دیوانه بودن که دلیل نمی خواهد. اصلا دیوانه کیست و عاقل کیست؟ اگر عقل آن است که رنج و غم دیگران در صفحه زندگی ات ناپدید باشد، همان بهتر که دیوانه باشی. اگر عقل آن است که عشق را پس می زند و طراوت هستی را از صفحه وجود انسان می زداید همان بهتر که نباشد و تو را دیوانه بخوانند. اگر دیوانگی نداشتن آن عقلی است که به وسیله آن برای حفظ خودت دست درازی به هویت دیگران کنی من از همه دیوانه ترم. اگر جنون آن بومی است. که عشق در آن نقاشی میشود بگذار که عالمی مرا دیوانه بخوانند. من خسته بودم از مردمانی که درکشان به چشمشان و فهمشان و قضاوتشان به گشادی جیبشان بود.
آن کس که در این دنیا خام بماند و عشق جانش را به آتش نکشد، تخم آدمیت در وجودش رشد نکرده است. آدم آن است که در دیوانگی به مردانگی رسیده باشد؛ نه در خیال آدمیت حیوانی باشد که در پندارهایش، صبح را به شب می رساند و شب را به صبح این قبرها که همچون قفس در گورستان ها، ناز و نعمت خوش خیالان را به چنگال کشیده اند، وجدان نعره زن انسانهایی است که عمری آرزوی تحول داشته و حیات خویش را به تسویف و فرافکنی گذرانده اند.
تراوشهای قلب هایتان را میبینم افکار کودکانه تان؛ شهواتی که در پیش چشمانتان تا عمیق ترین سیاه چاله های مغزهایتان رسوخ کرده است. صدای زمزمه های خودخواهی و خود پنداری تان گوش قلبم را که سال هاست در این شهر رو به امواجی از عوالم غیبی باز شده مجروح و زخم آلود کرده است. شما زائران سید الشهدا ع می شوید. به محض آنکه در اقیانوس بیکران نور شست و شو می کنید. نهاد و باطنتان همچون فرشته ای ملکوتی صاف و شفاف و بی غش و بی رنگ میشود؛ اما همین که پایتان را بیرون میگذارید بر می گردید به همان اسارتی که در آن بودید. مگر اختیار از لوازم عقل نیست که شما هزار و هزار و هزار بار خود را در وجود حسین شست و شو میدهید اما دوباره به اختیار خویش در کثافات و نجاسات و سیاهی های این دنیا که هزاران بار از آن فرار کرده اید، غرق می شوید؟! به راستی دیوانه کیست؟ شما یا من؟ این سؤال برای ادامه حیات، شرط لازم و حتی کافی است.
#کهکشان‌نیستی ' ارزش هزار بار خوندنُ داره.
