💢 کدام مهم‌تر است؟ ▪️ گاهی می‌دانیم کاری دُرست نیست، یا انجامِ آن وظیفه‌ی ما نیست، با این حال چون دلمان می‌خواهد، آن را انجام می‌دهیم‌. بعد آن را اینطور توجیه می‌کنیم که چون این کار اهمیت داشت، انجامش دادم. ▫️ گاهی کارهایمان را در زَروَرقِ توجیه می‌پیچیم و فکر می‌کنیم دیگر چیزی حریفِ توجیهمان نمی‌شود، اما اشتباه می‌کنیم. ❌ ولایت پذیری، حریفِ قدرتمندی است که می‌تواند هر توجیهی را از پا در بیارد و با آن مقابله کند. ✅ ⚠️ البته این اطاعت باید همه جانبه باشد، نه اینکه تنها از دستوری که از آن خوشمان می‌آید، پیروی کنیم. اگر کوفیان در امتحانِ ولایت پذیریِ حضرت مسلم که نایبِ امام حسین بود قبول می‌شدند، نبردِ عاشورا رخ نمی‌داد‌.❗️ 🔹 پس باید ولایت پذیری را از همین امروز تمرین کنیم. باید یاد بگیریم در دورانِ غیبت، مطیعِ حرف و امرِ ولی فقیه باشیم. تنها در این صورت می‌توانیم امیدوار باشیم که بعد از آمدنِ امام زمان، ولایتِ ایشان را به سادگی می‌پذیریم و برای اطاعت از دلِ خود، به توجیه پناه نمی‌بریم.✔️ #توجیه_المسائل_کربلا 2⃣3⃣ ◼️◾️ @tanhamasirKordestan

🌹#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌴#حکمت_شماره_99 وَسَمِعَ رَجُلاً يَقُولُ: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْکِ. امام(عليه السلام) شنيد: مردى مى گويد: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فرمود: اينکه مى گوييم «إِنّا لِلّهِ» اقرار بر اين است که ما مملوک خداييم واينکه مى گوييم «وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» اقرار بر اين است که همه سرانجام از دنيا مى رويم (و به آخرت مى پيونديم).

تفسير دلپذير إِنّا لِلّهِ و... ج-۱۲ شرح و تفسير تفسير دلپذير إِنّا لِلّهِ و... امام(عليه السلام) در اين جمله پرمايه حکمت آميز تفسير جالبى براى جمله (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ)(1) که از آيات قرآن مجيد است دارد، آيه اى که مردم به هنگام گرفتار شدن در مصائب آن را براى تسلى خاطر بر زبان جارى مى کنند. هنگامى که آن حضرت شنيد مردى مى گويد: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فرمود: اينکه مى گوييم «إنّا لله» اقرار بر اين است که ما مملوک خدا هستيم و اينکه مى گوئيم «وَإنّا إلَيْهِ راجِعُونَ» اقرار بر اين است که همه سرانجام از دنيا مى رويم (و به آخرت مى پيونديم); (وَسَمِعَ رَجُلاً يَقُولُ: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فَقَالَ(عليه السلام): إِنَّ قَوْلَنَا: (إِنّا لِلّهِ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْمُلْکِ; وَقَوْلَنَا: (وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْکِ). بعضى از مفسران نهج البلاغه بر اين عقيده اند که نظر مبارک امام(عليه السلام)اين است که جمله اول اشاره به توحيد و جمله دوم اشاره به معاد است و به اين ترتيب جمله (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) شهادت مجددى است بر اقرار به مبدأ و معاد. ولى بعضى ديگر معتقدند اين جمله که به هنگام بروز مصائب گفته مى شود اشاره به اين است که اگر خداوند جان کسى را گرفت، مِلک او بوده و همه از آنِ او و تحت فرمان او هستند. تا زمانى که مصلحت بداند زنده مى مانيم و هر زمان که مصلحت ببيند آنچه را که داده باز پس مى گيرد و جمله دوم اشاره به اين است که مرگ و فنا منحصر به عزيزى که از دنيا رفته نيست; همه ما نيز در اين راه گام نهاده ايم و در اين مسير گام بر مى داريم و طبق ضرب المثل معروف عرب: «الْبَلَيَّةُ إذا عَمَّتْ طابَتْ; بلا هنگامى که فراگير شود قابل تحمل خواهد بود» اين بلا فراگير است. جمع ميان اين دو تفسير نيز مانعى ندارد و چه خوب است که انسان، به هنگام پيش آمدن حوادث ناگوار اين جمله را با توجه به هر دو معنايى که ذکر شد بر زبان جارى کند و حتى اگر فارسى زبان است اضافه نمايد: «ما از آن خداييم و به سوى او باز مى گرديم» که به يقين مايه تسلى خاطر و مانع جزع و فزع و ناسپاسى است. (1). بقره، آيه 156.

