⭕️ این عکس تو مطب یک  پزشک نصب شده چقدر ساده و زیبا از حجاب و آسیب‌های بی حجابی گفته.... البته خدا قوت به کسانی که با باز نشر چنین رخدادهایی، نقشه دشمن را به چالش می کشند

🎥 سخنان مارکو روبیو درباره امام زمان علیه السلام اولین بار از مستند ایران سنکشن - ماجرای واقعی تحریم ایران منتشر شد. ❓چرا تحریم هستیم؟ ❓چرا مسئله هسته ای ایران آنقدر اهمیت دارد؟ ❓چرا آمریکا به دنبال خلع سلاح ایران است؟ ❓چرا دشمن انقدر به دنبال بی دین کردن مردم ماست؟ 🔻این مستند حاصل ماه ها تحقیق و روایتگر دلیل تحریم های ظالمانه آمریکا و صهونیسم جهانی علیه ایران است. 🔻در این مجموعه به مستنداتی اشاره شده است که برای اولین بار در ایران منتشر شده است که از جمله آنها می توان به سخنان مقامات آمریکایی در خصوص هدف از تحریم های هسته ای ایران و مشکل اعتقادی آنها با ایران در خصوص مسئله ظهور امام دوازدهم (عج) اشاره کرد. #اللهم_عجل_لولیک_الفرج

🗒 بیانیه‌ای در برابر بنیان‌ها: اصلاحات و ساخت‌شکنی هویّتی مهدی جمشیدی ۱. بیانیۀ جبهۀ اصلاحات، هیچ فاصله و زاویه‌ای با گفتمان این جریان سیاسی و شبه‌فکری ندارد و کلّیّت و تمامیّت آن را نمایندگی می‌کند. اصلاحات، همچنان همان است که بوده، بلکه اگر بتوان تفاوتی برشمرد، باید به شدّت‌یافتن افول و انحطاط هویّتی آن اشاره کرد. این جریان، برآمده از واقعیّتی است که تعبیر «واگرایی‌های دهۀ هفتاد»، می‌تواند ماهیّت آن را آشکار سازد؛ یک زائدۀ متعلّق به «روشنفکریِ سکولار» که در انقلاب و ذاتیّاتش، تجدیدنظر کرد و با این تقابل و اصطکاک، خود را معنا بخشید. اصلاحات، «دیگریِ انقلاب» بود و هست؛ چراکه هیچ تعهد و تقیّدی به مقوّمات و عناصر جوهری انقلاب ندارد، بلکه غایت خودش را، عبور از اصالت‌های انقلابی تعریف کرده و از حضور در قدرت سیاسی نیز چنین هدفی را اراده کرده است. ارادۀ این جریان، ارادۀ استحاله و تغییر ماهیّت و براندازی خاموش است، نه اصلاح در معنای حقیقی‌اش. اصلاح، یک پوستۀ لفظی است که در باطنش، انقلاب نهفته است؛ انقلاب در انقلاب، اما در جهت متضاد با انقلابِ مستقر و دینی. در این گفتمان، همۀ تعابیر و اصطلاحات را دوباره باید تعریف کرد و فریب اشتراک‌های لفظی را نخورد. دامنۀ تجدیدنظر این جریان، همۀ ارزش‌ها و اصالت‌هاست، اما از طریق مسخ معنای الفاظ و کلمات. آنچه‌که این جریان دربارۀ قرائت جدید از اسلام گفت و می‌گوید و آن را «اسلام رحمانی» نام نهاد، لیبرالیسم است و نه اسلام، اما لیبرالیسمی که خود را به اسلام، گره زده و در عین حال، حقیقت آن را مسخ کرده است. وقتی با اسلام، چنین معامله‌ای صورت می‌گیرد، تکلیف مفاهیم متعلّق به فضای گفتمانیِ انقلاب، روشن خواهد بود. براین‌اساس، نباید تردید داشت که اصلاحات، دیگریِ انقلاب است و می‌کوشد از انقلاب دینی به سوی اصلاح لیبرالی حرکت کند. ۲. برخی تصوّر می‌کنند که مسأله، رادیکالیسم است و اصلاحات را باید از این جهت ملامت و طرد کرد که نیروهای آن به جانب رادیکالیسم گرایش دارند. چنین نیست؛ مسأله، «ماهیّت» و «غایت» این جریان است، نه این‌که تندی و غلظت را انتخاب کرده است. اساس این جریان، بر «تجدّد» تکیه دارد و می‌خواهد جامعه و حاکمیّت را در ایران، از سنّت اسلامی و انقلابی به سوی تجدّد لیبرالی سوق بدهد. چنین سیر و شدنی، در ذات خویش و مستقل از هر امر دیگری، باطل و خطاست. نباید به تکثّر ارجاع داد و اصلاحات را برتابید؛ چون اصلاح، دیگری است و نه خویش و خودی و هم‌داستان. تکثّر در آنجا معنادار است که نیروها و جریان‌های وفادار به یک انگارۀ مرکزی