. ▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️ ✍️توضیح تکمیلی دربارۀ کتاب «الگوی اهتمام جمعی در مدیریت تربیتی» 🔹تزکیه و تعلیم انسان، غایت بعثت انبیاست و حوزه های علمیه کانون پرورش انسان هایی است که مسئولیت تعلیم و تزکیه انسان ها را به دوش می کشند و در عصر غیبت پیامبران بزرگ الهی، پا جای پای آنان می گذارند. این کار دشوار را فردی نمی‌توان انجام داد و تنها راه حل در این میان، «#اهتمام_جمعی» است. باید دست، در کار تربیت زیاد شود و دیگران هم به خدمت این کار بزرگ آیند. ایده آل این است که همگان به عنوان عامل تربیت تلاش کنند و به سطح نازل کار نیز قناعت نکنند. رویکرد تربیتی باید فراگیر شود. 🔹در حوزه‌های علمیه عوامل متعددی در تحول شخصیت طلبه نقش‌آفرینی می‌کنند. مدیر،‌ استاد، پرسنل، طلاب دیگر، فضا و محیط مدرسه، کتب درسی، متون آموزشی و...؛ اگر بخواهیم در تربیت طلبه اهتمام جدی داشته باشیم باید همۀ این عوامل را در کنار هم و به صورتی کاملا هماهنگ و منسجم به کار گیریم. بی‌تردید یک نفر ـ به عنوان مدیر یا معاون تهذیب ـ برای فکر کردن و اقدام مؤثر در این زمینه کافی نیست. باید اندیشه‌های متعدد و متنوعی در فکر و تدبیر تربیتی و دست‌های فراوانی در اقدام و عمل تربیتی به کار افتد. برای این منظور لازم است یک هستۀ فکری قدرتمند برای برنامه‌ریزی، طراحی، هدایت، نظارت و حمایت از فعالیت‌های تربیتی و تهذیبی در مدرسه تشکیل شود تا تلاش‌های متفرق در نظام واحد قرار گیرد و سطح تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات ارتقا یابد. 🔹معاونت تهذیب حوزه‌های علمیه برای پیدایش چنین سازۀ ارزشمندی طرح شورای تهذیب و تربیت مدارس علمیه را پیشنهاد می‌کند. 🔹#شورای_تهذیب مدرسۀ علمیه، یک هستۀ فکری برای هدایت، نظارت و حمایت از امور تربیتی ـ تهذیبی مدرسه است که تحت نظارت مدیر مدرسه فعالیت می‌کند. 🔹مدرسۀ علمیه اگر فاقد این شورا و محروم از برکات آن باشد، در کار تهذیب و تربیت طلبه توفیق چندانی ندارد و مدیر و معاون مدرسه هرچند انسان‌های وارسته، عالم و مجاهدی باشند به تنهایی کار چندانی از پیش نمیبرند.