارها نیز به دلیل منافات با مسئولیت های مادری و فرزندآوری و نیز مشکلات اجتماعی ناشی از برهم خوردن وضع غالب موجود در درازمدت، بهتر است همین وضع غالب محفوظ شود. 3⃣ با توجه به اینکه تفاوت گذاری میان دیه زن و مرد، بر اساس ارزش زن و مرد محاسبه نمی شود و صرفا جنبه اقتصادی دارد، لذا دیه بالای مرد به معنای ارزش بالای مرد نسبت به زن نمی باشد و در اسلام، از نظر بعد انساني و الهي و ارزشي، تفاوتي بين زن و مرد وجود ندارد. پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9445/ 🆔 @spasokh

#معرفی_کتاب📘 نام کتاب: «شبهات و ردود حول القرآن الکریم» مؤلف: آیت الله محمدهادی معرفت ناشر: قم، موسسه فرهنگی انتشاراتی التمهید 👈این کتاب پاسخ گوی معروف ترین شبهات در مورد قرآن است که از یک مقدمه و پنج بخش تشکیل شده است. 📖 بخش اول به پاسخ شبهه ی مشهور شرق شناسان مبنی بر وجود مصادری برای قرآن پرداخته است. 📖بخش دوم پاسخ به شرق شناسان و روشنفکران مسلمان داخلی متأثر از آنها درباره ی ورود عناصری از فرهنگ باطل عرب جاهلی به قرآن است. 📖بخش سوم ضمن تأکید بر عدم وجود اختلاف و تناقض در آیات قرآن یکی از ابعاد اعجاز قرآن را مورد بحث قرار داده است. 📖بخش چهارم، موارد ادعا شده در قرآن که مخالف با مستندات علمی، تاریخی و یا ادبیات است به بحث گرفته شده است. 📖و بخش پنجم بر واقعی بودن قصص قرآن تأکید دارد. 🔹ضمنا این کتاب توسط چند تن از شاگردان ایشان در دانشگاه علوم اسلامی رضوی تحت عنوان «نقد شبهات پیرامون قرآن کریم» به فارسی برگردانده و چاپ شده است. 🆔 @spasokh

#اجرای_حدود_الهی_در_ایران 📝شبهه ایران کشوری اسلامی نیست و الا مثل برخی کشورها که ما آنها را «ظاهرا اسلامی» می نامیم حدود اجرا می شد. پاسخ 1⃣ هدف بسیاری از نظام های کیفری، پیشگیری از وقوع جرم است و در نفس وجود قوانین کیفری همانند اجرای کیفر، این جنبه پیشگیری وجود دارد؛ از مجموع قوانین و مقررات کیفری اسلام می توان استنباط نمود که هدف اصلی از قوانین، بازداشتن مجرم است. (1) 2⃣علاوه بر جنبه پیشگیرانه داشتن قوانین اسلامی، براي اجراي مجازات قاعده‌اي وجود دارد به نام قاعده درء، بدین مفهوم كه درصورت وجود شك و ترديد در اثبات یکی از جرایم مستوجب حد، قاضي نمي‌تواند مجازات حدّ را اجرا نمايد؛ يعني براي اجراي مجازات و حكم الهي يقين صد درصد لازم است. به عنوان مثال در ماده 198 قانون مجازات اسلامي 16 شرط براي تحقق جرم سرقت كه مستوجب قطع ید باشد، ذکرشده است. در غیر این موارد قاضی سلطه ای در قطع عضو که نوعی ولایت بر بدن مجرم است ندارد. 3⃣در نظام كيفري اسلام، در كنار عدالت، دو عنصر ديگر وجود دارد كه موجب انعطاف‌پذير شدن عدالت كيفري شده است و آن دو «توبه» و «عفو» است ازاین‌رو ارتكاب جرم لزوماً به مجازات منتهي نخواهد شد و ممكن است مجرم با توبه يا عفو از كيفر رهايي پيدا كند. 4⃣در جمهوري اسلامي ايران، اگر تمام شرايط موجود باشد دادگاه حكم الهي را جاري مي‌كنند، هرچند ممكن است حكم درملأعام نباشد و مردم از اجرای آن باخبر نشوند. پی نوشت: 1. خسروشاهي، قدرت الله و مصطفي دانش پژوه، فلسفه ی حقوق، قم انتشارات مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني، 1378، ص 222. پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9446/ 🆔 @spasokh