و مشخص، در تلاش و تکاپو هستند و اختلاف‌ها در گسترۀ سلایق و ترجیحات هستند، اما اصلاحات، برآمده از سلیقه نیست. اصلاحات، دنبالۀ تجدّد است و در برابر همۀ اصالت‌های انقلابی. بازتفسیر لیبرالی از انقلاب، بدین جهت بوده که اصلاحات بتواند هم در ظاهر، خود را در امتداد انقلاب نشان بدهد و هم تعهدش را به تجدّد، ثابت کند. این جریان در باطن، سودای تجدّد دارد و می‌خواهد عهد و افق انقلابی را به گذشتۀ سپری‌شده و فروپاشیده تبدیل کند. هیچ کنش و کرداری در جریان اصلاحات، بیرون از این دامنه نبوده و نیست. «ساختارشکنیِ هویّتی»، تندی و کندی نمی‌شناسد، بلکه از اساس، نارواست و باید تمامیّت آن را نفی و انکار کرد. آنان که رادیکالیسمِ اصلاحات را سرزنش می‌کنند، یا خود به ارزش‌های تجدّدی این جریان باور دارند، و یا ساده‌اندیشانه، ماهیّت آن درک نکرده‌اند و آن را جزو گفتمان انقلاب شمرده‌اند. در عالَم سیاست، باید از دریچۀ تفکّر و معرفت و هویّت نگریست و با این معیار، داوری کرد؛ وگرنه محاسبه‌های عملی و روزمره، موجب ساده‌سازی و غفلت خواهد شد. باید از سطح به عمق رفت؛ سطح، سیاست است و عمق، معرفت. مسأله این است که نظام تفکّر در این جریان، نسبتی با آرمان‌های انقلاب ندارد و از آغاز تولّد، در برابر آن قرار داشته است.

🗒 از تاریخ صدر به تاریخ ذیل: خط بازتولیدِ تزویر و بلاهت مهدی جمشیدی ۱. گمان می‌کردند که استاد رجبی‌دوانی، متوقف در گذشته‌های دور است و برای امروز و اکنون، سخنی ندارد. می‌گفتند او از صدر اسلام می‌گوید اما به ذیل اسلام، هیچ نظری نمی‌افکند تا مشابهت آدم‌های تاریخی با آدم‌های امروزی مشخص نشود و او هزینۀ تطبیق بر مصداق را متقبل نگردد. با گذشته‌ها خوش است و خودش هم تاریخی شده و جنگ و مبارزه و مقاومت و حق‌طلبی را فقط در اعماق تاریخ می‌خواند و می‌گوید، اما خودش، اهل عافیّت و سکوت و تسلیم است. او را محافظه‌کار و کلّی‌گو و نشسته در قفس ِتاریخِ سپری‌شده می‌دانستند و تصوّر نمی‌کردند که ناگهان بخروشد و زبان به صراحت بگشاید و صریح و قاطع، از مصداق‌های امروزیِ آن آدم‌های تاریخی بگوید. در گفتگوی اخیر، او همۀ این روایت‌ها را در هم شکست و حقایق معاصر را گفت. او نشان داد که تاریخ، تکرار می‌شود و در تاریخ انقلاب نیز اشعث‌بن‌قیس و ابوموسی اشعری در بازار سیاست هستند و همان خط نفاق و حماقت را بازتولید می‌کنند؛ آن هم نه در بدنۀ قدرت، بلکه در سطوح عالی و بالا. به اندرونی قدرت راه یافته‌اند و کارشکنی می‌کنند و قصد استحالۀ انقلاب را دارند. ۲. دولت حسن روحانی از هر جهت، آلوده‌ترین و پلیدترین دولت پساانقلاب است و این در درجۀ نخست، به شخص حسن روحانی بازمی‌گردد. او همۀ کژی‌های هاشمی‌رفسنجانی و خاتمی را، یکجا در خود جمع کرده است و مَثَل اعلای تعارض با اصالت‌های انقلاب است. جامۀ پیامبر بر تن دارد، اما هرچه در توان داشت را در جهت متضاد با دعوت و غایتِ نبوی به‌کار بست. دولت عقیم و علیل او، نان شب را از سفره‌های مردم ستاند و آوار مصائب را بر زندگی‌شان فرود آورد. معیشت و معادِ مردم را به آتش کشید و جان‌شان را فرسود. امید و اعتماد را برچید و جامعه را سرخورده و افسرده کرد. به اطرافیان و مدیران بی‌کفایتش، حقوق‌های نجومی بخشید، اما مردم را با فقر مطلق، دست‌به‌گریبان کرد. هرگز به میان مردم نرفت و هرگز همانند آنها زندگی نکرد. از سخن راست، گریزان بود و با ولایت، سر ستیز داشت. نانجیبانه و آشکارا، در برابر ولایت سخن می‌گفت و کنایه‌پراکنی و گستاخی می‌کرد. دولتش، دولت اشراف و اغنیای بالانشین بود که ثروت‌های