| یا رفیق من لا رفیق له ♡ " قسمـ بهـ ماهـ های سرجدا" #هلال_پنجم [آنقدر سبکبار سفر کردی از این خاک] نوید توی بغل خودم بود که تمام کرد. البته شاید هم نه! این تازه شروع زندگی اش بود. شروع یک زندگی خاص؛ یک زندگی زیبا، فراتر از چیزی که من بتوانم حتی تصورش را بکنم. نفسش به خس خس افتاده بود. داشتم التماسش می‌کردم کمی دیگر دوام بیاورد که نفس عمیقی کشید و بعد، خونِ گردنش از فوران ایستاد. با همان لب‌های خندان و چشمانی که هنوز برق می‌زد! هیچ وقت نوید را اینقدر شاد ندیده بودم. صدای دوشکا قطع شده بود. نوید کار خودش را کرد. دستم را گذاشتم روی پیشانی اش: _ خدا قوت پهلوون! آرام چشم هایش را بستم تا بتواند راحت بخوابد. دیگر نه لب‌هایش تشنه بود و نه چشم هایش از خستگی می‌سوخت. و حالا من مانده ام و جزیره ای که با بچه ها به قیمت جانشان حفظش کردند. هیچ کس باور نمی‌کرد ایرانی ها بتوانند جزیره ها را نگه دارند. فرمانده همیشه بهمان میگفت برای مومن کار نشد ندارد! و حالا منتظر هستیم تا بیاید و ببیند که بچه های لشکرش گل کاشته اند، آنقدر که تمام جزیره سرخ شده است. درست شبیه یک دشت شقایق! *** احمد پیکر نوید را هم پشت آمبولانس می‌گذارد و در آمبولانس را می‌بندد. می‌گویم: _ جای فرمانده خالی! یادته حاجی هر شهیدی می‌دید، پیشانی‌اش رو می‌بوسید؟ احمد سرش را تکان می‌دهد. می‌گوید: _ دیدی فرمانده بالاخره ما رو از محاصره نجات داد؟ با حرف احمد ناگهان یکه‌ای میخورم و می‌پرسم: _ ولی خیلی عجیبه! این چند روز ندیدمشون. تاحالا سابقه نداشت چند روز ما رو بی‌خبر بذارن برن. تو خبر داری ازشون؟ احمد به حرف هایم گوش می‌دهد، اما نگاهش را مدام از من می‌دزدد. _ چیزی شده احمد؟ می‌گوید: _ یادته گفتی به قیمت جونش هم که شده میاد ما رو نجات میده؟ چیزی دارد بین قفسه سینه ام تیر می‌کشد مبهوت نگاهش میکنم و سرم را به چپ و راست تکان میدهم: _ نه احمد! امکان نداره! _ یادته وقتی نوید گفت کاشکی نیان، تو گفتی امکان نداره؟ بدنم شروع می‌کند به لرزیدن؛ حس میکنم کل پادگان دارد می‌لرزد. _ یادته حاجی میگفت کربلا خون میخواد؟ دیگر نمیتوانم خودم را روی پاهایم نگه دارم. با زانو می‌افتم روی زمین. داد می‌زنم: _ نه! نه! احمد بسه! _ یادته حاجی میگفت همه‌ی زندگی ما در دوران جمهوری اسلامی و زمانه‌ای که همه در انتظار ظهور آقا امام زمان هستن، فقط و فقط ادای تکلیفه؟ دیگر چیزی نمی‌گویم. حتی داد هم نمی‌زنم. فقط شانه هایم بالا و پایین می‌رود و بغض راه نفسم را بند می‌آورد. احمد روبه‌رویم زانو می‌زند. شانه هایم را محکم می‌گیرد و خیره می‌شود در چشمانم: _ یادته حاجی با خدای خودش پیمان بسته‌ بود تا آخرین قطره خون، در راه حفظ و حراست از این انقلاب الهی یک آن آرام و قرار نگیره؟ فرمانده آروم گرفت! اشک امانم نمی‌دهد. سرم را بالا می‌آورم و می‌گویم: _ چند روز پیش؟ _ نزدیک یک هفته. به چشمان سرخش نگاه میکنم و می‌پرسم: _ تو میدونستی نه؟ سرش را پایین می‌اندازد. _ احمد! ادامه دارد... #ماه_مجنون🌙❣️ 🔺@tabeen113