نهایت ِتلاش و کوشش خود را در دنیا انجام بده. آقا امیرالمؤمنین'ع' #نَهجُ‌البلاغه

‌ اگر آن چیزهایی را که از شما پنهان شده است و من میدانم ، شما می دانستید سر به صحرا می نهادید ، از بهر کردارهاتان میگریستید ، بر سینه می کوفتید ، دارایی های خویش را بی نگهبان و بی سرپرست وا می نهادید ، و هر کس از شما تنها به خود میپرداخت و نگاهی به دیگری نمی انداخت . لیک شما آن چه را که به خاطرتان آوردند از یاد بردید ، و خود را از آن چه بیمتان دادند ایمن شمردید ، و این گونه بود که رایتان سرگردان شد و کارهاتان بی سامان . | #نهج‌البلاغه ' خطبهِ۱۱۶

‌ ای دنیا از من دور شو که افسارت بر پس گردنت افتاده ، و من از چنگال هایت رسته ، از دام هایت جسته ، و از غلتیدن در لغزشگاه هایت گسسته ام . کجایند ملتهایی که با بذله گویی هایت آنان را فریفتی ؟ کجایند امت هایی که با زیورهایت آنان را به فتنه افکندی ؟ اینک همگی گروگان گورها هستند و چسبیده به سنگهای لحد . ای دنیا ، به خدا قسم اگر تو شخصی دیدنی بودی و کالبدی لمس شدنی داشتی ، بی گمان حدود الهی را بر تو جاری میکردم ؛ تاوان بندگانی که با آرزوهایت آنان را فریب دادی و ملتهایی که به پرتگاهشان افکندی و پادشاهانی که به نابودی شان سپردی و آنان را به آبشخورهای بلایی کشاندی که نه راه رسیدن داشت و نه راه بیرون شدن . دریغا ! هر که به پرتگاه تو گام نهاد لغزید ، و هر که بر موج هایت نشست ، غرق شد ، و هر که از دام هایت رهید ، به کامیابی رسید ، و هر که از آسیب تو ایمن باشد ، حتی اگر در تنگنا افتد باک ندارد زیرا دنیا در نگاه او به روزی می ماند که گاه ِ زوالش رسیده باشد . | #نهج‌البلاغه ' نامه ِ۴۵

این سخن را پس از آن فرمود که این آیه را تلاوت کرد: «ای انسان، چه چیز تو را به خداوند کریمت غرّه کرده است؟» (انفطار) (۶) (انسانِ) پرسش شونده دارای بی پایه ترین دلیل و سست ترین بهانه است. و از سر نادانی، بسی به خویش نازیده است. ای انسان چیست که تو را بر گناه گستاخ کرد؟ چیست که تو را به خداوندگارت غرّه ساخت ؟ چیست که تو را به هلاکت خویش خوداد؟ آیا درد تو را درمان ، یا خواب تو را بیداری نیست؟ چرا آن نوازشی را که با دیگران داری با خود نداری؟ گاه کسی را زیر تیغ آفتاب داغ می بینی و بر او سایه می افکنی یا دردمندی را مینگری که درد بدنش را می آزارد و تو دلسوزانه بر او می گریی؛ اما چیست که تو را بر درد گناه خودت شکیبایی داده و بر اندوه خویش صبوری بخشیده و از گریستن بر نفس خود که عزیزترین کس نزد تو است، بازت داشته است؟ چگونه ترس از شبیخون عذاب، تو را که با نافرمانی هایت از خدا در پیچ و خم های خشم او گرفتار آمده ای از خواب غفلت بیدار نمی کند؟ بیماری سست دلی ات را با اراده استوار درمان کن و خواب غفلت دیده ات را با بیداری و خدا را فرمانبردار باش و با یادش خوگرفته و در حال روگردانی از خدا، روی آوردن او به خودت را به یاد آر که تو را به بخشایش خود فرامی خواند و در لطف خود غوطه ور میکند و روی تو هم چنان با دگران است. | #نهج‌البلاغه ' خطبه ۲۲۳