روز دهم چله 🌺 #دعای_عهد شروع چله👈 ۹۹/۷/۹ ┄┅─✵💝✵─┅┄ @tanhamasirKordestan ┄┅─✵💝✵─┅┄

اَللّهُمَ اکْشِفْ هذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الاُمَةِ بِحُضُورِهِ، وَعَجِلْ لَنا ظُهُورَه خدایا این اندوه را ازاین امت به حضور آن حضرت برطرف کن ودر ظهورش برای ماشتاب فرما.. #ماهمه زنده برآنیم که رجعت باقیست.. یک نفرمانده.. ازاین قوم که برمیگردد.. 🌤السلام علیک حین تصبح...🌤 میگذریدومیگذرم...شمامهربانانه از گناهانم🔞 ومن #غافلانه از نگاهتان و چقدر درد دارد تکرار این #گذشت_ها .... #اللهم_عجل_لولیک_الفرج🌸🍃 ┄┅─✵💝✵─┅┄ @tanhamasirKordestan ┄┅─✵💝✵─┅┄

_آنجا که حسین علیه السلام در صحنه است اگر در صحنه نباشی هر کجا می خواهی، باش چه ایستاده به نماز چه نشسته به شراب هر دو یکیست!... ▪️◾️◼️ و اینکه حسین زمان "عج" در صحنه ایستاده و نایبش که مقتدرانه علمدار لشکرست ✌️ ◼️◾️▪️ آیت الله جاودان فرمودند👇 در مورد کشورتان و رهبرتان حتما دعا کنید. در این کشور یک دانه ستون وجود دارد. فقط هم یک دانه، یکی و نصفی هم نیست. این کشور روی دوش آن ستون است. ✔️ دعا کنیم برای سلامتیشان، برای طول عمرشان؛ ایشان بماند با سلامت و قدرت کامل. تا وقتی که حضرت ولیعصر"عج" تشریف می آوردند. دعای فرج و ظهور هم اصل الاصول است. #امام_خامنه_ای_مدظله_العالی #نائب_برحق_امام_زمان_ارواحنافداه #جانم_فدای_رهبر❤️ ▪️@tanhamasirKordestan

💢 قاسم، فقط از آنِ ایران نیست ... 💥رجز خوانی، بمناسبت چهلمین هفته عروج سردار عالیقدر اسلام سپهبد سلیمانی....😭 #مدیر_انقلابی #مدیرجهادی #سردارشهیدحاج_قاسم_سلیمانی #افول_آمریکا #افول_اسراییل #ماملت_امام_حسینیم کانال را به دوستانتان معرفی کنید👇 ▪️http://eitaa.com/joinchat/3024289824Cec2bccd79b

آقا یعنی‌ میشه برگردی...؟😭 #غروب_جمعه #دعای_سمات ▪️@tanhamasirKordestan

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_100 وَقَالَ(عليه السلام) وَمَدَحَهُ قَوْمٌ فِي وَجْهِهِ اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي، وَأَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ، اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَاغْفِرْ لَنَا مَا لاَ يَعْلَمُونَ. گروهى در برابر امام(عليه السلام) او را مدح کردند. امام(عليه السلام) فرمود: خداوندا! تو به من از خودم آگاه ترى و من آگاه تر به خودم از آنها هستم. خداوند! ما را بهتر از آنچه آنها گمان مى کنند قرار ده و آنچه را نمى دانند بر ما ببخش

