📷 گزارش تصویری| مراسم روز دانشجو؛ دانشگاه صنعتی خاتم‌الانبیاء بهبهان، امروز. @syjebraily

⛔️ «دلایل اقتصادی سقوط بشار اسد» 🔻 شروع دومینوی شکست سوریه به 2005 باز میگردد زمانیکه برخی «اقتصادخوان‌های سیاست‌ندان» با بلاگری رسانه‌ای بر طبل توهمِ «دولت بزرگ و پرخرج» کوبیدند تا سیاستهای «رفاه عمومی» سوریه را در هم بشکنند که امروز ثمره شوم آن بشود انهدام سرمایه اجتماعی دولت. 🔻 سوریه با همه نواقص اقتصادی که داشت اما چتر رفاهی عمومی را در حوزه خدمات عمومی مثل بهداشت و درمان، آموزش، بیمه و تأمین اجتماعی و نظام بازنشستگی فراهم کرده بود. حتی تسهیلات دهی خوبی برای حوزه کشاورزی و خودکفایی کالاهای اساسی خود به اجرا گذاشته بود تا اینکه عده ای مبتنی بر آموزه‌های جزوات اقتصادی خود، بدون توجه به هیچ کدام از سایر ابعاد سیاسی، اجتماعی، امنیتی و اقتصادی سوریه، با اهدافی مثل «کاهش مخارج دولت، چابک‌سازی دولت، توزیع عادلانه!! یارانه و ...» و دقیقا با همین واژگان، بشار اسد را به سمت حذف سیاست‌های رفاه عمومی در سوریه بردند. ⛔️ حذف یارانه‌ها شروع شد، سوخت و نان گران شد، حمایت دولت از تولید کالاهای اساسی غذایی و کشاورزی شدیدا کاهش پیدا کرد، سوریه به واردکننده بسیار از همین کالاها تبدیل شد. نظام بیمه عمومی عملا لغو شد و بیمارستانهای دولتی به سمت خصوصی شدن رفتند و هزینه درمان سر به فلک کشید.حتی حوزه آموزش هم به سمت خصوصی شدن پیش رفت تا جاییکه از مهدکودک تا دانشگاه را شامل میشد. 🔸 اما نه دولت چابک شد، نه بخش خصوصی توسعه یافت، نه درآمد سرانه رشد کرد، نه بهره‌وری و توسعه به صرفه شد و نه هیچکدام از درهای آرمان‌شهر تَوَهمی آن اقتصادخوان‌های مشاور بشار اسد باز شد. ⛔️ رسانه‌های دولتی سوریه هم با تریبون دادن به این جریان، ناخواسته سقوط را تسریع کردند. 📝 نتیجه: انهدام سرمایه اجتماعی اسد و شروع و توسعه ناامنی های گاه و بیگاه از شمال و جنوب سوریه. ⛔️ این عاقبت حتمی هر دولتی است که حکمرانی را به دست «اقتصادخوان‌های سیاست‌ندان» و بلاگرها بدهد. 🖊محمد طاهر رحیمی @Economics_Finance

بشار اسد به اقتصاد باخت طی 10 سال (2024-2014)، نرخ هر دلار در #سوریه، از 175 لیر به 13.578 لیر رسید یعنی قیمت دلار طی یک دهه 77 برابر شد. تورم سطوح وحشتناک سه رقمی مثل 180 درصد را تجربه کرد در حالی که متوسط رشد اقتصادی کمتر از صفر بود. مردم به خاک سیاه نشستند.. @DrRezaGholami

اینکه برخی از اقتصادخوانده های داخلی حاضر نیستند نتایج اجرای سیاست های نئولیبرالیسم در سوریه از 2005 به این طرف را ببینند و می خواهند با جوک و طنز عبور کنند برای این است که مخاطب را نادان بار بیارند. به طنز میگن سوریه و نئولیبرالیسم؟ بله نئولیبرالیسم که شاخ و دم نداره! نئولیبرالیسم یعنی اجرای سیاست های اقتصادی حذف یارانه ها و تبدیل آن به نقدی، خصوصی سازی و واگذاری اموال عمومی به طبقه سرمایه دار، خصوصی سازی آموزش و بهداشت و عرصه های مهم حاکمیتی، جهانی سازی قیمت ها، تضعیف پول ملی در برابر ارز دلار و ...! سوریه از 2005 وارد این وادی شد. ✅ #داود_مدرسی_یان: http://eitaa.com/joinchat/3604742157Cf3fa1341d3