هشت‌هزار میلیاردی داشتند. او مردم را به خاک سیاه نشاند و روزگارشان را تیره و تباه کرد. اینک با وقاحت تمام، مدّعی است و برای ما، نسخۀ شفابخش می‌پیچد. باید از خجلت و شرمندگی، گوشۀ عزلت و انزوا گزیند، اما طلبکارانه و فرادستانه سخن می‌گوید. ۳. و اما ظریف. دیپلماتی که هیچ نصیبی از هوشمندی نبرده و ساده‌لوحیِ ابوموسی اشعری را برای ما تصویر می‌کند. فریب خورده و نفهمید و عجبا که همچنان نیز نمی‌فهمد. دایی‌جان ناپلئون او، همان فرانچسکو است که تنها یک نام از او می‌دانیم. برجام، یک متهم مجهول‌الهویه دارد و آن جناب فرانچسکو است. این‌چنین بود تقدیر یک ملّت در کف یک نادیپلماتِ اشعری‌صفت افتاد و همه‌چیز به باد رفت. زبان دنیا را می‌دانست اما منطق دنیا را نمی‌فهمید. از همین سوراخ نیز گزیده شد. و ای کاش، او بر باد می‌رفت، نه حیثیّت و اعتبار یک ملّت. همچنان نیز چشم به آن سو دارد. حاجی واشنگتنِ عهد قجر، چند ماهه فهمید و دندان طمع را از آمریک کشید، اما ظریف، پس از یک سده کشمکش و نزاع، ماهیّت تجدّد و دولت‌هایش را درک نکرده است. از حسین‌قلی‌خان‌های دورۀ ناصری، عقب‌تر و قشری‌تر است. صد سکه را به جیب زد، اما حتّی یک دلار یک جیب مردم نریخت. پاداش کار ناکرده را پیشاپیش گرفت. ضدقهرمان را قهرمان جا زدند و به خورد ذهن عوام دادند. افسوس که در عهد انقلاب، عنان قدرت در دست اینان بود و است. آدم‌های قجری در عالَم انقلابی چه می‌کنند؟! ۴. ساعتی پیش با استاد رجبی‌دوانی تماس گرفتم و خشنودی بچه‌های انقلاب را به ایشان منتقل کردم. گفتم: هم سخن حق را گفتید و هم به‌هنگام گفتید. گفتم: شبیه‌سازی تاریخی‌تان، مطابق با واقع بود؛ اما بر شما غضب کرده‌اند چون حدس نمی‌زدند که چنین فریاد روشنگری از حنجرۀ شما برآید. گفتم: به باطن‌شان اشاره کردید و پرده از چهرۀ تزویر و بلاهت برافکندید. اینک، نفاق و سفاهت، در برابر دیدگان مردم، برهنه شده‌اند. باید تاریخ را امتداد بخشید و به اکنون آورد تا مَحک تجربه، پادرمیانی کند و حق و باطل را از یکدیگر متمایز سازد. اگر گذشته به کار امروز نیاید، حاصلی نیز نخواهد داشت. و اگر این‌چنین نیست، باید امروز را در آئینۀ دیروز خواند. نه‌فقط جبهۀ حق و باطل، بلکه حتی شخصیّت‌های این دو جبهه نیز در متن تاریخ، تکرار می‌شوند، چنان‌که باید گفت آدم‌ها، نقش‌های تکراری دارند؛ از اشعث تا روحانی و از اشعری تا ظریف. شاید فردا، لایۀ لیبرال‌شدۀ جبهۀ انقلاب، او را نیز با تعبیر رادیکالیسم، ملامت و تحقیر کنند. #شبیه‌سازی‌تاریخی #منافقان‌انقلاب #لیبرالیسم‌سیاسی https://eitaa.com/mahdi_jamshidi60

نگویید وفات پیامبر، «شهادت» درست است✓ 🔹در منابع معتبر شیعه، تصریح شده است که پیامبر اسلام حضرت محمد مصطفی(ص) در روز دوشنبه ۲۸ صفر سال دهم هجری در مدینه به‌ علت مسمومیت به شهادت رسیدند. علمای برجسته شیعه این موضوع را چنین بیان کرده‌اند: 🔸شیخ مفید(ره): رسول خدا(ص) در ۲۸ صفر به‌ دلیل مسمومیت از دنیا رفته‌اند. 🔸شیخ طوسی(ره) نیز ضمن ذکر تاریخ ۲۸ صفر، بر مسموم‌شدن ایشان تأکید دارد. 🔹شیخ طبرسی(ره) نیز تصریح کرده پیامبر(ص) به شهادت رسیدند. 🔹ابن فتال نیشابوری(ره) هم با ذکر تاریخ ۲۸ صفر و ۶۳ ساله بودن پیامبر، مسمومیت پیامبر (ص) را یادآور شده است. 🔸علامه حلی(ره) نیز علت از دنیا رفتن پیامبر(ص) را مسمومیت دانسته و تاریخ شهادت را همان ۲۸ صفر ذکر می‌کند. 🔹همچنین عالمانی چون محمد بن علی اردبیلی و علامه مجلسی(ره) نیز همین دیدگاه را تأیید کرده‌اند. التماس دعا https://eitaa.com/joinchat/1983643659C6c8346e4d1