شرح و تفسير اين کلام حکمت آميز را امام(عليه السلام) زمانى فرموده که گروهى او را در مقابلش ستودند، فرمود: «خداوندا! تو به من از خودم آگاه ترى و من آگاه تر به خودم از آنها هستم»; (وَمَدَحَهُ قَوْمٌ فِي وَجْهِهِ، فَقَالَ: اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي، وَأَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ). سپس افزود: «خداوند! ما را بهتر از آنچه آنها گمان مى کنند قرار ده و آنچه را نمى دانند بر ما ببخش»; (اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ، وَاغْفِرْ لَنَا مَا لاَ يَعْلَمُونَ). از جمله امورى که در روايات اسلامى از آن به شدت نهى شده، مدح و ستايش افراد در برابر خود آنهاست، از اين رو در روايات ديگرى مدح و ستايش نوعى ذبح شمرده شده است. در روايتى از پيغمبر(صلى الله عليه وآله) مى خوانيم: «إذا مَدَحْتَ أخاکَ فى وَجْهِهِ فَکَأنَّما أمْرَرْتَ عَلى حِلْقِهِ الْمُوسى; هنگامى که برادرت را در برابرش مدح و ستايش کنى مانند اين است که کارد بر گلويش مى کشى».(1) در حديثى از امام على بن ابى طالب(عليه السلام) مى خوانيم که فرمود: «أجْهَلُ النّاسِ الْمُغْتَرُّ بِقَوْلِ مادِح مُتَمَلَّق يُحْسِنُ لَهُ الْقَبيحُ وَ يُبَغِّضة إلَيْهِ النَّصيحُ; نادان ترين مردم کسى است که به گفته ستايش کننده اى که از راه تملق زشتى ها را در نظرش زيبا و زيبايى ها را مبغوض مى دارد، مغرور شود».(2) اگر در آثار زيان بار مدح و ستايش هاى افراطى و تملق آميز خوب بينديشيم خواهيم ديد که اثرات آن فوق العاده مخرب است; از يک سو انسان را مغرور مى کند و همين غرور مانع راه تکامل او مى شود و از سوى ديگر عيوب و نقايص خود را نمى بيند، بلکه گاه آنها را حسن مى شمرد و در مقام اصلاح خويشتن بر نمى آيد و از سوى سوم، غالبا به مداحان علاقه پيدا مى کند در حالى که آنان خواسته هاى نامشروعى دارند و او به انجام خواسته هاى نامشروعشان کشيده مى شود و عمل خود را به نوعى توجيه مى کند. در اينجا سؤال معروفى است که چگونه امام(عليه السلام) با آن مقام عصمت اعتراف به نقص يا گناه در خويشتن مى کند و از خدا آمرزش مى طلبد؟ بعضى در جواب اين گونه تعبيرات و تعابير ديگرى که در دعاها آمده و امامان معصوم(عليهم السلام) با تمام وجودشان از خداوند طلب آمرزش مى کنند مى گويند، اين گونه سخنان همه به عنوان سرمشق براى مردم است و خودشان به آن نيازى نداشتند. اين توجيه، توجيه صحيحى به نظر نمى رسد و با لحن دعاها سازگار نيست، به خصوص اين که از رواياتى استفاده مى شود آنان هنگام خواندن اين دعاها اشک مى ريختند و به خود مى پيچيدند و بى تابى داشتند. جمع ديگر معتقدند که اينها همه به سبب ترک اولى هايى است که انجام داده اند. معناى ترک اولى اين نيست که ـ نعوذ بالله ـ خلافى انجام شده باشد، بلکه ممکن است از مستحب مهم ترى به مستحب کمترى منتقل شده باشند; مثلا اگر کسى در اطراف خانه اش دو مسجد باشد يکى دورتر و پرجمعيت و ديگرى نزديک تر و کم جمعيت به يقين جماعت پر جمعيت تر از جماعت کم جمعيت تر ثوابش بيشتر است حال اگر در جماعت دوم شرکت کند با اين که کار مستحب مهمى انجام داده ولى ترک اولى اى هم از او سر زده که در جماعت پرجمعيت تر شرکت نکرده است. اين گونه اعمال براى افراد معمولى و حتى کسانى که در مسير سير و سلوک الى الله اند عيب و نقص نيست ولى پيامبران و امامان معصوم آن را براى خود نوعى گناه مى شمردند و از آن استغفار مى کردند. گاه ممکن است تمام کوشش خود را انجام مى دادند و باز هم اعمال خود را لايق مقام پروردگار نمى ديدند و از آن استغفار مى کردند; مانند کسى که ميهمان بسيار محترمى پيدا مى کند و آخرين تلاش خود را براى پذيرايى به خرج مى دهد و بعد مى گويد: از اين که توان بيش از اين نداشتم عذر خواهى مى کنم و شرمنده ام. اساساً، معصومان(عليهم السلام) با توجه به عظمت مقام پروردگار عبادات خود را لايق او نديده و مى گفتند: «وَما عَبَدْناکَ حَقَّ عِبادَتِکَ».