#تألیفی_بودن_قرآن 📝شبهه قرآن، کتابی است فاقد وحدت موضوع که همه چیز مثل داستان، تاریخ، قانون و پیش بینی علمی دارد اما هیچ یک از اینها نیست لذا کتابي بدون موضوع است، در نتیجه معجزه نبوده و حتي در حد يک کتاب معمولي هم معتبر نيست. پاسخ 1⃣ موضوع قرآن بر اساس آیات، هدایت انسان ها به سبک زندگی توحیدی است(بقره/185) و از این رو بر خلاف کتابهای بشری که با اهداف جزئی نوشته می شوند، به همه‌ی موضوعاتی که برای هدایت انسان تا قیامت مفید و لازم بوده، پرداخته است و در این راستا از هر آنچه که به این هدف کمک می کند همچون داستان، اشاره به اسرار علمی، پیش بینی ها، شرح پیشینیان و ... بهره گرفته است و اگر در این مسیر برخی مباحث علمی را گذرا و ناقص مطرح کرده است بدین دلیل بوده که آن موارد ربطی به هدف هدایت نداشته است. 2⃣ معجزه کاری است که فرد مدعی نبوت آن را انجام می دهد و دیگران عادتا از انجام آن ناتوانند، از سویی پیامبر اسلام شخصی بود که دو سوم عمر خود را به صورت عادی در میان مردم زندگی کرده بود و تا آن زمان سخنی که ناشی از برتری وی بر سایر مردم از نظرعلم و آگاهی باشد از وی شنیده نشده بود، اما وقتی ناگهان کلمات و حقایقی را بر زبان جاری می سازد که بزرگان علم و ادب در برابرش زانو می زنند، در واقع کاری خارق العاده انجام داده و عمل او معجزه می باشد. 3⃣قرآن از جهت های مختلفی معجزه به شمار می آید همچون فصاحت و بلاغت، آموزه‌های توحیدی ژرف، توصیف پاره‌ای از پدیده‌های طبیعی که امروزه پس از کاوش‌های فراوان برای انسان کشف شده است، اخبار غیبی از رویداهای آینده، عدم اختلاف در مبانی و مطالب و ...، از طرفی چون هیچ کتابی را در دنیا نمی توان یافت که به این حد از جامعیت، شیوایی، ایجاز در عین گویایی، اتقان و استواری در مبانی و احکام باشد لذا از این منظر هم فراتر از هر کتابی بوده و معجزه به شمار می آید. پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9447/ 🆔 @spasokh

#امام_به_عنوان_الگوی_ایمانی 📝شبهه در روز غدیر، امام علی (علیه السلام) نه به عنوان پیشوای سیاسی مردم بلکه به عنوان الگوی ایمانی و دوست پیامبر معرفی شد. پاسخ ماجرای غدیر خم، به صورت تواتر از طریق شیعه و سنی به دست ما رسیده به طوری که 110 صحابی و 84 تابعی آن را نقل کرده و علمای اهل سنت هم بدان اشاره کرده اند از جمله احمدبن حنبل، حاکم نیشابوری، ابن عساکر، فخر رازی، ثعلبی، حموینی، آلوسی، سیوطی، خوارزمی، سمهودی، متقی هندی، بلاذری و ... . منظور از «ولایت» در عبارت نبوی «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» که در غدیر نقل شده، ولایت عام است که شامل ولایت سیاسی می باشد و نه صرفا ولایت معنوی و یا دوستی زیرا: 1⃣ طبق نظر مفسران شیعه و سنی، آیه تبلیغ(مائده/67) در روز غدیر نقل شده که طبق آن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) باید چیزی را به مردم ابلاغ می کرد که عدم ابلاغ آن، معادل عدم ابلاغ رسالت بود که این مساله نمی توانست چند مساله فقهی و یا بیان دوستی با امام علی (علیه‌السلام) باشد، بلکه باید مساله مهمی همچون جانشینی باشد، چنانکه برخی مفسران همچون ابن عساکر و حبری بدان تصریح دارند، ضمن اینکه توصیه به دوستی امام علی (علیه‌السلام) یا معرفی او به عنوان الگوی ایمانی، مساله ای حساسیت برانگیز نبود که باعث نگرانی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) شده باشد و خداوند متعال بخواهدبه او قوت قلب دهد. 2⃣اینکه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) با پرسش «الست اولی بکم من انفسکم» ابتدا از مردم اقرار بر ولایت سیاسی اجتماعی خود می گیرد و آنگاه عبارت مشهور «من کنت مولاه ...» را بیان می کند حاکی از این است که ولایت در هر دو عبارت هم معنا هستند. 3⃣ فهم حاضران از این عبارت و پس از آن تبریک به امام برای انتصاب به خلافت و سروده شدن اشعار در این زمینه حاکی از معنای مشهور آن می باشد. 4⃣ مساله جانشینی امام علی (علیه‌السلام) فقط در غدیر مطرح نشده بود، بلکه از ابتدای بعثت به عناوین مختلف مطرح بود از جمله در حدیث یوم الانذار، حدیث منزلت، حدیث سفینه، حدیث ثقلین و ... که در کتب اهل سنت همچون صحیح بخاری، صحیح مسلم، سنن ابن ماجه، مسند ابن حنبل، سیره ابن هشام و ... اشاره شده است. 5⃣ سیره عقلا، سیره پیامبران پیشین و سیره خود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که حتی برای خروج یک روزه از مدینه، شهر را بی سرپرست رها نمی کرد، اقتضا دارد پیامبر اسلام وضعیت سیاسی اجتماعی بعد از خود را تعیین تکلیف کرده و مردم را درگیر مساله خلافت که تنش زا می باشد نکند. پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9448/ 🆔@spasokh

