eitaa logo
سبک زندگی دینی
124 دنبال‌کننده
5.5هزار عکس
1.4هزار ویدیو
22 فایل
آیدی ادمین: @mohammaddostmr
مشاهده در ایتا
دانلود
📌رابطه رزق حلال با محبت امیرمومنان علی علیه السلام روزی ، زعفرانی برای دُؤلی فرستاد. ابوالاسود حلوا را کنار گذاشته بود، اما دختر وی نادانسته انگشتی از آن را خورده بود. ابوالاسود به دخترش اعتراض کرد که چرا حلوای معاویه را خورده است؛ زیرا معاویه قصد دارد دل ما را از سیاه کند تا امیرمؤمنان (ع) از آن گرفته شود. دختربچه گفت: پدر جان، هنوز حلوا جذب بدن من نشده است. پاهایم را بگیر و من را وارونه کن تا آن را بالا بیاورم. ابولاسود چنین کرد و در قابل شعری گفت: «ای پسر هند! ایا با حلوای زعفرانی، میخواهی و خود را به تو بفروشیم؟ پناه بر خدا! چگونه این کار عملی خواهد شد، در حالیکه سرور ما امیرمؤمنان علی(ع) است.» 📚عباس قمی، الكنى والألقاب، ج1، ص10. 📚منتجب الدين بن بابويه، الاربعون حدیثا، ص81. .... امام صادق : شیعیان ما بر سه گروهند : ۱) محبیینی که محبت به ما در سراسر وجودشان قرار گرفته ، که اینان از "ما" هستند . ۲) آنانکه با ارتباط با ما در پی آراسته شدن هستند ، که زینت اینان خواهیم بود . ۳) کسانیکه با نام ما در پی استفاده مادی از مردمند ، که سر انجام این گروه فقر و فلاکت است.  قال ابوعبدالله الصادق (ع) : الشیعة ثلاث :محب واد فهو منا ، متزین بنا و نحن زین لمن تزین بنا، ومستاکل بنا الناس و من استأکل بنا افتقر. (بحارالانوار، ج۶۵ص ۱۵۳) ........ آزمایش قلب! امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: من وصیّ پیامبران هستم، من حزب خدا و رسول او هستم و آن گروه سركش و ياغى، حزب شيطانند. پس هركه دوست دارد حال خود را درباره محبّت ما بداند دلش را بيازمايد، اگر در قلب خود نسبت به كسى كه مردم را بر ضد ما مى شوراند احساس دوستى كرد، بداند كه خدا و جبرئيل و ميكائيل دشمن او هستند و خداوند دشمن كافران است. «أنَا وَصِيُّ الأَوصِياءِ، وأنَا حِزبُ اللّه ورَسولِهِ، وَالفِئَةُ الباغِيَةُ حِزبُ الشَّيطانِ، فَمَن أحَبَّ أن يَعلَمَ حالَهُ في حُبِّنا فَليَمتَحِن قَلبَهُ، فَإِن وَجَد فيهِ حُبَّ مَن ألَّبَ عَلَينا فَليَعلَم أنَّ اللّه َ عَدُوُّهُ وجَبرَئيلُ وميكائيلُ ، واللّه ُ عَدُوٌّ لِلكافِرينَ» 🔺أمالی طوسی، ص146 ................. اميرالمؤمنين علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام: ‌ ما دوستانی داریم که اگر آنها را قطعه قطعه کنیم جز بر دوستی و محبت آنان نسبت به ما افزوده نمی‌شود؛ و دشمنانی داریم که اگر عسل در گلوی آنها بریزیم جز بر دشمنی آنان نسبت به ما نخواهد افزود… إنَّ لَنا مُحبّین لَوْ قَطَعْنا الوٰاحِدَ مِنْهم إربًا إربًا مَا ازْدٰادوا إلّا حُبًّا؛ وَلَنٰا مُبْغِضیٖنَ لَوْ ألْعَقْناهُم العَسَل مَا ازْدٰادوا إلّا بُغْضًا… بحار الأنوار ۳۴/۲۶۷ ................ ولادت محبین اهل بیت علیهم السلام شیخ طوسی علیه الرحمه به سند صحیح از ثقات و اجلاء در تهذیب الاحکام نقل نموده است که امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَنْ وَجَدَ بَرْدَ حُبِّنَا فِي كَبِدِهِ فَلْيَحْمَدِ اللَّهَ عَلَى‏ أَوَّلِ‏ النِّعَمِ‏ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا أَوَّلُ النِّعَمِ قَالَ طِيبُ الْوِلَادَةِ»( هر كس که خنكاى محبّت ما را در دلش احساس كرد پس خداوند را بر نخستين نعمت سپاس گويد، گفتم: فدای سرتان بشوم چیست نخستين نعمت ؟ فرمودند: حلال زادگى. 📚 طوسی، «تهذيب الأحكام»،ج‏4، ص 143 📚 این روایت به اسناد و طرق مختلف دیگر نیز نقل شده است بنگرید به: برقی، «المحاسن»، ج1، ص139/ قاضی نعمان، «شرح الأخبار»، ج‏3 ص8 /صدوق، «الأمالي»، ص475/ صدوق، «معاني الأخبار»، ص161/ صدوق، «علل الشرائع»، ج‏1، ص141/ طوسی، «الأمالي»، ص456/ فتال نیشابوری، «روضة الواعظين»، ج‏2ص271/ عماد الدین طبری، «بشارة المصطفى لشيعة المرتضى»، ص176/ اربلی، «كشف الغمة في معرفة الأئمة»، ج‏1ص، 401 .............  ابو علقمه می گوید: پیامبر اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله بعد از نماز صبح رو به ما کرد و فرمود: اصحاب من! دیشب عمویم حمزه و برادرم جعفر (طیار) را در خواب دیدم. به آن دو نزدیک شدم و گفتم: «کدام عمل را برتر یافتید؟» پاسخ دادند: پدر و مادر ما فدایت، ما صلوات بر تو، تشنه را سیراب کردن و محبت علی بن ابی طالب علیه السلام را برترین اعمال یافتیم. متن حدیث؛ عَنْ أَبِی عَلْقَمَةَ قال: صَلَّی بِنَا رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله الصُّبْحَ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَینَا فَقَالَ: مَعَاشِرَ أَصْحَابِی رَأَیتُ الْبَارِحَةَ عَمِّی حَمْزَةَ بْنَ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ أَخِی جَعْفَرَ بْنَ أَبِی طَالِبٍ... فَدَنَوْتُ مِنْهُمَا فَقُلْتُ: بِأَبِی أَنْتَُما أَی الاْءَعْمَالِ وَجَدْتُمَا أَفْضَلُ؟ قَالا: فَدَینَاک بالآبَاءِ وَالامُّهاتِ وَجَدْنَا أَفْضَلَ الاْءَعْمَالِ الصَّلاةَ عَلَیک وَ سَقْی الْمَالِ وَ حُبَّ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام. «بحارالانوار،جلد 39،صفحه 274»