«سهم رهبری، دولت و مردم در موفقیت ها و شکست ها» ✍ #امیر__حمزه_مهرابی بخش پنجم و پایانی 🔴هشدار نسبت به پیروی از تاکتیک ابلیس 💥شیطان وقتی از فرمان خداوند سرپیچی کرد و از درگاه ربوبی رانده شد، به جای عذر خواهی و جبران خطا ، این اشتباه خود را به گردن خدا می اندازد و می گوید: حال که تو مرا گمراه ساختی! ( یعنی تو با دستورت برای سجده به انسان، باعث شدید که من به خطا بیافتم ) و از درگاهت رانده شدم پس در مقابل آن، چنین و چنان می کنم . این شیوه یکی از #تاکتیک_های_ابلیس که نه تنها گمراهی و خطای خویش را به گردن هدایتگر دلسوز می اندازد بلکه طلبکارانه ، شرط و شروط هم می گذارد. چنان که خطاب به خداوند می گوید: (فبما اغویتنی لاقعدن لهم صراطک المستقیم )( اعراف-16 ) ( چون تومرا گمراه کردی!! ،من نیز بندگانت را از راه راست گمراه می گردانم ) #خوارج نیز از این #تاکتیک_ابلیس پیروی کردند و به جای اعتراف به اشتباه خود در تبدیل یک جنگ پیروز، به شکست و تحمیل حکمیت و ابوموسی اشعری بر امام علی (ع)، همه تقصیر ها را به گردن #امام_و_رهبر خویش انداختند . ⛔️نکند تاریخ تکرار شود و مردم ما به جای عذر خواهی به در گاه خداوند و عبرت گرفتن از انتخاب اشتباه خویش و عدم توجه به راهنمایی های ایشان ، مشکلات فعلی و گرانی ها را به گردن رهبری نظام بیندازند. واقعا ً وقتی تذکرات رهبری از طرف دولت و بخش زیادی از مردم نادیده گرفته می شود! رهبر چکار باید بکند ؟ نکند ما به جای اینکه مرحمی بر غصه های رهبر عزیز و دلسوزمان باشیم، با سخنان و رفتار ناسنجیده خود، دل مبارکشان را به درد بیاوریم . چنان که بزرگ مرد تاریخ انسانیت ، امام علی (ع) در خطبه 27 با دلی پرخون از عوام و خواص شکوه کردند و فرموند: ؟ : ✅« اى شِبه مردان نامرد(يَا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ )، که آرزوهای كودكانه دارید و مثل نوعروسان در حجله می اندیشید، كاش نه شما را ديده بودم و نه مى شناختمتان. اين آشنايى براى من، به خدا سوگند، جز پشيمانى و اندوه هيچ ثمره اى نداشت. مرگ بر شما باد(قَاتَلَكُمُ اللَّهُ)، كه دلم را مالامال خون گردانيديد و سينه ام را از خشم آكنده ساختيد و جام زندگيم را از شرنگ غم لبريز كرديد و با نافرماني هاى خود انديشه ام را تباه ساختيد. تا آنجا كه قريش گفتند: پسر ابو طالب مردى دلير است ولى از آيين لشكركشى و فنون نبرد آگاه نيست. خدا پدرشان را بيامرزد. آيا در ميان رزم آوران، رزم ديده تر از من يا كسى را كه پيش از من قدم به ميدان جنگ نهاده باشد را مى شناسند؟ وقتى كه من به آوردگاه مى رفتم، هنوز به بيست سالگى نرسيده بودم و حال آنكه، اكنون از شصت سالگى گذشته ام. آرى، برای كسى كه از او فرمان نمى برند چه رأى و انديشه اى تواند بود! (وَ لَكِنْ لَا رَأْيَ لِمَنْ لَا يُطَاع)»