#فهرست_مطالب1 با سلام، تقدیم احترام و تشکر از همراهی شما گرامیان، لیست شبهاتی که تا کنون در این کانال قرار گرفته است تقدیم می گردد؛ در صورت تمایل مطالب گذشته را از طریق هشتک های مرتبط مطالعه بفرمایید: #تعدد_همسران_پیامبر #توسل #حقوق_زن #صله_رحم #تقلید #قصص_قرآن #خطابات_قرآن #توحيد #قصاص #کتابـضاله #امامت_امام_جواد_ع #تولد_امام_علی_ع #شاه_چراغ #قصاص_پدر #نظارت_استصوابی #مواضعـ_سیاسی_امامـکاظم_ع #ایمان_ابوطالب #دين_اسلام #بعثت #انتخابات_آزاد #حضرت_علی_اکبر_ع #مشارکت_مردم_در_انتخابات #مردانه_نبودن_قرآن #مبنای_ولایت_و_حکومت #حکومت_امام_صادق_ع #حجاب_اجباری #منافات_عزاداری_با_صبر #حرمت_جنگ_در_ماه_حرام #آگاهی_امام_از_شهادت #امامت_امام_سجاد_علیه_السلام #اسلام_و_آزادی_عقیده #اسلام_و_آزادی_عقیده #نصف_بودن_دیه_زن #اجرای_حدود_الهی_در_ایران #تألیفی_بودن_قرآن #امام_به_عنوان_الگوی_ایمانی 🆔@spasokh

#صفویان_و_تغییر_ماهیت_مذهبی_ایرانیان 📝شبهه از لحاظ تاریخی و جامعه‌شناختی، ریشه‌های مذهب تشیع به دوران صفویان می‌رسد؛ صفویان با پدیدآوردن مذهب تشیع و از طریق اعمال زور و خشونت، توانستند بر ایران مسلط شده و دامنه‌ حکومت خود را در تمام مناطق این کشور پهناور گسترش دهند. پاسخ 1⃣ هرچند صفویه نقش مهمی در گسترش مذهب تشیع در میان ایرانیان داشتند اما هرگز نمی‌توان پذیرفت که صفویه پایه‌گذار مذهب شیعه بوده‌اند زیرا بر اساس مدارک فراوان تاریخی، شیعه نهال کاشته شده پیامبر خدا(ص) بود. ورود آن به ایران با مهاجرت شيعيان، علويان و سادات در قرون نخستین بود و در مناطق و شهرهایی همانند: قم، تفرش، کاشان، طبرستان و نیز در منطقه جبل، خراسان، سیستان و ... ساکن بودند. برخی از یاران ائمه(ع) از همین شهرها بودند. همچنین برخی ائمه(ع) در برخی شهرها وکیل داشتند. به تدریج شهرها و افراد بیشتری به تشیع گرایش پیدا کردند. شیعیان مراسم ویژه داشتند: مناقب خوانی(مدیحه سرایی) برگزاری مراسم عاشورا، جشن غدیر، رسم انتظارفرج، نماز جمعه و ... . 2⃣ از بین همین شیعیان بود که علما و شعرا شیعی سربرآورده، بارگاه ائمه (ع) و مدارس شیعی ساخته و کتاب‌های معتبر شیعی تالیف شدند. در این راستا دولتهای شیعی، همانند: علویان طبرستان(250 - 316)، آل بویه(328 - 446) و نیز در دوره ایلخانی سلطان محمد خدابنده (703-716) باعث رشد و گسترش بیشتر تشیع گردیده و بستر را برای تشکیل دولت شیعی صفوی که حاکمانش در ابتدا صوفی مسلک بودند، آماده کردند، زیرا هیچ حکومتی بدون بستر اجتماعی مناسب، نمی¬تواند اقدامات مهمی همچون تغییر مذهب را در یک جامعه ایجاد کند.(چنانکه آل بویه نتوانست بساط حکومت عباسیان را برچیند). پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/9449/ 🆔@spasokh