علامه محمدتقی #جعفری، به سال ۱۳۰۲ ش در تبریز چشم به جهان گشود.
وی خواندن و نوشتن را پیش از آغاز دبستان، از مادر فرا گرفت و پس از پایان دروس ابتدایی، وارد #حوزه_علمیه_طالبیّه_تبریز شد، سپس در طلب دانش، راهی تهران و قم شد.
او در تهران و قم از محضر فقها و حکمایی چون: میرزا مهدی آشتیانی، شیخ محمدرضا تنکابنی و میرزا محمدتقی زرگر تبریزی بهرههایی شایان برد.
به دنبال آن، به سبب بیماری و رحلت مادر، به تبریز برگشت و در درس آیتالله شهیدی حضور یافت. اندکی بعد با اصرار استاد راه نجف را در پیش گرفت. حضور ۱۱ ساله محمدتقی جعفری در حوزه علمیه دینیِ #نجف و حضور در حلقه درسی علمایی همچون #سید_ابوالقاسم_خویی و آیتاللّه حکیم و همچنین هماندیشی با #محمدرضا_مظفر فیلسوف، فقیه و منطقیِ نواندیش در نجف و احمد امین ریاضیدان عراقی؛ تاثیر شگرفی در شکلگیریِ شخصیت علمی و عملیِ جعفری داشت، به گونهای که در سن ۲۳ سالگی (سال ۱۳۶۶ ق) موفق به اخذ درجه #اجتهاد از شیخ محمدکاظم شیرازی شد.
ایشان پس از اتمام تحصیلات، در خلال سالهای دهه ۳۰ به ایران بازگشت و به بررسی جریانات فکریِ روز پرداخت. در مدت زمانی نه چندان زیاد، توانست تالیفاتی پرشمار و عمدتاً بدیع از خود به یادگار نهد، که از مشهورترین آنها میتوان به مجموعه ۱۵ جلدیِ «تفسیر و نقد و تحلیل #مثنوی» و «ترجمه و تفسیر #نهج_البلاغه» در ۲۷ مجلد اشاره کرد.
علامه محمدتقی جعفری پس از عمری تلاش و تکاپو، در ۲۵ آبان سال ۱۳۷۷ ش به رحمت ایزدی پیوست و در شهر مشهد در حرم مطهر امام رضا (علیهالسلام)، در دارالزهد به خاک سپرده شد.
#حوزه_علمیه_طالبیه_تبریز
@talebieh_tabriz
۲۵ آبان ۱۴۰۱