📗 از نزدیک، یک ماهواره دیدم، البته جنازه‌اش را! 🔸 جرقه کار بر روی تولید و پرتاب ماهواره، در اواخر دهه شصت زده شده بود؛ یعنی روزی که آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی، این کار را رسماً از سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی (زیر نظر وزارت فرهنگ و آموزش عالی) که من ریاست آن را بر عهده داشتم، مطالبه کرد. 🔹 بعضی از استادان با نگرانی گفتند: «ما تا به حال ماهواره ندیده‌ایم که حالا بخواهیم آن را بسازیم!» حق داشتند. گفتم: «من زمانی که در پاریس دانشجو بودم، به یک نمایشگاه #هوا‌و‌فضا رفتم و از نزدیک، یک ماهواره دیدم، البته جنازه‌اش را! و اطلاعات زیادی درباره آن ندارم. با این حال، ما راه دیگری نداریم و باید از صفر شروع کنیم». در نهایت، ما گروه‌مان را شکل دادیم و پیشنهادمان را به مراکز مختلف ارائه کردیم؛ تا این‌که مرحوم دکتر وفا غفاریان، مدیرعامل وقت شرکت صنایع الکترونیک ایران (صاایران)، از پیشنهاد ما استقبال و حمایت کرد. 🔹 ما در ساختمان واحد پژوهش صاایران مستقر شدیم، توی یک اتاق، با کامپیوتر و اینترنت خیلی ضعیف! ابتدا، روی مطالعات و اقداماتی که دانشگاه‌های ایران بر روی ماهواره انجام داده بودند، متمرکز شدیم. پس از بررسی، دریافتیم که هرچه در ایران هست، درباره‌ی کاربردهای ماهواره است، نه خود آن. در نتیجه، در داخل کشور، کسی را پیدا نکردیم که بتواند به ما کمک کند. از تجربیات خارجی‌ها و قطعات آنان هم که می‌خواستیم ماهواره را به واسطه‌ی آن، شبیه‌سازی کنیم، به‌خاطر تحریم‌ها محروم بودیم. حالا دست خالی مانده بودیم که چه کنیم! اما این اول راه بود؛ راهی پرفراز و‌ فرود که با جدیت طی شد و هشت سال بعد، یعنی در سال ۱۳۸۴، جمهوری اسلامی ایران را به هشتمین عضو باشگاه فضایی جهان تبدیل کرد. 📗 به روایت دکتر محمد سلیمانی، قائم‌مقام وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در دولت سیزدهم 🗓 انتشار به‌ مناسبت پرتاب ماهواره چمران۱ #ایران_قوی @talebieh_tabriz