✨روایت ناگفته از ریشه‌های اقتصادی سرنگونی قذافی در ابتدای دهه ۲۰۰۰ لیبی به سوی آشتی با غرب چرخش یافت. قذافی از حمله آمریکا به افغانستان حمایت کرد و با برنامه «جنگ علیه تروریسم آمریکا» از نزدیک همکاری داشت. با برداشته شدن تحریم‌های سازمان ملل در سال ۲۰۰۳ شخصیت‌های کلیدی اطراف قذافی و از همه مهمتر پسرش «سیف الاسلام قذافی»- فارغ‌التحصیل مدرسه اقتصاد لندن- مصرانه خواستار اتخاذ اصلاحات نئولیبرالی شدند. قدرت گرفتن جناح نئولیبرال درون دولت لیبی در پافشاری مصرانه سیف‌الاسلام مشهود است. او در سخنرانی سال ۲۰۰۸ در گردهمایی جوانان لیبی گفت: «همه چیز باید خصوصی شود». در اواخر دهه ۲۰۰۰ آمریکا و رهبران اروپایی که در گشایش منابع وسیع نفت و گاز لیبی به روی مالکیت خارجی سود سرشاری می‌دیدند، قاطعانه از مسیر نئولیبرالی لیبی حمایت کردند. لیبی بزرگترین منابع نفتی ثبت شده آفریقا را دارد و جز ۱۰ کشور صاحب بزرگترین ذخایر نفتی جهان رده‌بندی می‌شود. به علاوه لیبی در میان کشورهای آفریقایی رتبه چهارم ذخایر گازی را دارد. در این زمینه چرخش نئولیبرالی با حمایت سیف‌الاسلام و دیگر شخصیت‌های نزدیک به قذافی با برداشته شدن تحریم‌ها از لیبی و پذیرش بین‌المللی رژیم قذافی همراه شد. دیدارهای رسمی و پی در پی سیاستمداران مشاوران و دانشگاهیان غربی از لیبی (برای نمونه کاندولیز رایس، تونی بلر، سیلویا برلوسکونی، بنیامین باربر، آنتونی گیدنز، جوزف نای و مایکل پورتر) نشان از آمادگی بازدیدکنندگان برای تایید دولت لیبی علی رغم تداوم سرکوب سیاسی داشت. سیاست‌های نئولیبرال نابرابری را به ویژه پس از بحران ۲۰۰۸ و کاهش قیمت نفت تشدید کرد. طبق آماری که غالباً به آن استناد می‌شود در آستانه انقلاب ۲۰۱۱ بیست درصد مردم بیکار و یک سوم جمعیت لیبی زیر خط فقر زندگی می‌کردند. اما در همان زمان موسسات مالی بین‌المللی از مسیر نئولیبرالی لیبی ابراز خرسندی می‌کردند. صندوق بین‌المللی پول در گزارش ۱۵ فوریه ۲۰۱۱ خود ضمن تحسین دولت لیبی گفت: «برنامه بلند پروازانه خصوصی‌سازی بانک‌ها و توسعه بخش نوبنیاد مالی در حال اجراست. بانک‌ها تا حدی خصوصی شده‌اند نرخ بهره آزاد و رقابت حمایت شده است... به علاوه با کمک صندوق بین‌المللی پول تلاش‌هایی برای بازسازی و مدرن سازی بانک مرکزی لیبی در جریان است». صرفا دو روز پس از انتشار این گزارش خوشبینانه، کنشگران در بنغازی مردم را به شرکت در تظاهرات یوم الغضب (روز خشم) فراخواندند... آگوست ۲۰۱۱ رژیم قذافی فروپاشید. برشی از کتاب «تبار خیزش: مسائل سرمایه‌داری معاصر در خاورمیانه» نوشته آدم هنیه @syjebraily

ناگفته‌هایی از سقوط سوریه؛ به روایت مهدی شکیبایی این گفت و گوی مهم را می‌توانید در کانال یوتیوب حکمران مشاهده فرمائید https://youtu.be/1zTbbqv2su4

سقوط سوریه؛ افول آمریکا یا افول ایران؟ گفت‌وگو با دکتر فواد ایزدی را در کانال یوتیوب حکمران مشاهده بفرمائید. https://youtu.be/ZNTobJ9GOnA