آیت‌الحق مرحوم #جعفری‌تهرانی رضوان‌الله تعالی‌‌علیه: بالاترین نعمت الهی این است که انسان قلب سلیم داشته باشد. مرحوم آقای برهان رحمت‌الله‌علیه می‌فرمود به امیرالمؤمنین(ع) عرض کردند از کجا به این مقام رسیدی؟ ‌فرمودند درِ خانه‌ی دل نشستم، هر چه غیر خدا خواست وارد بشود، راهش ندادم. آیا ما هم همین‌طور هستیم؟ درِ خانه دل نشسته‌ایم؟ یا اینکه خدا می‌خواهد وارد بشود، راهش نمی‌دهیم؟ من خدمتِ علامه {طباطبایی} عرض کردم چنین روایتی را آقای برهان فرمودند؛ فرمود مضمون روایات است، طرد هم نکردند. امیرالمؤمنین عليه‌السلام: «عَظُمَ اَلْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ وَ صَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ»(بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۳) فقط عظمت را به خدا می‌دهند، غیر خدا عظمتی ندارد. امام صادق(ع) فرمودند: «اِجْعَلُوا أَمْرَكُمْ هَذَا لِلَّهِ وَ لاَ تَجْعَلُوهُ لِلنَّاسِ فَإِنَّهُ مَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ لَهُ وَ مَا كَانَ لِلنَّاسِ فَلاَ يَصْعَدُ إِلَى اَللَّهِ»(الوافي، ج۱، ص۵۶۴) یک آقا شیخ عباسی بود -خدا رحمتش کند- از شاگردهای مرحوم آشیخ رجبعلی بود، یک ماه رمضانی آمده بود فشم، می‌گفت «من کان لله کان الله له»، من کان للآش کان الآش له، من کان للزن کان الزن له... همین‌طور قطار کرد تا آخر؛ خدا رحمتش کند. حضرت می‌فرماید که امر خودتان را -ای شیعیان- «لله» قرار بدهید. خودنمایی نباشد برای مردم کوچه، «مَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ لَهُ»؛ اما «مَا كَانَ لِلنَّاسِ فَلاَ يَصْعَدُ إِلَى اَللَّهِ»؛ همین‌جا باقی می‌ماند، هیچ صاحبی هم ندارد. امام صادق علیه‌السلام ذیل آیه شریفه «فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا»(کهف-۱۱۰) فرمودند: «اَلرَّجُلُ يَعْمَلُ شَيْئاً مِنَ اَلثَّوَابِ لاَ يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اَللَّهِ إِنَّمَا يَطْلُبُ تَزْكِيَةَ اَلنَّاسِ يَشْتَهِي أَنْ يُسْمِعَ بِهِ اَلنَّاسَ فَهَذَا اَلَّذِي أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً فَذَهَبَتِ اَلْأَيَّامُ أَبَداً حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ خَيْراً وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يُسِرُّ شَرّاً فَذَهَبَتِ اَلْأَيَّامُ حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ شَرّاً.»(وسائل‌الشیعة، ج۱، ص۷۱) فرمودند: یک وقتی هست انسان عمل می‌کند، ولی اخلاص ندارد؛ می‌خواهد تزکیه نفس بکند، ولی اشتها هم دارد که به چشم و گوش مردم برسد؛ تزکیه‌ی نفسش برای این است. خب، این که «أَشْرَكَ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ»، مشرک است، ریاکار است. تزکیه و تطهیر نفسِ خودش را برای به گوش مردم رساندن –بالأخره- زحمت کشیده و بدست آورده است؛ {برای اینکه} معروف بشود، که دورش جمع بشوند، پناه می‌بریم به خدا ! بعد فرمودند «مَا مِنْ عَبْدٍ أَسَرَّ خَيْراً...» {عبدی که} خیراتش را پنهان می‌کند؛ «أظهر الجمیل» است و «ستر القبیح»... باز مرحوم آقای برهان -خدا رحمتش کند- می‌گفتند اون درخت‌های گل را می‌بینی، این گل هی می‌خواهد خود را پنهان کند، ولی خدا بلندش می‌کند؛ یا می‌خواهد مستوری کند -یا من أظهر الجمیل»- «حَتَّى يُظْهِرَ اَللَّهُ لَهُ خَيْراً» این خیرش را {ظاهر می‌کند}. اما عکسش، کسی است که «يُسِرُّ شَرّاً» بد آدمی است، کار بد می‌کند؛ چند روز که می‌گذرد خدا بدی‌اش را بالأخره رسوا می‌کند. اگر در دنیا هم رسوا نکند در آخرت... 📚 بخشی از جلسات شرح حدیث‌ معراج از کتاب #سرالاسراء تألیف حجت‌الحق مرحوم #سعادت‌پرور #پهلوانی؛ سال ۱۳۸۴/۸۵ کانال 🇮🇷 تهذیب و اخلاق 🇮🇷 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/3810328601Cd756f67536